Informatie

Want wat moest ze nu? Waarom zou ze haar beste vriendin niet geloven en Jochem, die ze
eigenlijk nog maar net kende wel? “Amber, hij heeft je geslagen. Denk alsjeblieft na. Heb je
verder nooit iets raars aan hem gemerkt?” Amber kreeg tranen in haar ogen. Natuurlijk had
ze wel rare dingen aan hem gemerkt. Die keer dat hij haar alleen naar huis heeft laten gaan
toen ze zich niet goed voelde, of gisteren, toen hij ineens ophing toen ze aan de telefoon
waren. En nog wel vaker. Nienke wilde haar omhelzen, maar Amber liet dit niet toe. Want ze
wilde dit niet geloven. Eindelijk had ze iemand gevonden die haar ook zag staan. Eindelijk
was ze gelukkig samen met iemand. Of had ze zich dit echt allemaal verbeeld? Hoe graag ze
ook wilde dat Jochem haar prins op het witte paard was, hij was het niet. En was ze daar
onbewust toch niet al een klein beetje achter? Nienke zag in dat dit geen zin meer had.
“Goed, ik hoop echt dat je erover nadenkt. Ik heb alles geprobeerd.” Teleurgesteld liep
Nienke weg.
Mick en Joyce stonden te zoenen bij hun kluisjes. “Mag ik even storen?” vroeg Robbie die
erbij kwam staan. Mick keek hem geïrriteerd aan. “Weten jullie waar Patricia is?” Joyce haalde
haar schouders op. “Volgens mij liep ze naar buiten, maar dat weet ik niet zeker.” Robbie is
zich aan Joyce gaan ergeren de laatste tijd. Hij heeft namelijk wel vaker aan Joyce gevraagd
waar Patricia was, maar nooit wist ze daar een goed antwoord op. Vorig jaar was dat wel
anders, waar Joyce was, daar was Patricia of andersom. Toen Joyce zich weer helemaal op
Mick stortte knapte er iets in Robbie. “Kan je nou echt helemaal nergens meer aan denken?”
vroeg Robbie boos. “Sorry?” zei Joyce. “Nu je Mick hebt laat je Patricia als een baksteen
vallen.” “Hee Robbie, doe even normaal,” was Mick’s reactie. “Nee, het is toch zo? Het maakt
je allemaal niks meer uit. Het maakt je niet uit dat ze veel lessen mist, of dat ze vaak weg is.
Of heb je dat niet eens gemerkt?” Joyce werd er stil van en slikte even. “Confronterend hè?”
ging Robbie door. “Robbie, ophouden nou!” zei Mick. “Dit noem ik geen beste vriendin
hoor,” zei hij boos terwijl hij wegliep.
“Nienke wacht!” Nienke draaide zich om en zag Amber staan met betraande ogen. Ze keken
elkaar een halve minuut lang aan en daarna vloog Amber haar om de nek. “Het spijt me,” zei
ze huilend. Nienke was verbaasd en opgelucht tegelijk. Want Amber gelooft haar nu toch?
“Sssstt,” zei Amber om haar te kalmeren. “Ik wilde het gewoon niet geloven,” snikte ze. “Ik
begrijp het,” antwoordde Nienke. “Hij geeft niks om me,” zei ze huilend. Nienke was er even
stil van. Dit moest Amber duidelijk gemerkt hebben bij hem, omdat ze dat zelfs door haar
verliefdheid opmerkt. “Waarom heb ik toch altijd pech in de liefde?” Nienke wist hier geen
antwoord op te geven. “Is hij echt gevaarlijk?” vroeg Amber voorzichtig na een tijdje te
hebben geknuffeld. Nienke knikte voorzichtig. Ze was bang op weer een boze reactie van
Amber, maar dat was niet het geval. “Hij had jou in zijn macht. Liefde maakt je blind, weet je
nog? Daar speelt hij gewoon mee.” “Dit laat ik niet gebeuren,” zei Amber die heftig met haar
hoofd schudde. “Ik wil hem niet meer zien,” zei ze vastbesloten. “Maar..” “Hoi!” Ze draaiden
zich om en schrokken toen ze recht in de ogen van Jochem keken. “Hoe is het met Noa en
Jeroen?” Nienke keek hem argwanend aan. Zij wist natuurlijk wel waarom hij dat vroeg, toch?