Informatie

In het huis waren ze opgelucht toen ze het nieuws ook gehoord hadden. Trudie begon met
het eten voor te bereiden en Amber kon zich weer beter concentreren op haar huiswerk.
Totdat er op haar deur geklopt werd. “Wie is daar?” vroeg ze zenuwachtig. Zou Jochem toch
zijn gekomen? Maar waarom hing hij dan zomaar op? Ze deed de deur open en schrok zich
wild toen er een gekleurd verkleed skelet voor haar neus stond. “Leuk om kennis te maken,”
hoorde ze Appie’s stem vanachter het skelet. “Appie!” riep Amber boos. Appie kon er zelf erg
om lachen en liep de kamer binnen. “Hoe kan je nu nog grapjes maken,” zei Amber boos
terwijl ze zich weer in haar stoel zette. “Het komt toch allemaal goed? Dan is er geen reden
meer om somber te zijn,” zei Appie optimistisch. Amber snapte niet dat Appie dat zo zeker
kon weten, maar ze liet het maar zo. “Ik was net bezig met mijn huiswerk.” “Amber de
studienerd,” zei hij lachend. “Dat past voor geen meter, nee wat zeg ik: voor geen
KILOMETER.” Amber reageerde niet tot grote verbazing van Appie. “Gaat alles wel goed?”
vroeg hij toen. “Ja, hoezo?” “Gewoon, zomaar.” Amber zuchtte even en keek toen op haar
telefoon. Van binnen was ze erg kwaad op Jochem en merkte dat ze steeds meer twijfelde
aan zijn ‘echtheid’, waar ze verdrietig over was. “Verwacht je telefoon?” vroeg Appie
nieuwsgierig. “Appie bemoei je toch niet overal mee!” “Oh, sorry hoor ik wist niet dat je boos
werd,” was Appie’s reactie. “Een beetje liefdesverdriet?” vroeg hij voorzichtig. Normaal kon hij
haar daar heel erg mee pesten, maar nu moest hij gewoon voorzichtig zijn. Hij hoopte dat
Amber eindelijk inzag dat Jochem niet deugt. “Rot op Appie!” schreeuwde ze. “Sorry, sorry!”
“Nee, niks sorry, ga weg! NU!” Amber kwam dreigend op hem af waardoor Appie snel de
kamer uitrende.
Ondertussen waren Fabian en Nienke ook de kamer van Noa binnengekomen. “Zien jullie
nou wat ik gedaan heb?” vroeg Jeroen verward. “Jeroen, dit is niet jouw schuld.” Fabian
probeerde Jeroen weer te kalmeren, maar dat lukte gewoon niet. “Jawel, dat is het wel, snap
dat nou!” “Jeroen het heeft geen zin jezelf de schuld te geven! Daar heeft Noa ook niets aan,”
zei Patricia waardoor ze Jeroen even stil kreeg. Langzaam bewogen Noa’s ogen. “Noa?”
Jeroen zat meteen op de rand van haar bed. “Hoe voel je je?” “Ik he.. Ik heb dorst,” stamelde
ze. Jeroen pakte zo snel als hij kon een glas met water en gaf dat aan haar. “Wat is er met
jou?” vroeg ze zacht aan Jeroen. Jeroen wist even niet wat hij moest zeggen. “Hee Noa,” zei
Patricia snel die naar haar toe liep om haar een kus op haar wang te geven. “Gaat het?” Noa
knikte en keek verward. “Wat is er gebeurd?” Jeroen was even stil. “Weet je het niet meer?
We zijn aangereden door een auto.” Hij zag Noa nadenken maar ze schudde uiteindelijk haar
hoofd. “Dit is toch geen goed teken?” vroeg hij aan Fabian. Fabian haalde zijn schouders op.
Hij wilde wel vertellen dat het wel weer terugkomt, maar dat wist hij toch niet zeker. Met
Nienke is het ook nog steeds niet goed, maar dat komt door het gif en niet door een
ongeluk, toch? “Misschien komt dat door de narcose?” vroeg Robbie. Noa’s ogen vielen
ondertussen bijna weer dicht. “Wij gaan wel naar huis,” zei Patricia toen ze naar Noa keek.
“Beterschap!” Samen met Robbie liep ze de kamer uit. Jeroen legde zijn handen op de
wangen van Noa. “Ik blijf bij je,” zei hij lief. Hij boog wat meer naar haar toe en zoende haar.