Informatie

had. De keer dat hij gelogen had over die afspraak met van Swieten. “Maar.. hoe..?” “Ze was
van Swieten tegengekomen. Ook wel erg dom om die smoes te gebruiken hè?” Fabian sloeg
zijn hand tegen zijn hoofd. “Echt, ik dacht dat je de perfecte vriend was voor Nienke, maar ja
dat heb ik blijkbaar mis!” Amber wilde wegfietsen maar Fabian hield haar tegen. “Dat ben ik
ook, echt!” “Oh ja? Kan je dan eerlijk tegen mij zeggen dat je geen ander hebt?” Fabian kon
zijn oren niet geloven. “Wat?” “Ja, want dat is wat Nienke denkt hoor! En ik trouwens ook.”
“Amber, luister. Dat is absoluut niet waar. Nienke betekent alles voor me, echt waar. Ik wilde
niet tegen haar liegen, maar ik kon niet anders.” Amber leek nog niet helemaal overtuigd. “Je
kon niet anders? Volgens mij is het niet zo moeilijk om geen leugens te vertellen hoor.”
Fabian zuchtte: “Je begrijpt het niet. En ik kan het ook niet zeggen..” Hij haalde even diep
adem, totdat hij zag dat Amber haar mond weer wilde opentrekken om wat te zeggen. Maar
hij was haar voor: “Ik wilde haar beschermen.” “Tegen wat?” “Dat kan ik juist niet zeggen,
maar geloof me alsjeblieft. En beloof me dat je Nienke in de gaten houdt.” Nu schrok Amber
een beetje. “Is ze in gevaar?” “Nee, euh.. ik bedoel, nee.” Amber fronste haar wenkbrauwen.
“Je doet echt vaag.” Amber fietste weg. “En je zult echt je best moeten doen om Nienke weer
voor je te winnen!” riep ze over haar schouder heen. Fabian stampte met zijn voet op de
grond. Hoe kon hij nou zo stom zijn? Hij had Nienke alleen nog maar meer het gevaar in
gedreven. Wat deed Robert hier nou? Het was wel erg toevallig dat hij hier ook in het park
was. Maar waarom?
Op school was het eerste uur erg rustig. Het tweede uur dat nu aan de gang was eigenlijk net
zo. Ze waren vooral veel aan het oefenen voor de eerste examenweek die er al snel aankwam.
Jeroen zat met een nors gezicht zijn oefenvragen te maken. Hij en Noa waren uit elkaar gezet
en nu zat hij alleen vooraan in de klas. Volgens de leraar leidde hij Noa teveel af. Fabian zat
gefrustreerd te tikken met zijn pen op tafel, wat al een aantal boze blikken van Mick naast
hem opleverde. Patricia zat er ook niet heel rustig bij. Ze had net van Fabian gehoord dat hij
Robert vanochtend bij Nienke in het park aantrof, waar ze erg door geschrokken was. Ze had
Fabian aangedrongen alles te vertellen aan Nienke, maar Fabian had nog steeds zijn twijfels.
Ook Amber had moeite met zich te concentreren. Ze was weer duizelig en voelde haar hart
bonken in haar hoofd. Ze snapte niet waarom ze zich steeds zo voelde. Ze had gister toch
maar één wijntje gehad? Daar kon ze geen hoofdpijn van hebben. Toen de bel ging, liep
Amber met Nienke samen naar de kantine waar Amber een sapje kocht voor hun. De
gezelligheid werd al snel verstoord toen ze Appie en Fabian binnen zagen lopen. “Wil je
weg?” vroeg Amber. “Dat geen zin denk ik. Ik negeer hem wel,” zei Nienke snel toen Appie en
Fabian dichterbij kwamen. “Ambiebambie! Je hebt nog niet eens verteld hoe je geheime date
was gisteren!” Amber keek hem met een kwade maar geschrokken blik aan. Hoewel Appie
het wel grappig vond haar zo te pesten begon er ineens een belletje bij hem te rinkelen. “Je
gaat me toch niet vertellen dat je nog steeds met die vent afspreekt? Wat moet hij van je..
Heeft hij geen geld ofzo?” Amber nam niet eens de moeite om op hem in te gaan. Ze kreeg
een beetje rillingen in haar lijf toen ze terugdacht aan gisteren. Fabian stond op het punt om
Nienke te vragen of ze met hem wilde praten, maar toch wachtte hij even tot dat Amber