Informatie

Al snel stopte Amber met lopen en keek blij voor zich uit. “Daar is ze!” zei Amber opgelucht
en wees naar een bankje verderop. Fabian zag het nu ook en zag Nienke zitten. Hij verstijfde
alleen toen hij zag wie er naast haar zat: Robert..
Hoofdstuk 13 – Een dubbel gevoel
“Nienke!” Fabian schreeuwde het eruit voordat hij het door had. Hij zette zijn fiets neer, rende
naar haar toe en omhelsde haar stevig. Hij besefte dat hij er nu alles aan moest doen om haar
te beschermen. “Wat doet u hier nou?” vroeg Amber aan Robert die nu ook kwam aanlopen.
“Hoi Amber,” zei Robert vriendelijk. “Ik was hier aan het wandelen en toen zag ik Nienke
lopen. Ik herkende haar van de klassenfoto en ik was even benieuwd hoe het nu met haar
gaat.” Amber leek geraakt te zijn door zijn medeleven, maar Fabian daarentegen keek hem
wantrouwend aan terwijl hij Nienke nog steeds vast had. “Maar dan ga ik er nu vandoor, de
lessen beginnen over een tijdje.” Terwijl Robert wegliep zette Amber zich neer aan de andere
kant van Nienke. Amber had in de gaten dat Nienke nog steeds verdrietig was omdat Fabian
had gelogen en ze trok Nienke naar zich toe en knuffelde haar. “ Weet je hoe ongerust ik
was?” Nienke zei niks, maar staarde alleen maar voor zich uit. “Gaat het?” vroeg Fabian die
een beetje ongemakkelijk toekeek. Nienke knikte alleen maar. “Wat moest hij van je?”
“Gewoon kennismaken,” was Nienke’s antwoord. Amber begreep Nienke wel, maar ze had
ook medelijden met Fabian die ook zo ongerust was geweest. “ Praat met hem,” fluisterde
Amber. Nienke schudde haar hoofd en stond op. “Wat ga je doen?” vroeg Amber. “Naar
school, het is al bijna tijd.” Fabian begreep niet waarom Nienke zo afstandelijk deed. Het leek
wel of hij haar negeerde. Amber sprong op en liep Nienke achterna, maar al snel werd het
helemaal zwart voor haar ogen en zakte ze door haar knieën op de grond. “Amber! Gaat
het?” vroeg Nienke die weer naar haar toe rende. Ook Fabian was opgestaan en stond nu bij
Amber. “Ja, gaat wel. Was even duizelig.” Fabian pakte Nienke bij haar hand, maar zij trok
haar hand al snel terug en liep naar haar fiets. “Wat is er toch?” vroeg hij toen maar. Nienke
gaf hem even een boze blik maar zei verder niets. Fabian werd zat van dit gedoe en wilde nu
wel weten waarom Nienke zo deed en liep op haar af. “Waarom doe jij zo?” “Hoe.. zo..?”
Fabian zuchtte. “Zo raar, zo afstandelijk.” Nienke trok haar wenkbrauwen op. “Moet je eens
naar jezelf kijken!” “Wat bedoel je daarmee?” vroeg Fabian die Nienke nu bij haar arm pakte
zodat ze niet wegfietste. “Laat me los Fabian, ik ga weg!” Ze trok zich los en fietste toen snel
weg. “Nienke!” riep Fabian haar nog achterna, maar ze reageerde niet. Hij keek kwaad naar
Amber, alsof zij er iets aan kon doen. “Wat kijk je nou, dit heb je allemaal aan jezelf te danken
hoor!” Fabian begreep er niks van. “Wat heb ik gedaan dan?” Amber kon haar oren niet
geloven. “Alsof je dat zelf niet weet! Dombo.” Fabian raakte helemaal gefrustreerd, vooral
toen Amber ook nog naar haar fiets liep. “Vertel het dan!” Amber keek naar de blik in
Fabian’s ogen. Had hij echt geen idee waar ze het over had? “Jij hebt dit allemaal zelf
veroorzaakt door je rare gedrag de laatste tijd. En het is je gelukt om het goed te praten,
maar dat was helaas maar tijdelijk. Je liegt namelijk ook nog tegen Nienke en dat weet ze,
waar ze erg verdrietig om is.” Het duurde maar één tel om te begrijpen waar Amber het over