blok 15 lever en hepatobiliair systeem.pdf - VETserieus.nl

Wanneer een paard HE krijgt kun je een aantal verschijnselen verwachten; dringen, ataxie, onrust,
sloom, lusteloos, sopor / apathie coma, fotosensibiliteit, anorexie, stollingsproblemen. In het
bloed van een paard met HE verwacht je verhoogd ammoniak, verlaagd ureum, afwijkingen in de
leverenzymen en galzuren.
Wanneer je de andere paarden uit de wei wilt screenen (wat heel belangrijk is!) die nog geen
symptomen hebben kun je de leverenzymen het beste bepalen. Deze meting is in principe het meest
betrouwbaar.
De diagnose bij het zieke paard kun je bevestigen door het aantonen van Sintjacobskruid in voer in
combinatie met de verschijnselen en bloedonderzoek. Een biopt kan tenslotte ook uitsluitsel geven
met megalocyten en fibrose.
Het is moeilijk om in te schatten hoe diffuus de schade is. Meerdere biopten zouden wellicht nodig
zijn voor een volledig beeld. In afwachting van de resultaten van de biopten moet je al starten met
de behandeling, omdat deze als enige goed uitsluitsel geeft over de ernst. Bij de behandeling is
vooral preventief en symptomatisch. Pijnstilling (koppijn door dringen), sedatie (scherpe punten van
de excitatie eraf halen, dringen voorkomen) met xylazine, infuus geven met glucose, pH van het
bloed monitoren, kalium monitoren, eiwitarmdieet, zo weinig mogelijk aromatische aminozuren
(tarwe, soja en haver), geven van lactulose.
Wanneer het paard 1-2 dagen niet eten krijgen ze geen eiwitten binnen en heb je dus ook geen
ammoniak vorming. Hierdoor verbeteren de verschijnselen veelal iets.
Bijlage farmacologie, appendix 1;
Diergeneesmiddelen dienen slechts een tijdelijke werking te hebben, maar vaak is die werking zo
kort dat herhaalde toediening noodzakelijk is. de nieren en de lever zijn de belangrijkste organen
voor de eliminatie. Wateroplosbare stoffen worden direct via de nieren uitgescheden maar de
meeste werkzame stoffen zijn lipofiel. Voornamelijk in de lever worden deze stoffen enzymatisch
omgezet en via de urine of de gal uitgescheden. Na uitscheiding in de gal wordt het vaak
geresorbeerd enterohepatische kringloop. Het proces van chemsiche omzetting wordt
biotransformatie genoemd.
Biotransformatieprocessen vinden bijna overal in het lichaam plaats, maar het meeste in de lever.
Omzettingen kunnen alleen plaatsvinden als bepaalde structuurelementen door de enzymen
herkend worden. De omzettingen worden door een aantal variabelen beïnvloed: diersoort, leeftijd,
voeding en co-expositie (competitie, inductie, remming). Dit laatste gebeurt als twee stoffen op
eenzelfde manier getransformeerd worden.
Voor de farmacotherapie is het belangrijk te realiseren dat neonaten nog niet een volledig
ontwikkelde leverfunctie hebben. Ook bij dieren is de functie verminderd.
Biotransformatieprocessen leidt meestal tot inactieve producten, maar lang niet altijd. De
metabolieten kunnen dezelde werking, verminder, vermeerderd (pro-drugs) of toxisch zijn.
Wel zijn de producten over het algemeen hydrofieler dan de moederstof. De biotransformatie
bestaat uit twee fasen die parallel of serieel kunnen verlopen. Ze hoeven bovendien niet altijd allebei
plaats te vinden.
1. Fase 1 reacties: het betreft met name oxidaties (koppeling van één zuurstof) door de
cytochroom p450 enzymen. De enzymen zijn haemeiwtten die van elkaar verschillen in
aminozuursequentie, specificiteit en substraten die de enzymen beïnvloeden. In de expressie
en regulatie van de enzymen zijn belangrijke speciesverschillen. Er zijn naast farmaca ook
andere stoffen die de enzymen kunnen beïnvloeden. Alhoewel hun rol ondergeschikt is
behoren reductie, hydrolysen en hydrataties ook tot de fase I reacties. Afhankelijk van de
structuur van het metaboliet kan deze direct het lichaam verlaten of een fase II reactie
ondergaan.
2. Fase II reacties: om de wateroplosbaarheid te vergroten worden de stoffen aan een
lichaamseigenstof gekoppeld. Het wordt gekenmerkt door een conjugatie met behulp van
enzymen, waarbij lichaamseigen stoffen aan het farmacon gekoppeld worden. Via de nier en