E - Hearst Magazines

AUTO
door Gandor Bronkhorst
Ik woon in de stad, ben alleenstaand en een zogenaamde millennial:
rond de dertig jaar oud. Ik luister muziek van mijn iPad
en vind onzinnige dingen als vrouwen en drank belangrijker
dan benzine. Fair enough, zou je zeggen, moet je zelf weten.
Maar voor automakers ben ik een typisch probleem. Wij, generatie Y,
kopen namelijk geen auto’s meer.
Twintigers en begin dertigers hebben de auto niet meer nodig
als statussymbool, dus zijn we er minder gevoelig voor. We hebben
er minder geld voor over. Ook wonen we veelal in steden met prima
openbaar vervoer én prefereren we duurzamere methodes als de
fiets boven een slurpende automobiel.
‘We moeten ons beseffen dat de nieuwe generatie een wereldbeeld
heeft dat verder gaat dan auto’s – ze kunnen een Jaguar met een iPod
vergelijken,’ zei Jaguar-designer Ian Callum al eerder in Esquire. De
vergelijking lijkt vergezocht, maar tijdens de autobeurs in Parijs van
afgelopen september, zaten alle nieuwe auto’s tjokvol entertainmenttechnologie
en iPhone-aansluitingen. De eerste aandacht van de
verkoopverhalen ging naar efficiency en elektrische gadgets. The International
Herald Tribune ging een stapje verder met de conclusie:
‘Connectivity is the new horse power.’
Een drietal auto’s (en een playmobielauto*) die deze maanden in
de showrooms kwamen te staan, tonen hoe Europese automakers
die dalende markt aanvallen: door te imponeren met coolheid. Het
meest verwachtte ik vooraf van de Mercedes A-klasse – de voormalige
baby-Benz die meer een soort big bad Benz zou moeten worden.
Het traditionele model was gemaakt voor een oudere doelgroep,
met een hoge zitpositie, veel comfort en dito laadruimte. De nieuwe
A is veel straffer afgesteld en echt praktisch is-ie ook niet. Naar
mijn smaak had-ie wat comfortabeler gemogen en de gereden diesel
maakte op lage snelheid verrassend veel motorgeluid, wat ook geen
pre was. Toch is de auto een enorme stap voorwaarts voor Mercedes,
dat met strak design en innovatieve materialen duidelijk een jongere
doelgroep aanspreekt.
De tweede auto zag ik dit voorjaar voor het eerst in Göteburg en
imponeerde me het meest: de Volvo V40. Een auto die op elk vlak
lijkt te zijn getekend voor de nieuwe wereld waarin hij terecht zal
komen. Al eerder hoorde ik het verhaal van
emotioneel Zweeds design, als een gevorder-
№525
Als haar vader haar
nog steeds ‘mijn
kleine prinses’
noemt, ga je
misschien beter
niet met haar uit.
de variant van het rechtlijnige Zweedse design
van weleer. Volvo begrijpt die nieuwe
tijd en ziet dat een jongere doelgroep niet per
se een auto-auto verwacht; dat de emotie van
de rijder voor een groot deel wordt gevormd
door het interieur en menselijkheid. De Zweden
hebben juist daar dan ook veel aandacht
aan besteed. Deze auto leeft als een woonkamer,
als een designhotel waar je nooit meer
uit wil, maar rijdt als een echte auto; laag bij
52 ESQUIRE VUISTREGEL
DECEMBER 2012
GENERATIE
Y-GENWIJS
Het probleem, dat zijn we zelf.
Waarom mijn leeftijdsgenoten geen auto’s meer kopen.
de grond, directe besturing en een goede zitpositie. Geen onzinnige
gadgets, wel een achteruitkijkspiegel die eruit ziet als een iPhone.
Hij werd gebouwd op het onderstel van de C30 en dat is vooral comfortabel.
En waar-ie net als de Mercedes goed op scoort: zuinigheid.
De meest extravagante auto van allemaal typeert het beste mijn
punt: de Mini Roadster. Het zal geen verkoopknaller worden (hooguit
een paar honderd worden er in Nederland verkocht), en het is dan
ook een auto voor mensen die geen auto willen. De Roadster toont
een heel nieuw soort autodesign. Alles is nét anders, met beleving
ontworpen, minder gericht op praktische argumenten. Bij hogere
snelheid komt de achterspoiler eruit, waardoor je een derde minder
ziet in je toch al kleine achterspiegel. De auto zelf is niet kleiner
dan de hatchback Mini, maar heeft geen achterbank meer. Je zoekt
je ogen uit je hoofd tussen alle knopjes, die er allen nét wat guitiger
uitzien dan je gewend bent. In je dashboard staat geen temperatuurmeter,
wel een indicator die laat zien hoeveel uren je zonder dak gereden
hebt. Hij rijdt vrij hard en heeft dankzij het stoffen dak redelijk
wat rijgeluid, maar hé, da’s gezellig, da’s rijbeleving! En ontbrak nou
juist beleving niet aan al die dertien-in-een-dozijn-auto’s? Hartstikke
leuk, kortom, die Mini. Gek ding.
Om de jongere doelgroep aan te
spreken, zijn automakers de
emotionele weg ingeslagen.
Design, liefst emotional
design, met dramatic
sculptures en human features
is belangrijker dan
ooit. En dus heeft de Mini
een speciaal skiluik in
de achterbak en heeft de