F:\Wpdocs\WZOK\Kleine Reeks\Bundel Bergema\BundelBergema ...

www.cgfdejong.nl
meerde Kerken in Nederland nog zeer wantrouwend en afwijzend tegenover
“het Oecumenisme” stonden.
In 1948 werd de Wereldraad van Kerken in Amsterdam opgericht. De Gereformeerde
Kerken in Nederland wezen (toen nog) het lidmaatschap af. Maar
de Gereformeerde Kerken in Indonesië besloten zich aan te sluiten bij de
Wereldraad en in die beslissing speelde Bergema een belangrijke rol.
Al lang voor de Tweede Wereldoorlog, in het vroegere Nederlands-Indië,
hadden Gereformeerden eigen kerkelijke gemeenten gevormd. Die waren
toen ingekaderd in de classis Den Haag. Maar toen na de oorlog de zelfstandigheid
van Indonesië in zicht kwam, besloten de Gereformeerden in Indonesië
zich per 1 augustus 1948 los te maken van de Gereformeerde Kerken
in Nederland en een zelfstandig kerkgenootschap te vormen. Al op de synode
van 1949 werd gesproken over eventuele aansluiting bij de pas opgerichte
Wereldraad van Kerken. In 1950 werd in principe besloten om zich inderdaad
aan te sluiten, maar om uitvoering van dit besluit nog uit te stellen. De
reden voor dit uitstel was dat de Gereformeerde Kerken in Nederland nog
sterk afwijzend stonden tegenover de Wereldraad. Hetzelfde gold van de Gereformeerde
Oecumenische Synode (de GOS) die voor het eerst in 1949 in
Amsterdam bijeenkwam. Die was zo mogelijk nog feller in haar afwijzing
van de Wereldraad en de Gereformeerde Kerken in Indonesië waren lid
geworden van de GOS. Het duurde tot 1955 voor de Gereformeerde Kerken
in Indonesië definitief besloten om het lidmaatschap van de Wereldraad van
Kerken aan te vragen. Aan drie predikanten, Bergema, L. Korvinus en J.J.
Oranje, werd opgedragen om een verantwoording van het besluit op te
stellen en deze toe te zenden aan de andere lidkerken van de GOS. Voor
handen ligt een handschrift van Bergema in het Nederlands, dat vermoedelijk
als voorbereidend stuk heeft gediend, en de in het Engels gestelde missive
aan de lidkerken van de GOS. Er is alle reden om aan te nemen dat in de
opstelling van het tweede stuk Bergema de beslissende hand heeft gehad. Hij
heeft er ook nog een correspondentie met dr. Visser ’t Hooft, de algemeen
secretaris van de Wereldraad, over gevoerd.
De argumentatie in de beide stukken brengt de volgende punten naar voren:
1) Het Nieuwe Testament roept op vele plaatsen op tot de eenheid der gelovigen.
2) Het is in de geest van Calvijn om die eenheid te zoeken.
3) De basis van de Wereldraad van Kerken, het geloof in Jezus Christus als
God en Zaligmaker, is acceptabel.
51