F:\Wpdocs\WZOK\Kleine Reeks\Bundel Bergema\BundelBergema ...

50www.cgfdejong.nl
len, die een gezamenlijk optreden in de evangelieverkondiging uiterst moeilijk
zo niet onmogelijk maken.
Toch wil Bergema in wonderen blijven geloven en ziet hij samenwerking
niet als een hopeloze zaak. Maar die samenwerking zou dan moeten beginnen
met een bespreking van wederzijdse taakbegrenzing om heilloze concurrentie
en schadelijke infiltratie op elkaars zendingsterrein tegen te gaan.
Door geregeld onderling contact en gezamenlijke bezinning op de problemen
waarvoor zending en missie gelijkelijk worden gesteld, door gemeenschappelijke
arbeid op sociaal-economisch, politiek en cultureel terrein en last but
not least door gebed voor elkaar, zal iets zichtbaar kunnen worden van het
katholieke karakter van de Kerk op aarde en van het herstel van de kerkelijke
eenheid van allen die de Here Jezus van harte liefhebben en in Hem een
zijn.
Aldus Bergema, die kennelijk de mogelijkheid ziet om samen te wandelen,
ook al is men het niet eens geworden. Te bedenken valt dat dit artikel geschreven
is nog voor de opening van het Tweede Vaticaanse Concilie in
1962, waarop een aantal van de problemen, die Bergema zag, zijn gaan
verschuiven.
Niet alleen aan de verhouding tot de Rooms-Katholieke Kerk en missie heeft
Bergema aandacht gegeven, maar ook aan de oecumenische beweging in het
algemeen. In 1934 plaatste hij in De Opwekker drie artikelen “Over den
nauwen samenhang tusschen Zending en Oecumenisme”. Hij begint met de
bijbelse fundering van de oecumenische beweging en wijst op uitspraken
van Jezus en Paulus over de eenheid van alle gelovigen. Dan wijst hij op
Von Zinzendorf, de piëtist uit de achttiende eeuw, die het belang zag van de
samenwerking binnen de verschillende kerken voor de uitvoering van het
zendingsbevel. In die geest werkten ook de wereldzendingsbijeenkomsten
van Edinburgh en Jeruzalem en de oecumenische conferenties van Stockholm
en Lausanne in de twintigste eeuw. Bergema bestrijdt de opvatting van
dr. Abraham Kuyper dat de pluriformiteit der kerken (in de zin van: vele
denominaties naast elkaar) door God gewild zou zijn en de gedachte dat de
zichtbare kerken wel gedeeld zouden mogen zijn omdat de onzichtbare kerk
één is. Weliswaar hoeven kerken niet alle op te gaan in één instituut, één
organisatorisch geheel. De kerkelijke instituten kunnen vanwege taalverschil
of afstand naast elkaar staan, maar dan nooit tegenover elkaar.
En zo roept Bergema ook de kerken op Java op om eenheid en samenwerking
te zoeken. Dat was een opmerkelijk geluid in een tijd dat de Gerefor-