F:\Wpdocs\WZOK\Kleine Reeks\Bundel Bergema\BundelBergema ...

www.cgfdejong.nl
gedacht over deze zaak, maar dat heeft de onderlinge verhoudingen daar niet
verstoord.
Wat Henny in zijn inaugurele rede suggereerde, zette hij meteen in daden
om. Zijn rapport voor de synode tot integratie van de Nederlandse Zendingsraad
in de International Missionary Council van de Wereldraad van Kerken
werd in 1959 aangenomen. Het was een begin. Uiteindelijk sloten de Gereformeerde
Kerken zich in 1968 aan bij de Wereldraad.
G.J. van Klinken zei later in zijn dissertatie niet voor niets: “In de lijn Bergema
werden de Gereformeerden gestimuleerd om zich op brede wijze te
oriënteren …”. Henny zelf schreef hierover in een artikel in Trouw van 13
mei 1967: “Oecumenische bezinning is nodig om de weg tot volle waarheid
te wijzen …”.
In de latere fase van zijn leven werden veel van mijn vaders initiatieven en
activiteiten gestimuleerd vanuit zijn oecumenische gezindheid. Als voorbeelden
zijn te noemen: zijn inspanningen als rector van het gereformeerde
zendingsseminarie in Baarn – samen met prof. Jansen Schoonhoven van de
hervormde zendingsopleiding in Oegstgeest – tot samenvoeging van die
beide instituten, zijn docentschap aan het Kontakt der Kontinenten in Soesterberg,
zijn voorzitterschap van de Oecumenische Werkgroep van Nederlandse
Missiologen en zijn aandeel in de oprichting van het Interuniversitair
Instituut voor Missiologie en Oecumene (IIMO).
Tussen de Indonesische en de Nederlandse kerken was een veranderde
verdeling van de missionaire taak ontstaan en Henny, die deze ontwikkeling
met al zijn vermogens had bevorderd, moest nu meedenken over de verlegging
van de gereformeerde zendingstaken naar andere delen van de wereld.
Dat gebeurde in de zogenaamde ‘terreinencommissie’. Dit overleg leidde in
1961 tot de keuze van nieuwe zendingsterreinen in Brazilië, Argentinië,
Rwanda en Pakistan.
In diezelfde tijd speelde mijn vader (meestal achter de schermen) een belangrijke
rol in de pogingen om uit de verlammende Nieuw Guinea-impasse
te komen. Vele gesprekken met de top van de ARP – waarvan hij ondanks
jarenlange verkettering trouw lid was gebleven – leidden tot de veelgenoemde
‘bekering van Bruins Slot’. Onder die naam is de verschuiving in de
positie van de anti-revolutionaire leiders bekend geworden, die een herorientering
van het Nederlandse Nieuw-Guinea beleid ten gevolge had. Ook
naar buiten toe had hij die bepleit als oprichter van een Verzoeningscomité
Indonesië-Nederland, waarover het dagblad Trouw op 7 november 1961 op
zijn voorpagina berichtte. Bijna tweehonderd intellectuelen uit verschillende
31