F:\Wpdocs\WZOK\Kleine Reeks\Bundel Bergema\BundelBergema ...

www.cgfdejong.nl
resultaat was dat in juli 1956 de Indonesische kerken besloten toe te treden
tot de Wereldraad.
In november 1955 nam Henny de benoeming aan tot zendingshoogleraar in
Kampen en rector van het zendingsseminarie in Baarn. “Vertrouwend op
God benoeming aanvaard” luidde het telegram aan de synode. Maar de
aanvaarding van deze functie was niet zo gemakkelijk. De verknochtheid
met Indonesië was groot. En zoals Henny’s vriend en collega ds. Bram Pos
het zei: “ik zou nog wel 1000 jaar hier willen doorwerken”. Maar Jits kon
het niet goed aan dat zij al haar vijf kinderen in Holland had moeten achterlaten.
Indonesië liet hen beiden trouwens óók niet makkelijk gaan. Het toekennen
van de exit-permit gaf grote problemen. De bureaucratie was in Indonesië
enorm toegenomen en tot op de middag van vertrek moest Henny nog allerlei
instanties af om vergunning te krijgen tot afreizen. Hij moest daarbij zijn
oude Mephisto-slimheid weer toepassen. De ambtenaar beweerde steeds dat
de papieren nog niet binnen waren. Op een gegeven moment lokte Henny
hem naar een ander kamertje, klom over de balie heen, om zelf tussen de
papieren te kijken of de zijne erbij waren. Toen de beambte terugkwam, had
Henny zijn eigen exit-permit inderdaad in een stapeltje gevonden en vroeg
hij hem of het niet in dàt stapeltje kon liggen? En zowaar …
Via Israël terug naar Nederland: 1956
Vanuit Jakarta vlogen Henny en Jits eerst naar Israël op verzoek van Generale
Deputaten van de zending. Onderweg stapten zij onder andere uit in
Teheran. Daar werden natuurlijk weer theologische opleidingen en een
universiteit bezocht, maar andere attracties werden niet vergeten. In Teheran
ontmoette de immer energieke Henny via de ambassade een gelijkgezind
theoloog, die daar promotie-onderzoek deed. Samen gingen ze op pad naar
ruïnes en opgravingen. Ze waren beiden geïnteresseerd in Zoroastriërs.
Henny’s belangstelling daarvoor was vooral vanwege zijn vroegere
promotie-onderzoek en deze theoloog bleek nu juist een bewonderaar van
Henny’s dissertatie. Henny genoot ondanks of juist dankzij de moeilijke
routes – soms kruipend langs ravijnen – om sommige vervallen sites te
bezichtigen.
Jits lag dan al vaak uitgeteld in bed, maar Henny kwam zelfs terug van
excursies om haar op te halen voortdurend uitroepend: “Jits dit moet je
zien!”
Daarna ging de reis verder naar Israël en Jordanië.
29