F:\Wpdocs\WZOK\Kleine Reeks\Bundel Bergema\BundelBergema ...

222www.cgfdejong.nl
absoluut einde, maar een einde, dat tegelijk een nieuw begin is. En dan ook
niet, om de laatste dingen, die nog slechts fungeren als een slot van de
geschiedenis zonder levend en dynamisch rapport met onze tijd, maar als
aanduiding van heel de heilshistorische periode, die met de komst van
Christus en met name met Zijn dood en opstanding en met de uitstorting van
de Heilige Geest begonnen is en die doorduurt tot het definitieve einde der
wereldgeschiedenis.
In heel deze periode tot het einde treedt de zending op en het karakter van de
zending wordt door het begin en het einde bepaald. Wanneer Jürgen Moltmann
in zijn “Theologie der Hoffnung” over de relatie tussen zending en
eschatologie spreekt, verklaart hij dat volgens hem het doel van de zending
bepaald wordt door wat men hopen mag op grond van de opstanding van
Christus en de beloften van God. En hij karakteriseert in verband daarmee de
zending als “die Hoffnung des Glaubens in Aktion”, en als “Aufbruch in der
Zukunft in der Erwartung der Zukunft Jesu für die ganze Kreatur”. Vóór
hem had Margull de zending reeds “hoop in actie” genoemd.
Deze hoop is echter niet maar een fantastische projectie van de menselijke
verlangens naar een leven in vrijheid en vrede, een leven van rijkdom en
eeuwige jeugd, zoals in de messianistische bewegingen of een rationeel
geselecteerd model van de futurologie met al de onzekerheid, die zelfs de
meest wetenschappelijk gefundeerde prognose aankleeft, omdat ze niet meer
dan een vermoeden is, maar een “gegronde verwachting”, zoals de titel luidt
van Berkhofs schets van een christelijke toekomstleer, omdat wij naar het
woord van Petrus in zijn tweede zendbrief, naar Gods belofte nieuwe hemelen
en een nieuwe aarde verwachten, waar gerechtigheid woont.
Deze gegronde verwachting is de grote stimulans voor alle zendingsactiviteit.
Wij verwachten de realisering van Gods heilshandelen in en door Christus
ten aanzien van wereld en mensheid, en wij mogen tekenen van dit reeds
gekomen en nog komende rijk van Christus oprichten in de geschiedenis. De
grote toekomst, waarin wij geloven, is voor ons een inspiratiebron voor onze
strijd om een leefbare naaste toekomst.
En hiermee raken wij aan een tweede karaktertrek van de eschatologie die de
activiteit van de zending beheerst, namelijk de polarisatie tussen het “reeds
nu” en het “nog niet” van de komst van het Koninkrijk. Het is vooral
Cullmann geweest die deze onderscheiding in zijn beschrijving van de
heilshistorie sinds de komst van Christus heeft ingevoerd. Wiedenmann
spreekt in dit verband van een “heilgeschichtliche-futurische Eschatologie”,
die hij dan vooral bij Hartenstein en Freytag meent gevonden te hebben en