F:\Wpdocs\WZOK\Kleine Reeks\Bundel Bergema\BundelBergema ...

200www.cgfdejong.nl
die zich bedrogen zouden voelen als ze wisten waar hun offers voor besteed
werden”. 14 Zo’n uitspraak konden de zendingsmensen vanzelfsprekend niet
accepteren! Op initiatief van Bergema eisten zij van het deputaatschap
duidelijk stelling te nemen tegen de artikelen van Zuidema; pas in januari
1950 gebeurde dat. In het Gereformeerde Zendingsblad werd toen een
verklaring opgenomen waarin deputaten verzekerden hun zendingsmensen
volkomen te vertrouwen.
In maart 1949 werd een bespreking gehouden tussen de ARP-leiding en een
aantal zendingsmensen. Daaraan namen deel: Bruins Slot, Meijerink en Jan
Schouten; Bergema, Ds. Harrenstein (voorzitter Zendingsdeputaatschap), C.
Gilhuis (scriba Zendingsdeputaten) en C.J. Goslinga (zendingsdeputaat
Friesland). Zuidema was op persoonlijke titel aanwezig. De toon van de
discussie was hard; over en weer waren er verwijten en beschuldigingen.
Langzamerhand was duidelijk geworden dat Indonesië definitief voor Nederland
verloren zou gaan. Voor de zendingsmensen wàs dat inmiddels al een
voldongen feit. Jan Schouten wilde het (nog) niet erkennen; voor hem bleef
het gezagsvraagstuk ook nu nog steeds een grote rol spelen. Bruins Slot
moest toegeven dat, als de revolutie een “perfectum” zou worden, de ARP
dat zou moeten erkennen; maar tot dat moment gold voor hem: oproepen tot
gehoorzaamheid.
De soevereiniteitsoverdracht vond plaats op 27 december 1949; de ARP
stemde tegen, de CHU was verdeeld: negen fractieleden stemden voor, vier
tegen. De onafhankelijkheid van Indonesië was een feit. Nieuw-Guinea was
buiten de soevereiniteitsoverdracht gelaten en bleef onder Nederlands bestuur;
beide landen zouden een definitieve regeling voor dit gebied treffen.
Vanaf 1957 kwamen de tegenstellingen met betrekking tot Nieuw-Guinea
tussen ARP-leiding en zendingsmensen opnieuw naar boven.
Pogingen van de zendingsdeputaten en synode een bemiddelende rol te
spelen tussen zendingsmensen en de leiding van de ARP waren tot nu toe
mislukt. Een van de belangrijkste principiële punten van het conflict was de
wijze waarop men zijn opvattingen op bijbelteksten baseerde. In 1947 wezen
Bergema, De Boer en Oskam in hun “Critiek en verantwoording” daar al op;
zij bepleitten toen een meer organische opvatting van de Bijbel.
14 Trouw, 24/5/1949; zie ook: S.U. Zuidema, De Indische kwestie. Franeker, 1947.