Editie 10 van 2013 - t Periodiekske

Perio-scoop
Dekselse Darren
Bepaalde regisseurs zorgen maar al te graag voor een gezonde
dosis controverse. Grote meneren zoals Stanley Kubrick (The
Shining, A Clockwork Orange …) en Oliver Stone (Natural Born
Killers, Platoon …) hebben gedurende hun carrière voor hun werk
meer dan eens de wind van voren gekregen. Het zijn juist die
kunstenaars die niet bang zijn om tegen de haren in te strijken
die vaak zorgen voor de meest memorabele filmervaringen. Als
er iemand van de huidige generatie topcineasten echt gewaagd
uit te hoek durft te komen, is het New Yorker Darren Aronofsky.
Vierenveertig jaar jong, complex in zijn denken over leven, kunst en
dood en totaal wars van conventies en regels. Ik ben er stellig van
overtuigd dat op het einde van de rit Aronofsky bekend zal staan
als een van de hele groten, als hij het al niet is. We stellen je graag
even enkele pareltjes uit
zijn oeuvre voor.
Requiem For A Dream
(2000)
Aronofsky is
geobsedeerd door
het gegeven ‘mens’.
Wat ons doet groeien
Darren Aronofsky
of tegenhoudt in het
leven, onze verlangens
en angsten. In 1991 studeerde hij af aan de Harvard University
waar hij naast ‘Film’ ook een diploma ‘Sociale Antropologie’
behaalde. Na enkele kortfilms en het langspeeldebuut Pi brak
hij in 2000 definitief door met het aangrijpende Requiem For A
Dream. Requiem vertelt het verhaal van verschillende mensen die
zich volledig verliezen in hun verslaving. Dit neemt Aronofsky zeer
ruim: drugs, infomercials, eten. Alles kan een obsessie worden in
het verkeerde licht. Hij omschreef zijn interesse voor dit onderwerp
dan ook als volgt: “Wat is een drug? De idee dat bij personen
dezelfde innerlijke monoloog plaatsvindt of ze nu van de drugs
proberen af te geraken, of willen stoppen met roken, of wanneer
ze proberen niet te eten om tien kilo te verliezen, fascineerde
me enorm. Dit wou ik op het witte doek brengen.” De film is een
visuele koortsdroom die nog dagenlang door je hoofd spookt, met
een nu al iconische soundtrack (Lux Aeterna van huiscomponist
Clint Mansell). Nog steeds staat hij bij heel wat twintigers helemaal
bovenaan het lijstje films dat hen het meeste is bijgebleven uit
hun tienerjaren. De scène waarin Harry een spuit heroïne in een
reeds volledig ontstoken arm zet, vergeet je namelijk nooit nog.
De toon was gezet: Aronofsky zou je wakker schudden, desnoods
met de voorhamer.
Requiem For A Dream
The Fountain (2006)
in een strijd tegen kanker. Sommige recensenten waren lovend
over de visuele flair waarmee hij verleden, heden en toekomst
liet samensmelten tot een zweverige ode aan de dood (“Death
is the road to awe”). Andere mensen in de vakpers vonden
het hoogdravende kitsch vol melodramatiek en zoetsappige
veralgemeningen. Voor beide standpunten valt wel iets te zeggen.
Uiteindelijk is de film te mooi in scène gezet, te persoonlijk (wij
hielden het niet droog) en te wijs om simpelweg af te schrijven
als goedkope rommel. De dood als vraagteken over de zin van het
leven: indrukwekkend.
Black Swan (2010)
Na The Fountain kwam
Aronofsky in 2008 op
de proppen met het
ruwe The Wrestler
waarin Mickey Rourke
een aan lager wal
geraakte worstelheld
neerzet. Het zegt
iets over de brede
Hugh Jackman in The Fountain
interesse, creativiteit
en levendige fantasie
van Darren als hij dan twee jaar later het roer weer compleet
omgooit met Black Swan. Een schichtige, preutse Natalie Portman
probeert het te maken in de New Yorkse balletwereld. Wat het
ook mag kosten. Langzaamaan transformeert onze mooie zwaan
in een genadeloze diva. Ongetwijfeld zal hij met deze film een
satire op het oog hebben gehad over de ‘glitz & glam’ van het
kunstwereldje in New York dat hij zo goed kent. Ambitie en
hebzucht als motor van onze maatschappij. Hij tovert het in onze
ogen nogal grijze gegeven ballet om tot een hallucinant inferno
van lust, (zelf)bedrog, moederhaat en nog meer ‘lekkers’. Jawel,
ballet is ‘sexy as hell’ en je zal het nog geloven ook.
En nu?
Net als je denkt dat deze
visionair alle grenzen al
wel afgetast en vlotjes
overschreden heeft, krijg
je te horen dat in 2014
zijn nieuwe film Noah zal
verschijnen. De premisse:
het Bijbelverhaal van de
Ark van Noach. Zijn visie en
insteek: “Na de zondvloed
was Noah de eerste
Aronofsky en Portman
op de set van Black Swan
persoon die wijngaarden plantte, wijn dronk en stomdronken
werd. Dit staat in de bijbel. Ik denk dat er in zijn hoofd heel
wat overlevingsschuld omging. Hij is een donker en ingewikkeld
personage.” We zien de brave zieltjes nu alvast weer steigeren bij
zoveel schaamteloze branie. Dekselse Darren zou het niet anders
willen …
Miel Van Bavel
Dit is zonder twijfel De brievenbussticker van ’t Periodiekske … kleef hem!
Aronofsky’s meest
verdelende film. Een
fantasievol sprookje
over het verlies
van een geliefde
die verwikkeld is
48
Gratis af te halen bij ‘t Periodiekske Lang (k)leve ‘t Periodiekske
GEEN ongeadresseerde reclame als het kan,
maar ik ben WÉL een -fan!