Editie 10 van 2013 - t Periodiekske

DE VOORSTAD BLOEIT
152 Verslaving
Everybody has one. Mijn verslavingen zijn eenvoudig en zelfs naïef. Het
hele jaar rond jaag ik op marsepein, wat vrij problematisch is, omdat
dit snoepgoed wordt geassocieerd met Sinterklaas en de Kerstman.
Marsepein zoeken in de zomer is hopeloos. Raar. Marsepein vinden
van de beste kwaliteit vergt inspanningen. Het recept is nochtans
poepsimpel en de ingrediënten beperken zich tot amandelpoeder,
bloemsuiker en eiwit. Wil u het recept, surf dan naar VTM en Piet.
Primordiaal is de kwaliteit van en de hoeveelheid amandelen. Minder
dan 40 % leidt tot een te zoete, harde, suikerklontjesachtige massa.
Het kneden, het vochtgehalte, de rusttijd in de koelkast en het
verpakkingsmateriaal eisen verder de aandacht op. Marsepein mag
geen plasticsmaak hebben. Kortom, mijn verslaving wordt gekoppeld
aan strenge eisen. Maar voor een balk artisanaal meesterschap, wil ik
graag een pak geld betalen of een vermoeiende reis ondernemen. Hebt
u ooit een jurylid nodig voor een marsepeinproefwedstrijd, beveel ik
mezelf graag aan. Vrienden en familieleden beseffen in hoge mate,
hoe de aanwezigheid van het edele snoepgoed mijn stemming kan
beïnvloeden. Ik word dan ook vaak omgekocht met behulp van. Fijn.
Tweede verslaving die openbaar mag worden gemaakt: het circus.
Waar er een affiche is opgehangen, stop ik om de gegevens te
noteren. Ze worden zeldzaam, de rondtrekkende familiecircussen,
die neerstrijken in de dorpskern. Naast de kerk posteren ze hun tent
en hun wagens, als in een indianenfilm. In de omgeving van deze
samenlevingskern, snuif je tegelijk een artistiek en primitief, tegelijk
rauw en geraffineerd aroma op. Een vreemde vogel nestelde zich op
het plein. Veel kitsch en illusie, maar ook de hang naar avontuur en
uitdaging. Tussen de lichtjes in de woonwagens en het gestommel
van de dieren, schuiven schimmen in het schemer. De acrobaten,
koorddansers, marionettenspelers, mimespelers, dwergen en reuzen
die duizenden jaren in China, Egypte en het Oude Rome hun kunstjes
opvoerden op markten waren hun verre voorouders. In wat toen als
‘circus’ bekend stond, organiseerde men wagenrennen en gevechten.
Tussen de krachtmetingen door werd het publiek vermaakt door
artiesten.
Het circus van vandaag waaide over uit de Angelsaksische landen.
Aanvankelijk stond de paardrijkunst centraal. In de 19de eeuw rezen de
rondreizende tentcircussen als paddenstoelen uit de grond. Men keek
onder meer op naar “The Greatest Show on Earth”, het Amerikaanse
rariteitenkabinet van Phineas Taylor Barnum, die ook een meermin,
een Siamese tweeling en de Afrikaanse olifant Jumbo programmeerde.
Lama’s, leeuwen, tijgers, slangen … ze kwamen en gingen, want onder
druk van Gaia werden wilde circusdieren verboden in ons land. Een
mokerslag toegebracht aan de zeldzame circusdirecteurs die al vanaf
de jaren ’50 vochten tegen een recessie, in concurrentie met de
televisie. Gelukkig kwamen er nieuwe impulsen, onder meer van het
Canadese Cirque du Soleil, opgericht in 1984. Zelfs onze minister van
Cultuur lanceerde in 2008 door het Circusdecreet een reddingsactie,
om deze specifieke kunstvorm en de opleiding tot circusartiest te
ondersteunen.
Ondertussen zitten Pieter-Jan en ik ademloos te kijken naar dat Cirque
du Soleil, maar houden we veel meer van dat kleine nomadische circus
op het dorpsplein. Daar zit de koorddanseres aan de kassa; ze zorgt
ook voor het popcorn tijdens de pauze en assisteert bij de hondenact.
Om in zo’n familiecircus te functioneren -waarin: pa, ma, het zesjarige
zoontje dat danst als Michael Jackson, de opa-clown en de lolitaachtige
tweelingdochters aan de trapeze-, moet je een duizendpoot
zijn. Ontroerd werd ik nog rond Kerstmis in het wintercircus door
een paardendressuur: een tedere dans van een reuzenpaard en een
dwergpony in de ijle mist. Zit ik dan naast mijn zoon op de eerste rij,
met een blokje marsepein op de schoot, kan me niets overkomen.
Marc van Riel
34
Wordt het leven te groot en word jij te klein? Vergeet niet
dat er helpende handen zijn! Het leven is en blijft plezant,
met een magazine als ’t Periodiekske in de hand!