IN MEMORIAM Piet Alofs - Origo

De afgelopen zeven weken hebben jullie, Piet en Agaath, nog heel veel mensen bij
jullie thuis ontvangen. Dat is dan het kleine voordeeltje van wanneer je weet dat je
gaat sterven. Die gesprekken gaan ook ergens over, want je weet dit kan de laatste
keer wel eens zijn. Piet heeft meerdere keren gezegd dat hij zo gelukkig was dat hij
in 90-er jaren is gevraagd om weer actief te worden in het pastoraat van de Zaanse
parochies. Beginnende met het verpleeghuis De Noords Balk is hij in acht
parochies en vele verzorgingshuizen heel pastoraal doende geweest.
Hij besteedde veel aandacht aan de voorbereiding van zijn preekbeurten waarbij
zijn eigen levenservaringen werden ingebracht. Piet wist dat je het beste
aanschouwelijk kon preken en spreken. Vaak nam hij een voorwerp mee wat dan
uit een koffertje te voorschijn kwam. verzameld onder andere op de vele reizen die
jullie samen gemaakt hebben, en waar er ook een aantal als ondertitel bedevaart
met zich mee droegen. Voor Piet was voorgaan ook verbonden met participeren in
het pastoresoverleg. Hij wilde geen voorbijganger zijn op zondagmorgen, maar
betrokken bij het wel en wee van het pastoraat.
Zo maakte hij 18 jaar deel uit van het Zaanse pastoresberaad, en we waardeerden
Piet’s wijze en bovenal collegiale inbreng. Jaren geleden benaderde ik hem voor de
plaatselijke Raad van Kerken. Vergaderingen, leerhuizen, voor zijn laatste leerhuis
over de Wereldgodsdiensten heeft hij duizenden pagina’s gelezen om het voor te
bereiden. En hij wist ook nog wat hij gelezen had.
Samen hebben we vele malen kinderen van de Krommeniese basisscholen een
rondleiding door deze kerk gegeven, vormden we een op elkaar ingespeeld duo, en
zijn Salesiaanse hart bloeide dan weer op. Piet was erg goed in het reproduceren
van gezegden, het liefst in het Latijn. De uitspraak van Fons Jansen lag vaak op
zijn lippen: in de kerk is in beginsel alles verboden, behalve als het is toegestaan en
dan is het verplicht. In zijn ontslagbrief als priester stond dat het in noodgevallen
was toegestaan (verplicht dus), dat hij het sacrament van de zieken toediende.
Vele malen hebben we bij een ziekbed gestaan in grote collegialiteit om een
medegelovige nabij te zijn en Gods genade aan te reiken.
Zelf ervaarde hij dat zijn lichaam in verval was. Zijn oogkwaal die uiteindelijk zelfs
tot blindheid kon leiden gaf hem grote zorg. In september van het afgelopen jaar zat
hij zelf te midden van de parochianen die de ziekenzalving ontvingen. Met trots
schreef hij dat hij nu alle zeven sacramenten had ontvangen en dat kan de paus tot
nu toe jou niet na-zeggen, Piet.
14