IN MEMORIAM Piet Alofs - Origo

Ik dacht: “Wat er bij Balder gebeurde, gebeurt me bij Piet geen tweede keer”. We gaan
vechten en gaan ervoor. Na veel geharrewar met het ziekenhuis, foto’s die weg waren,
gesprekken die niet doorgingen en afspraken niet nagekomen, eindelijk de verlossende
bestraling in het van Leeuwenhoekziekenhuis. 13 Bestralingen kreeg hij, een zware
gang voor hem. Zo dachten we: “eerst even aansterken en dan een chemokuurtje en
klaar is kees”. We gaan dan lekker naar Ierland op vakantie samen met de mensen van
de kerk. “Tegen die tijd ben ik wel beter", dacht Piet.
Net als bij Balder hoopte ik dat er een wonder zou gebeuren. Dat bleef uit. Die hoop
heeft mij tot Piets overlijden sterk gemaakt en overeind gehouden.
De prostaatkanker is als een monster die hem heeft uitgehold, opgevreten. Van buiten
zichtbaar van binnen geniepig maar levensgevaarlijk.
Drie maanden hebben Piet en ik in de huiskamer gekampeerd. Hij in een mooi
ziekenhuisbed met allemaal technische foefjes en ik meteen in een eenvoudig maar wel
lekker bedje. Samen keken we t.v., dronken een wijntje en aten lekker. “Ik heb een luxe
sterfbed, lekker wijf, een flatscreen voor mijn neus, het eten wordt opgediend en ik word
2x per dag gewassen. Ik hoef zelfs mijn bed niet uit om voor de toilet." Piet leefde 3
maanden in een kleine ruimte, kon niet meer naar boven, maar zijn wereld werd NIET
kleiner. Zijn belangstelling voor de buitenwereld bleef, keek naar informatieve
programma’s, hield de actualiteit bij, las tijdschriften voor de kerkwereld, de krant. Er
kwam veel bezoek om met hem te praten, afscheid te nemen: familie, vrienden,buren,
pastores, oud-collega’s, medebroeders en ex-medebroeders, oud-leerlingen Er kwamen
massa’s kaarten, bloemen, heerlijke koek van de meesterbakker. Veel mensen hebben
een gebed richting hemel gestuurd. Ik ook, al heb ik mijn twijfels: “God doe iets, doe een
wonder”. “Wat voor een God ben je eigenlijk ?”
Ik weet wel dat het zo kan gaan in de natuur waar ook wij slechts een onderdeel van
zijn. Maar zoals een mens in nood roept om zijn moeder, zo zou je willen dat er ergens
een God is die als een moeder naar je luistert, je helpt, je problemen oplost. Maar we
moeten het met elkaar doen, samen. Wij moeten goed zijn en elkaar helpen. Dit hebben
Piet en ik goed ondervonden: de belangstelling, de hulp, aandacht, zorg, de warmte van
buren, familie vrienden maar ook van thuiszorg, de doktoren, de servicediensten. Heel
bijzonder. Ik ben daar heel dankbaar voor.
40 Mooie jaren hadden Piet en ik samen met onze kinderen en kleinkinderen. Piet
noemde dit zelfs zijn mooiste tijd ook met zijn ouders, mijn ouders.
7