uitspraak - VluchtelingenWerk Nederland

uitspraak
RECHTBANK 's-HERTOGENBOSCH
Sector bestuursrecht
Zaaknummer: AWB 07/2524
Uitspraak van de enkelvoudige kamer van 5 februari 2009
inzake
te
eiser,
gemachtigde mr. W. Boelens,
tegen
de Minister van Vreemdelingenzaken en Integratie,
te 's-Gravenhage,
verweerder,
gemachtigde A.W. van den Berg.
Procesverloop
Bij besluit van 3 oktober 2006 heeft verweerder eisers naturalisatieverzoek van 31 januari
2006 afgewezen.
Het hiertegen door eiser gemaakte bezwaar is door verweerder bij besluit van 18 juli 2007
ongegrond verklaard.
Eiser heeft bij schrijven van 25 juli 2007 tegen dit besluit beroep ingesteld.
De zaak is behandeld op de zitting van 23 mei 2008, waar eiser is verschenen in persoon,
bijgestaan door zijn gemachtigde. Namens verweerder is niemand verschenen.
Op 4 juni 2008 heeft de rechtbank besloten het onderzoek met toepassing van artikel 8:68
van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) te heropenen en verweerder verzocht om te
reageren op hetgeen eiser ter zitting heeft aangedragen.
Op 19 juni 2008 heeft verweerder een schriftelijke reactie ingediend. De gemachtigde van
eiser heeft hierop op 11 juli 2008 schriftelijk geageeerd.
Voortgezette behandeling heeft plaatsgevonden ter zitting van 20 november 2008, waar eiser
is verschenen in persoon, bijgestaan door mr. D. Giirsez, kantoorgenoot van zijn
gemachtigde. Verweerder is ter zitting verschenen bij gemachtigde.

AWB 07/2524
Overwegingen
1. Aan de orde is de beantwoording van de vraag of verweerders besluit van 18 juli 2007,
strekkende tot het ongegrond verklaren van eisers bezwaren tegen de afwijzing van zijn
verzoek om naturalisatie, in rechte stand kan houden.
2. De rechtbank gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden.
3. Eiser is afkomstig uit Soedan. Op 2 juli 2000 heeft hij een aanvraag ingediend om
toelating als vluchteling. Bij besluit van 19 oktober 2000 is eiser met ingang van 2 juli 2000
een voorwaardelijke vergunning tot verblijf verleend. Deze verblijfsvergunning is omgezet
in een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd en op 25 augustus 2003 in een
verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd. Op 31 januari 2006 heeft eiser een verzoek
om naturalisatie ingediend.
Op 13 juli 2006 is het voornemen tot intrekking van de verblijfsvergunning asiel bekend
gemaakt, waarna vervolgens bij besluit van 15 juni 2007 de verblijfsvergunning met
terugwerkende kracht tot 2 juli 2000 is ingetrokken, omdat was gebleken dat eiser bij zijn
asielaanvraag onjuiste gegevens over zijn afkomst had verstrekt. Bij besluit van 3 oktober
2006 heeft verweerder eisers verzoek om naturalisatie afgewezen, tegen welk besluit eiser
een bezwaarschrift heeft ingediend. Bij besluit van 18 juli 2007 is het bezwaar ongegrond
verklaard.
Op 14 november 2007 is eiser een aaribod gedaan in het kader van de Regeling ter
afwikkeling nalatenschap oude Vreemdelingenwet (hierna: de pardonregeling), op welk
aanbod eiser is ingegaan. Hierdoor is eiser met terugwerkende kracht tot 15 juni 2007 een
verblijfsstatus verleend.
4. Verweerder heeft aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat, gelet op artikel 8,
eerste lid, aanhef en onder b, van de Rijkswet op het Nederlanderschap (hierna: de RWN) het
verzoek om naturalisatie terecht is afgewezen, omdat er bedenkingen bestaan tegen eisers
verblijf voor onbepaalde tijd in Nederland.
Verweerder wijst erop dat de aan eiser verleende verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde
tijd op 15 juni 2007 met terugwerkende kracht is ingetrokken tot aan de ingangsdatum van
de eerst verleende verblijfsvergunning, te weten 2 juli 2000. Daaraan doet niet af dat tegen
de intrekking van de verblijfsvergunning rechtsmiddelen zijn aangewend.
Voorts - zo stelt verweerder - strekt artikel 8, eerste lid, aanhef en onder b, van de RWN
ertoe te waarborgen dat het beleid ten aanzien van de uitvoering van de
vreemdelingenwetgeving en het beleid inzake naturalisatie met elkaar in overeenstemming
zijn. Niet is gebleken dat er ten tijde van het bestreden besluit in redelijkheid vanuit zou
moeten worden gegaan dat op 14 november 2007 alsnog een verblijfsstatus in het kader van
de pardonregeling zou worden aangeboden en achteraf een verblijfsvergunning met ingang
van 15 juni 2007 zou moeten worden verleend. Ten tijde van het bestreden besluit werd dan
ook niet aan de voorwaarde genoemd in artikel 8, eerste lid, aanhef en onder b, van de RWN
voldaan. Verweerder stelt dat de vraag of de verblijfsvergunning al dan niet had behoren te
worden ingetrokken niet beoordeeld behoeft te worden hi de naturalisatieprocedure.
Volgens verweerder voldoet eiser daarenboven niet aan het bepaalde in artikel 8, eerste lid,
aanhef en onder c, van de RWN aangezien sprake is van een verblijfsgat omdat de verleende
verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd met terugwerkende kracht is ingetrokken.
Voorts stelt verweerder dat eiser zijn identiteit niet heeft aangetoond, nu uit een taalanalyse
is gebleken dat eiser - anders dan hij heeft verklaard - niet uit het Nuba-gebied afkomstig is
en niet de Nuba-etniciteit bezit. Op grond van artikel 7 van de RWN komt eiser niet voor
naturalisatie in aanmerking.

AWB 07/2524
Omdat het bezwaarschrift kennelijk ongegrond is, heeft verweerder afgezien van het horen
van eiser in de bezwaarfase.
5. Eiser heeft aangeven dat na het bestreden besluit op 14 november 2007 een aanbod in het
kader van de pardonregeling is gedaan. Hiermee is eiser een verblijfsstatus met
terugwerkende kracht tot 15 juni 2007 verleend. De pardonregeling was ten tijde van het
bestreden besluit een maand oud. Op dat moment was het vrij evident dat eiser onder de
doelgroep van de pardonregeling zou vallen. Achteraf bezien was eiser ten tijde van het
bestreden besluit wel in het bezit van een geldige verblijfstitel en kan afwijzing op grond van
artikel 8, eerste lid, aanhef en onder b, van de RWN in de visie van eiser geen stand houden.
Met betrekMng tot artikel 8, eerste lid, aanhef en onder c, van de RWN stelt eiser dat formeel
sprake is van een verblijfsgat van 2 juli 2000 tot 15 juni 2007, doch dat sprake is van
bijzondere omstandigheden. Gewezen wordt op het feit dat verweerder in het kader van de
pardonregeling wisselend omgaat met het intrekken van asielstatussen. Omdat in een andere
gelijke zaak verweerder vanwege het generaal pardon de intrekking van de asielstatus niet
heeft doorgezet waardoor er geen verblijfsgat ontstond, doet eiser een beroep op het
gelijkheidsbeginsel. Verweerder zal zich hierover uit moeten laten, te meer daar hetzelfde
bestuursorgaan beslist omtrent toelating op grond van de Vreemdelingenwet 2000 en omtrent
naturalisatie.
Anders dan verweerder meent staat de identiteit en nationaliteit van eiser wel voldoende
vast. Herkomst en etniciteit maken volgens eiser immers geen onderdeel uit van de identiteit.
Gezien het vorenstaande is eiser van mening dat verweerder niet van het horen in de
bezwaarfase af had kunnen zien en het bezwaar niet kennelijk ongegrond had kunnen
verklaren.
6. De rechtbank overweegt als volgt.
7. Artikel 7, eerste lid, van de RWN luidt als volgt:
Met inachtneming van de bepalingen van dit Hoofdstuk verlenen Wij op voordracht van
Onze Minister het Nederlanderschap aan vreemdelingen die daarom verzoeken.
Artikel 8, eerste lid, van de RWN luidt - voor zover hier van belang - als volgt:
Voor verlening van het Nederlanderschap overeenkomstig artikel 7 komt slechts in
aanmerking de verzoeker
a. (...);
b. tegen wiens verblijf voor onbepaalde tijd in Nederland, de Nederlandse Antillen of Aruba,
geen bedenkingen bestaan;
c. die tenminste sedert vijf jaren onmiddellijk voorafgaande aan het verzoek in Nederland, de
Nederlandse Antillen of Aruba, toelating en hoofdverblijf heeft; en
d. (...).
8. In de "Handleiding voor de toepassing van de Rijkswet op het Nederlanderschap 2003"
(verder: de Handleiding) heeft verweerder het (gepubliceerde) beleid inzake naturalisatie
neergelegd.
In de Toelichting bij artikel 8, eerste lid, aanhef en onder b, van de RWN is in onderdeel 1.
(Algemeen) aangegeven dat dit artikellid ertoe strekt te waarborgen dat het (op grond van de
Vreemdelingenwet 2000 gevoerde) vreemdelingenbeleid en het (op grond van de RWN
gevoerde) naturalisatiebeleid met elkaar in overeenstemming zijn. De verlening van het
Nederlanderschap mag het vreemdelingenbeleid niet doorkruisen.

AWB 07/2524
In onderdeel 3. (geen bedenkingen tegen verblijf voor onbepaalde tijd) is aangegeven dat bij
de beoordeling van een verzoek om naturalisatie steeds de vraag zal moeten worden
beantwoord of er op grond van de verblijfstitel van de vreemdeling bedenkingen bestaan
tegen het verblijf voor onbepaalde tijd in Nederland in de zin van artikel 8, eerste lid, aanhef
en onder b, van de RWN.
Onderdeel 3.1. (beoordelingsmoment) geeft aan dat hoewel de verzoeker bij de indiening
van het verzoek het verblijfsdocument moet overleggen waaruit moet blijken of er al dan niet
bedenkingen tegen het verblijf voor onbepaalde tijd bestaan, uiteindelijk doorslaggevend is
of er op het moment van de beslissing op het verzoek om naturalisatie dergelijke
bedenkingen bestaan.
Onderdeel 3.2 (reden tot intrekking/niet-verlenging van de verblijfsvergunning) bepaalt dat
bij het indienen van een verzoek om naturalisatie en tijdens de behandeling van dat verzoek
omstandigheden aan het licht kunnen komen die grond kunnen vormen om de
verblijfsvergunning in te trekken dan wel niet te verlengen. Indien er aanwijzingen bestaan
dat een verblijfsvergunning dient te worden ingetrokken dan wel niet dient te worden
verlengd, dan kunnen er - ondanks dat verzoeker (nog) in het bezit is van een geldig
verblijfsdocument - wel bedenkingen bestaan tegen het verblijf voor onbepaalde tijd.
9. De rechtbank is ten aanzien van dit beleid van oordeel dat niet gesteld kan worden dat er
sprake is van kennelijk onredelijk beleid.
10. Vastgesteld wordt dat niet langer in geschil is dat eiser niet ten minste vijf jaren
onmiddellijk voorafgaand aan het verzoek in Nederland toelating en hoofdverblijf heeft
gehad. Door dit verblijfsgat komt eiser reeds op grond van artikel 8, eerste lid, aanhef en
onder c, van de RWN niet voor verlening van het Nederlanderschap in aanmerking.
11. Ten aanzien van eisers betoog dat hem het bepaalde in artikel 8, eerste lid, aanhef en
onder b, van de RWN niet mag worden tegengeworpen omdat hem met terugwerkende
kracht een verblijfstitel in het kader van de generaal-pardonrgeling is verleend, overweegt de
rechtbank het volgende.
12. Volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State
(ABRS), onder meer de uitspraak van 22 maart 2006 (JV 2006,168) strekt artikel 8, eerste
lid, aanhef en onder b, van de RWN er blijkens de geschiedenis van de totstandkoming van
deze bepaling er toe te waarborgen dat het beleid ter uitvoering van de
vreemdelingenwetgeving en dat inzake naturalisatie met elkaar stroken. Dat het niet
beschikken over een verblijfsvergunning ertoe leidt dat bedenkingen tegen verblijf voor
onbepaalde tijd bestaan en dat in sommige gevallen het beschikken over een
verblijfsvergunnuig niet voldoende is om aan te nemen dat zulke bedenkingen niet bestaan,
is aldus niet in strijd met de wet.
13. Eiser heeft aangegeven dat ten tijde van het bestreden besluit de pardonregeling reeds in
working was getreden en dat het evident was dat eiser onder deze regeling zou vallen. Naar
het oordeel van de rechtbank betekent het enkele feit dat de pardonregeling reeds in working
was getreden niet dat eiser hier automatisch voor in aanmerking zou zijn gekomen,
aangezien aan deze regeling voorwaarden zijn verbonden om ervoor in aanmerking te
komen. Het ligt niet op de weg van verweerder hier ambtshalve onderzoek naar te verrichten.
14. Ten aanzien van eisers ter zitting geponeerde stelling dat ten tijde van de
naturalisatieaanvraag wel aan de wettelijke vereisten van artikel 8 van de RWN werd

AWB 07/2524
voldaan, overweegt de rechtbank dat - wat daar ook van zij - volgens vaste jurisprudentie
van de ABRS het besluit op het naturalisatieverzoek het beoordelingsmoment vormt waarop
aan de voorwaarden inzake naturalisatie moet zijn voldaan. De uitspraak van de rechtbank
Amsterdam van 4 juni 2007 (AWB 06/4376) die eiser ter zitting heeft ingebracht, doet
daaraan niet af. Deze uitspraak is immers ten aanzien van het onderdeel waar eiser zich op
beroept bij uitspraak van de ABRS van 19 oktober 2007 in hoger beroep vernietigd (LJN:
BB8275).
15. Voor zover eiser heeft betoogd dat verweerder een formele gedragslijn hanteert ten
aanzien van het wel of niet doorzetten van de intrekking van asielvergunningen nadat de
generaal-pardonregeling was afgekondigd en dat in een andere soortgelijke zaak niet tot
intrekking van de asielstatus is overgegaan, overweegt de rechtbank dat verweerder ter
zitting nader heeft toegelicht dat de zaak waar eiser op doelt een andere situatie betrof. Ten
tijde van het bestreden besluit -18 juli 2007 - was eisers verblijfsvergunning ingetrokken
terwijl in de zaak waar eiser op doelt de verblijfsvergunning niet was ingetrokken. De
afweging om de verblijfsvergunning al dan niet in te trekken is van vreemdelingrechtelijke
aard en hoort daarom thuis in de toelatingsprocedure en niet in de naturalisatieprocedure.
Verweerder heeft aangegeven dat eiser de gelegenheid heeft gehad om zich in de
vreemdelingrechtelijke procedure te beroepen op het gelijkheidsbeginsel, hetgeen hij in
eerste instantie ook heeft gedaan, maar eiser heeft er uiteindelijk voor gekozen het oordeel
van de rechtbank op dit punt niet af te wachten en in te gaan op het aanbod gedaan in het
kader van de pardonregeling en de lopende beroepsprocedure in te trekken. Dat verweerder,
zowel in de onderhavige procedure als in de procedures op de voet van de
Vreemdelingenwet 2000 als bestuursorgaan optreedt, maakt dat niet anders. De rechtbank
wijst hi dit kader naar de uitspraak van de ABRS van 19 mei 2005 (nr. 200409187/2).
16. Voor zover verweerder eiser heeft tegengeworpen dat op grond van artikel 7 van de
RWN het naturalisatieverzoek moet worden afgewezen nu hij zijn identiteit niet heeft
aangetoond, overweegt de rechtbank als volgt.
17. In de Handleiding is bij de toelichting op artikel 7 van de RWN onder punt 3.3
aangegeven welke gegevens bij de indiening van het verzoek dienen te worden verstrekt.
Onder (e.) staat vermeld dat gegevens met betrekking tot de nationaliteit(en) dienen te
worden verstrekt. In de Handleiding is niet aangegeven dat ook gegevens omtrent de
etniciteit dienen te worden verstrekt.
Verweerder twijfelt er blijkens de stukken en het verhandelde ter zitting niet aan dat eiser de
Soedanese nationaliteit bezit. Wel stelt verweerder dat uit een taalanalyse blijkt dat eiser niet
uit het Nuba-gebied afkomstig is en niet de Nuba-etnictieit bezit. Eiser heeft terecht gesteld
dat dit niet zonder meer betekent dat de identiteit van eiser in twijfel moet worden getrokken,
aangezien de etniciteit geen onderdeel van de identiteit uitmaakt. Het bestreden besluit is op
dit punt onvoldoende gemotiveerd en artikel 7 van de RWN kan eiser niet worden
tegengeworpen, maar dit betekent niet dat het bestreden besluit geen stand zou kunnen
houden. Immers de overige aan het bestreden besluit ten grondslag gelegde gronden kunnen,
gelet op het eerder overwogene, het besluit zelfstandig dragen.
18. Eiser heeft ten onrechte gesteld dat verweerder hem had moeten horen alvorens een
beslissing op bezwaar te nemen. Zoals de ABRS meennalen heeft overwogen (onder meer in
de uitspraak van 2 mei 2007, LJN: BA4170) vormt het horen een essentieel onderdeel van de
bezwaarschriftenprocedure. Daarvan kan slechts met toepassing van artikel 7:3, aanhef en
onder b, van de Awb worden afgezien, indien er, naar objectieve maatstaven bezien, op

AWB 07/2524
voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat de bezwaren niet kunnen leiden tot
een andersluidend besluit. Gelet op de inhoud en motivering van het besluit van 3 oktober
2006 en hetgeen eiser daartegen in de gronden van het bezwaar bij brief van 31 oktober 2006
heeft aangevoerd, kon er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over bestaan dat in het
aangevoerde niet alsnog grond zou kunnen worden gevonden voor een conclusie dat er geen
bedenkingen bestaan, als bedoeld in artikel 8, eerste lid, aanhef en onder b, van de RWN,
Eiser heeft in bezwaar weliswaar aangekondigd de taalanalyse met een centra-expertise te
zullen aanvechten, doch eiser heeft tot op heden geen contra-expertise ingediend.
Voor zover de pardonregeling al aanleiding had moeten vormen eiser te horen overweegt de
rechtbank dat daar gelet op de gronden van het ingediende bezwaarschrift geen aanleiding
toe bestond. Verweerder heeft dan ook van het horen kunnen afzien.
19. Bovenstaande leidt de rechtbank tot de conclusie dat verweerder op goede gronden het
verzoek tot naturalisatie heeft afgewezen en dat het beroep derhalve ongegrond is.
20. De rechtbank ziet geen aanleiding een proceskostenveroordeling uit te spreken of te
bepalen dat het griffierecht aan eiser dient te worden vergoed.
21. Beslist wordt als volgt.
Beslissing
De rechtbank,
verklaart het beroep ongegrond.
Aldus gedaan door mr. M.L.P. van Cruchten als rechter in tegenwoordigheid van
mr. E.A. Vermunt als griffier en uitgesproken in het openbaar op 5 februari 2009.
Partijen kunnen tegen deze uitspraak binnen zes weken na de datum van verzending
van deze uitspraak hoger beroep instetten bij de Afdeling bestuursrechtspraak van
de Raad van State, Postbus 2.0019, 2500 EA Den Haag.
VOOR'
Afschriften verzonden:
1 1 Fii, 1009
osch