Thierry Goeman schrijft een boek over straffe ... - Cursiefje

Loepzuiver ...
Het verhaal achter een opsporingsbericht
Thierry Goeman schrijft een boek over straffe verdwijningszaken
“Als hier in de straat
twee keer dezelfde auto
voorbijrijdt, schrijf ik zijn
nummerplaat op,” vertelt
gerechtsjournalist Thierry
Goeman uit Meise. Noem
het een natuurlijke reflex
van iemand die bijna
dagelijks met het slechtste
in de mens te maken heeft.
In zijn nieuwste boek
‘Vermist’ brengt Thierry het
verhaal achter opmerkelijke
verdwijningszaken in België.
Hoe ben je op het idee gekomen om een boek over
verdwijningszaken te schrijven?
Thierry: “Ik heb een mapje waarin ik al een hele tijd alle
opsporingsberichten bijhoud. Zo heb ik snel alle informatie bij de hand
als ergens een vermist persoon wordt teruggevonden. Alain Remue,
het hoofd van de cel Vermiste Personen, vond het een goed idee om
dit boek te schrijven. Je ziet immers voortdurend opsporingsberichten
verschijnen, maar je weet slechts van enkele gevallen hoe ze aflopen.”
Vond je het moeilijk om een selectie te maken
uit de honderden verdwijningen in de Belgische
geschiedenis?
Thierry: “Ik heb geprobeerd om uiteenlopende gevallen te beschrijven
uit heel België. Zo is er het verhaal van de 81-jarige boer uit Aartrijke
die ’s nachts op zijn tractor was gekropen en de volgende dag helemaal
in Frankrijk werd teruggevonden, maar even goed de ‘vergeten’ moord
op een IBM-topman uit 1995. Ook de ophefmakende kasteelmoord
staat in het boek. Die zaak lijkt wel een filmscenario: een rijke
kasteelbewoner, huurmoordenaars … Voor mij is het de zaak van het
jaar. We hebben de verschijningsdatum van ‘Vermist’ speciaal verplaatst
om er nog iets over te kunnen schrijven.”
“Zowel ikzelf, de uitgeverij als Alain Remue hebben er streng over
gewaakt dat het boek niet de sensationele toer op ging. Om de privacy
van de betrokkenen te respecteren, staat in het boek geen enkele
naam voluit geschreven.”
Is een boek schrijven te vergelijken met wat je doet
als journalist?
Thierry: “Qua stijl sluit ‘Vermist’ goed aan bij wat ik voor de krant doe,
al heb je in een boek natuurlijk meer plaats om uit te weiden. Omdat
schrijven ook mijn hoofdberoep is, vergt het veel energie om ’s avonds
nog eens aan de computer te gaan zitten. Maar eens je aan een verhaal
begint, wil je enkel nog verder schrijven.”
• 6 •
THIERRy GOEMAN
Leeftijd: 47
Woonplaats: Meise
Beroep: gerechtsjournalist bij
Gazet Van Antwerpen
Auteur van: : ‘Jens, de jongen die
weigerde dood te gaan’, ‘Het kan
je buurman zijn’ en ‘Vermist’
“Voor al wat ik schrijf is mijn vrouw de perfecte eerste lezeres. Ze is
heel kritisch, maar als zij tevreden is, ben ik ook gerust. Haar feedback
komt bijna altijd overeen met de reacties die ik achteraf krijg.”
Je vorige boek ‘Het kan je buurman zijn’, over de zaak-
Ronald Janssen, deed heel wat stof opwaaien.
Thierry: “De ouders van de slachtoffers zijn naar de rechter gestapt en
die heeft verboden om het boek op de markt te brengen. We hebben
die beslissing gerespecteerd, tegen het verdriet van die ouders kan je
onmogelijk ingaan, vind ik. Toch is het jammer dat we het nooit hebben
kunnen uitbrengen. Mijn collega Tom De Smet en ikzelf schreven het
boek niet voor het geld, zoals sommigen beweerden. We kregen op
voorhand een vast bedrag, het maakte ons dus niet uit of er tien of
tienduizend exemplaren verkocht zouden worden. Bovendien ging een
aanzienlijk deel van de opbrengst naar het project ‘Annick for Kenya’
van de ouders van de vermoorde Annick Van Uytsel. Haar vader heeft
het boek trouwens gelezen, en hij vond het heel sereen geschreven,
geen platte sensatie.”
Je hebt als gerechtsjournalist al heel wat assisenzaken
van kortbij gevolgd. Begrijp je waarom ze zoveel
teweeg brengen bij het grote publiek?
Thierry: “Die interesse heeft altijd bestaan. Mensen willen nu eenmaal
weten hoe iemand is vermoord. Op mediaseminaries wordt de
zogenaamde ‘fait-diversjournalistiek’ soms in twijfel getrokken. Dat vind
ik belachelijk. Kijk maar eens naar de verkoopcijfers van de kranten de
dag na een gebeurtenis als de kasteelmoord. Mensen verslinden dat
soort nieuws.”
“Het is de moeite om een van de grote strafpleiters eens aan het
werk te zien. Jef Vermassen, om de bekendste maar te noemen, is een
echte artiest, hij zou je nog doen twijfelen over de meest hardvochtige
moordenaar. Maar zo’n assisenproces op zich is niet zo’n spectaculaire
gebeurtenis. Iedereen vertelt er zowat hetzelfde, echt nieuws valt er niet
te rapen. Toch zit de rechtszaal altijd vol met mensen die niets met de
zaak te maken hebben. Gepensioneerden met te veel tijd, bijvoorbeeld.”