Reistijd 7 - Maart 2012 - Veolia Transport Nederland

Panoramaperron
Bloed, zweet en tranen kostte het om de lijn aan te leggen –
plus een paar mensenlevens. In een tijd zonder shovels, drilboren
en ander nieuwerwets werktuig, werd van beide kanten tegelijk
aan de lijn begonnen. Met pikhouwelen, beitels en dynamiet
werkten de arbeiders naar elkaar toe door krappe tunnels te
graven door granieten bergen en sierlijke viaducten te bouwen
boven duizelingwekkende ravijnen. Na vijf jaar van noeste handenarbeid
ontmoetten de twee ploegen elkaar op grote hoogte
en maakte de Tren de Sóller haar feestelijke maagdenrit.
Een van de kunstwerken, zoals bruggen en tunnels heten in
het jargon van spoorwegbouwers, is de Túnel Major, waar het
likeurtje uit Bunyola naar is vernoemd. In korte broek en T-shirt
sta ik op een van de gietijzeren balkonnetjes te genieten van
het uitzicht, maar daar maakt de tunnel korte metten mee. Met
de zomerwarmte van 35 graden ook; in de tunnel is het de helft
koeler. Bibberend wacht ik op licht aan het einde van de tunnel,
maar dat duurt een tijd. De Túnel Major is de langste van het
traject en slokt tien procent van het spoor op – drie kilometer
koukleumen.
Al snel klikklakken de camera’s
er weer lustig op los.
Het hervonden licht doet nog pijn aan mijn ogen als we piepend
tot stilstand komen bij het hoogtepunt van de reis. Alleen El
Turístic, de trein die om tien voor elf uit Palma vertrekt, stopt
op de halte Mirador del Pujol d’en Banya. Vanaf het speciale
panoramaperron worden we getrakteerd op een meeslepend
uitzicht op het honderden meters lager gelegen Sóller, een frisgroene
vallei vol palmen, pijnbomen, sinaasappels en citroenen,
omlijst door lichtgrijze bergen en in de verte de azuurblauwe
zee. Eventjes is iedereen muisstil en voelen we ons piepklein
temidden van al dat natuurgeweld, maar al snel klikklakken
de camera’s er weer lustig op los. Terecht; een mooier fotomoment
had zelfs Kodak niet kunnen bedenken.
achtbaan
De conducteur blaast op zijn koperen hoorn als teken dat het
uit is met de pret. We zijn er bijna, maar de grand finale hebben
we nog tegoed: het koddige boemeltje transformeert tot ijzingwekkende
achtbaan. Vanuit de bergen duikelen we in een mum
van tijd vijfhonderd meter naar beneden via een hele trits bizarre
haarspeldbochten, die dankzij het nog geen meter brede smalspoor
heel krap genomen kunnen worden, en die zelfs in tunnels
en op viaducten doorkronkelen alsof er niks aan de hand is. Het is
een kippeneindje van Palma naar Sóller, maar we deden liefst
anderhalf uur over die dertig kilometer. Met het eindpunt in
zicht stappen de meeste toeristen uit bij de voorlaatste halte,
waar de tourbussen klaarstaan om hen linea recta retour te rijden
naar hun all-inclusive resorts. Slimmeriken blijven zitten, want
na aankomst in Sóller wordt het nog leuker.
Naast het jugendstil-treinstation, een voormalig fort dat het
strategisch gelegen Mallorca bescherming bood tegen Turkse
invasies, staat een roodbruine rammelbak klaar. Het open houten
trammetje rijdt rakelings langs de zonovergoten terrassen van
Sóller, dwars door citrusboomgaarden en uiteindelijk vlak langs
een blauwe baai, een strand vol zonaanbidders en een haventje
vol vissersbootjes naar het echte eindpunt van de lijn. Aanvankelijk
waren de spoorwegbouwers het niet van plan, maar toen bleek
dat de lijn net een paar kilometer te kort was om staatssubsidie
op te strijken, werd het spoor halsoverkop doorgetrokken naar
Port de Sóller.
stiekeme strandjes
Hier wacht de volgende transportmodus op vertrek: de boot.
Een aangename excursie volgt van een halve dag over de azuurblauwe
zee, langs de ruige westkust met inhammen en grotten,
een heuse waterval en kleine rotseilandjes met veelzeggende
of poëtische namen als Roca la Calavera (de doodskop) of Faz
de la Reina Victoria (het gezicht van koningin Victoria), naar Sa
Calobra, een wonderschone baai met verscholen visrestaurants,
verrassende doorkijkjes vanuit natuurlijke rotstunnels en stiekeme
strandjes. Reuze leuk, zo’n boottochtje, maar ik ben blij
als we weer aanleggen in Port de Sóller. Een relaxed vakantiedorp
is het en een puike plek om een paar dagen te blijven plakken,
om te zonnebaden of bergwandelingen te maken naar prachtdorpen
als Deià en Fornalutx of zelfs zover als Mallorca’s allerheiligste
klooster in Lluc. Maar ik wil maar één ding: zo snel
mogelijk weer het trammetje en treintje in. Ik betrap mezelf op
hetzelfde enthousiasme dat ik ook als kind had na mijn allereerste
achtbaanrit in de Python in de Efteling. “ja mam, het was leuk.
En nu wil ik nog een keer!”
Tren de sóller Praktisch
De trein rijdt vijfmaal daags van Palma naar Sóller en terug;
eerste vertrek om 8.00 uur, laatste terugrit om 18.00 uur.
Alleen de trein van 10:50 uur uit Palma stopt bij de Mirador
del Pujol d’en Banya. Een retourtje kost € 17,- en is te koop
bij het loket in het treinstation in Palma aan Plaça Espanya.
De tram van Sóller naar Port de Sóller rijdt van 07.00-20.00
uur eens per uur, een kaartje kost € 4,- en is aan boord te koop.
Meer weten?
Bekijk hier de promofilm
van deze trein:
Wereldvervoer
22 reistijd magazine volg reistijd magazine via twitter: @reistijd en/of gebruik #reismag in je tweets reistijd magazine 23