Virtual reality training Maak je niet dik Zélf varen - Dwarslaesie ...

De grootste afknapper was Maihaugen,
een beroemd openluchtmuseum bij
Lillehammer. Bij de kassa informeerden
we weer uitgebreid naar de mogelijkheden,
uiteindelijk wil ik toch ook wel
graag het een en ander zien. Nee, nee,
dat ging best, er waren gidsen om te
helpen, dat kwam in orde. Van de 80
gebouwen ben ik er bij vier letterlijk naar
binnen gesold op een manier die beroerd
was voor mijn rug en mijn rolstoel, om
over de rug van Freek nog niet te
spreken. En de volle mep laten betalen,
dat wel, in dit toch al dure land.
We knapten er op af. Kijk, in een
bergachtig land stel je je op moeilijkheden
in, maar hier werd niet
18 DE KETTING
nagedacht. Er was geen enkele oprijplank
te vinden. Mijn man was het beu,
ik ging nog in het overdekte gebouw
naar de geschiedenis van Noorwegen
kijken. Kom ik halverwege bij een
traplift uit, waar echter geen belletje en
geen mens te bekennen is. Vier van die
verdomde rottreden! Ik ben laaiend
geworden en voor de tweede keer die
middag bij de infobalie beland… De
vriendelijke dame ging kijken en
schrok…Uiteindelijk kreeg ik mijn geld
terug, maar de kater mocht ik houden…
Natuurlijk is het een pracht van een
land, en kan ik dat niet bewandelen.
Daar stel ik me dan ook op in. Natuur-
lijk heb ik geweldige dingen mee
gemaakt: ben ik met een electrokarretje
tot vlak bij de Jostedalgletsjer kunnen
komen en was elke bocht een nieuwe
ansichtkaart. Natuurlijk waren de
fjorden en de watervallen prachtig en
was het heerlijk rustig op de wegen.
Toch blijft Noorwegen voor ons bij één
keer steken op de teller: ze hebben geen
uit-eet-cultuur en ze snappen niet dat de
voorwaarden om mee te doen zitten in
een mooie aanpassing waar je dan
toevallig ook nog moet kunnen
komen…
marijke Smits
Avonturen in Moll, België
Het valt mij op dat ik de laatste tijd veel over vakanties schrijf. Dat geeft ook stof tot schrijven. En ik
schat in dat het ook interessant is om te lezen. Want hoe doen anderen dat… vakanties plannen
en geschikte locaties zoeken. In De Ketting van oktober stond zelfs al een oproepje om informatie.
Over het algemeen gaat het ons redelijk
af… op vakantie gaan. Ik heb al eens
beschreven hoe wij de inrichting van
vakantiehuisjes eigenhandig veranderen,
vlak nadat wij gearriveerd zijn. Het is
een kunst om de originele staat te
onthouden, zodat we bij vertrek al de
meubels weer op de juiste plaats kunnen
zetten. We willen de schoonmakers niet
met die klus opzadelen. We weten hoe
kort zij de tijd hebben om een huisje
weer verhuurklaar op te leveren. Slechts
één keer is het huren van een aangepast
huisje misgegaan. Dat was in Sunparks
Moll, België. En het is ook niet zo’n
klein beetje misgegaan. Het betreft hier
een kerstvakantie, die al maanden van
te voren gepland en geregeld was.
Op de website van Sunparks zagen we
dat in Moll aangepaste huisjes te huur
waren. Zo’n huisje boeken via de
website lukte niet. Voor de aangepaste
huisjes moesten we bellen. Na meerdere
keren gebeld te hebben, was het huisje
uiteindelijk geboekt. Echter… de
rekening was twee maal fout, waardoor
we weer meerdere keren contact
moesten zoeken met het callcenter.
Maar goed, uiteindelijk was alles goed
en vertrokken we richting Moll. We
wilden de drukte voor zijn en meldden
ons mooi op tijd bij de receptie. Tot
zover ging alles goed. Alleen…. Het
personeel kon ons niet vertellen waar
het huisje stond… want de huisjes
waren ongenummerd. We kregen een
niet te lezen plattegrond mee van het
terrein, maar goed… de borden volgen
zou vast wel lukken. Het begon al
donker te worden en ik was nog in mijn
brilloze fase (terwijl ik hem eigenlijk al
wel een beetje nodig had). Mijn oudste
dochter kreeg de opdracht om de plattegrond
te lezen, ik zou met mijn jongste
dochter de borden op het terrein in de
gaten houden. Met mijn man achter het
stuur hadden we allemaal een duidelijk
taak. Helaas ontstond er toch een
probleem. Op het terrein stonden geen
borden. Bovendien was er bijna geen
verlichting. We reden op een donker
terrein en konden met moeite ons huisje
vinden.
Al aan de buitenkant van het huisje
konden we zien dat dit geen aangepast
huisje was. Het klopte niet. De parkeerplaats,
de toegangsweg, de entree….
Ik kreeg het vermoeden dat we nu
werkelijk een probleem hadden. Dat
vermoeden werd bevestigd toen man en
kinderen het huisje inspecteerden. Met
de rolstoel kon je in de hal komen,
verder niet. Via de terrasdeur kon je in
de woonkamer komen, maar verder
niet. Strijdlustig als ik was, besloot ik
direct naar de receptie terug te gaan.
De kinderen hadden daar niet zo’n zin
in. Die hadden het koud en waren moe.
Ze bleven in het huisje en zetten de
televisie aan.
Totaal onvoorbereid vertrokken we
richting receptie. Waar was de receptie?
Het was in het donker niet te vinden.
We hadden de auto laten staan en
kwamen allerlei mensen tegen die geen
idee hadden waar ze naartoe moesten.
Uiteindelijk lukte het ons, om de receptie
te vinden. Daar was de drukte op z’n
hoogst. De rij wachtenden stond tot
buiten. En er werd geklaagd! Enorm!
Het was iedereen al duidelijk dat het
personeel totaal niet in staat was om de
vakantiegangers adequaat te woord te
staan. Mijn man sloot aan in de rij en ik
probeerde ergens tussendoor aan de
beurt te komen. Ik had toch al
ingecheckt! Uiteindelijk lukte het me