Virtual reality training Maak je niet dik Zélf varen - Dwarslaesie ...

Bijdehandje
“Waarom zit jij op een rolstoel?” vroeg
een jongen van een jaar of vijf mij, en ik
dacht “verrek, hij heeft gelijk, ik zit er
niet ín, ik zit er óp.”
Een pienter kereltje, dat was wel
duidelijk.
Omdat ik even geen antwoord gaf,
besloot hij de vraag iets gerichter te
formuleren.
“Ben jij opa, of heb je au aan je benen?”,
meer mogelijkheden waren er wat hem
betreft niet.
Hij bleef mij strak aankijken, wachtend
op een bevredigend antwoord.
Ik hield het maar op au aan de benen,
want daar komt het toch zo’n beetje op
neer.
Ik was al lang blij dat hij er niet automatisch
vanuit was gegaan dat ik opa was.
Ik heb weliswaar de leeftijd bereikt
waarop het technisch gezien (nét!)
mogelijk zou zijn.
Maar ik zie er nog uit als een jonge
adonis.
“Dus jij kunt niet lopen?”
“Inderdaad, dat heb je goed begrepen.”
“Probeer het nou eens héél hard” sprak
hij, op licht vermanende toon.
En dat deed ik, maar het lukte wéér niet.
Hij keek het even aan, en accepteerde
het gelaten. Maar ik was nog niet van
hem af.
Hij wilde ook nog weten hoe ik het ding
bestuurde, of dat ik er ook in sliep, en of
ik wel eens iemand had doodgereden.
Ik demonstreerde hoe ik stuurde, en
beantwoordde de andere vragen
ontkennend, wat zijn goedkeuring kon
wegdragen. Met name wat betreft de
laatste vraag, want dat mocht
waarschijnlijk niet van de politie,
meende hij.
En hij kon het weten want hij werd later
een politie!
Ik probeerde hem er nog van te overtuigen
dat-ie beter een vak kon gaan leren,
maar hij was niet te vermurwen.
Column
En het leek mij nog wel zo’n intelligent
kind.
Burugo
www.burugo.nl
DE KETTING 15