Lees Thesis Pieter De Grauwe - Vlaamse Regulator voor de Media

De rechtbank van koophandel heeft geen oordeel geveld over de mogelijke
toepassing van de richtlijn Informatiemaatschappij op de transmissie die tot stand
komt tussen omroepen en kabeloperatoren. Deze richtlijn is nochtans geconcipieerd
om een ruime bescherming te bieden aan de rechthebbenden en introduceert een
nieuwe term “wederdoorgifte” als één van de handelingen van mededeling aan het
publiek. Bovendien laat de SGAE rechtspraak van het Hof van Justitie vermoeden dat
de term “publiek” breed kan worden ingevuld en eventueel zelfs de ‘gemeenschap
van kabelexploitanten’ kan bevatten.
Het vonnis laat heel wat vragen en opmerkingen open die waarschijnlijk finaal zullen
moeten worden beantwoord door het Hof van Justitie. In die zin kan het vonnis van
de rechtbank van koophandel de inleiding zijn van het finale hoofdstuk van dit thema.
Als het Hof van Justitie de lijn van de rechtbank van koophandel te Mechelen volgt,
betekent dit dat de klassieke kabelrechten weldra verleden tijd zullen zijn.
7.4. Gelet op het feit dat de openbare mededeling slechts tot stand kan komen door de
deelname van twee partijen, is de meest prangende vraag wie verantwoordelijk is
voor de kabeluitzending.
Ook hier zijn de meningen verdeeld. Aspecten waarmee in de rechtsleer rekening
wordt gehouden, zijn onder meer wie het initiatief neemt voor de publieke
mededeling, welke partij winsten maakt op basis van de programma-inhoud en wie
controle heeft over de inhoud die aan het publiek wordt meegedeeld.
Wij gaan niet akkoord met de gedachte die doorschemert uit het vonnis van de
rechtbank van koophandel te Mechelen dat de kabeldistributeurs gereduceerd
worden tot aannemers van de omroepmaatschappij en dat zij louter in opdracht van
de omroepen hun technische kennis en infrastructuur ter beschikking stellen om de
programmasignalen naar het grote publiek te transporteren.
Wij menen samen met O. Régnier en de rechtbank van eerste aanleg te Brussel 133
dat omroepen en kabeldistributeurs beide – solidair – verantwoordelijk zijn voor de
kabeluitzending, gelet op hun afhankelijkheid van de programma’s (content) voor hun
economisch model en de constitutieve technische rol die beiden vervullen bij het tot
stand komen van de publieke mededeling. De kabeloperator bepaalt zelf wie zijn
abonnees zijn en wie dus het publiek is van de mededeling en kiest welke kanalen
aan dit publiek worden meegedeeld.
Beide actoren dienen bijgevolg ook toestemming te bekomen van de rechthebbenden
om tot deze openbare mededeling te kunnen overgaan. Men zou kunnen spreken
over een “gemeenschappelijke” of “solidaire” openbare mededeling om het specifieke
karakter hiervan in de verf te zetten.
Deze oplossing lijkt ons alleszins het meest natuurlijke antwoord dat het dichtst bij de
economische achtergrond van het probleem van de directe injectie en versleutelde
transmissie staat. Bovendien biedt deze oplossing een hoge bescherming aan de
rechthebbenden, één van de ankerpunten van de richtlijn Informatiemaatschappij.
133 Vonnis van 27 januari 2005.
90