Lees Thesis Pieter De Grauwe - Vlaamse Regulator voor de Media

“toute diffusion de sons par le biais d’un récepteur de télévision doit être considérée
comme une radiodiffusion, si elle ne constitue pas l’accompagnement de séquences
animées et ne fait donc pas partie d’une œuvre audiovisuelle” 102 .
Deze uitspraak is onvoldoende genuanceerd omdat zij geen rekening houdt met
doorgifte per kabel, dat aan het specifieke regime van artikel 51 e.v. onderworpen
moet blijven en dus niet onder het toepassingsgebied van artikel 41 valt:
“La question de la portée de l’article 36 mise à part, nous pouvons conclure que cette
première décision favorise une interprétation évolutive de la notion de radiodiffusion
comme incluant l’injection directe par câble, elle demeure néanmoins critiquable en
ce qu’elle en omet d’exclure du régime de la licence légale, les retransmissions par
câble visées par l’article 52 de la L.D.A. 103 ”.
Het Hof van Beroep heeft deze beslissing hervormd in het arrest van 25 juni 1998 104
dat wij hiervoor hebben besproken (zie randnr. 2.16). Het Hof heeft eerst terecht
gesteld dat wat betreft de doorgifte per kabel, artikel 52 AW van toepassing is “sans
que l’article 41 de la même loi trouve encore à s’appliquer” en heeft vervolgens, zoals
we hiervoor hebben besproken, geoordeeld dat directe injectie onder doorgifte per
kabel valt.
Op deze manier is de vraag naar de toepassing van artikel 41 AW indien directe
injectie geen kabeldoorgifte uitmaakt niet beoordeeld door de rechtbank.
4.5. Vanuit verschillende hoeken van de doctrine gaan stemmen op dat artikel 41 van
toepassing is op directe injectie.
4.6. F. De Visscher en B. Michaux stellen dat “il serait logique de considerer que la
radiodiffusion par injection directe sur le cable tombe bien dans la notion de
radiodiffusion de l’article 41 de la loi (licence légale pour les utilization secondaires
des prestations)” 105 .
4.7. F. Brison 106 stelt vast dat het toepassingsgebied van de dwanglicentie door de
producenten van audiovisuele werken hevig bekritiseerd wordt. Omdat de uitzending
via de omroep van audiovisuele werken geen ‘secundaire’, maar een ‘primaire’
exploitatiehandeling van een audiovisueel werk is, heeft de uitsluiting van hun
exclusief recht gevaarlijke implicaties voor de ingeburgerde praktijk van
distributiecontracten (met daarin doorgaans voorziene chronologie van de exploitatie)
in de audiovisuele sector.
102
De beperking tot het uitzenden van geluid is geen beperking van de toepassing van artikel 41, maar heeft
betrekking op de rechten van de verzoekende partij, Uradex, die volgens de rechtbank enkel de rechten van
uitvoerende artiesten beheert die niet het voorwerp uitmaken van een vermoeden van overdracht aan de
producenten conform artikel 36 AW: “l'autorisation de la demanderesse ne serait requise que dans la mesure où
elle représenterait des producteurs d'oeuvres audiovisuelles (…) Certaines diffusions par la câblodistribution ne
répondent pas à la définition d'oeuvres audiovisuelles; qu'il en est ainsi notamment des émissions de radio
proprement dites dont les câblodistributeurs ne contestent pas assurer la distribution par câble.
103
HAOUIDEG, H., “Diffusion en Diffusion en continu sur Internet Le webcasting constitue-t-il une radiodiffusion
au sens de l’article 41 de la L.D.A.”, A&M 2006, 14.
104
Brussel 25 juni 1998, A&M 1999, 212.
105
DE VISSCHER, F. en MICHAUX, B., Précis du droit d’auteur, Brussel, Bruylant, 2000, 127.
106
BRISON, F., o.c., 407.
72