Lees Thesis Pieter De Grauwe - Vlaamse Regulator voor de Media

Hoewel de zaak Airfield betrekking heeft op een situatie die onder de afwijkende
regeling voor mededeling aan het publiek per satelliet valt, is de redenering van
advocaat-generaal Jääskinen in die zin relevant dat de omroeporganisaties die hun
programma’s ter beschikking stellen aan Telenet een ander publiek tot doelgroep
hebben gekozen, gelet op het feit dat Telenet niet de uitsluitende distributeur is van
de programma’s. Net als Airfield, bepaalt Telenet haar eigen publiek door de
pakketten van televisiezenders samen te stellen die per definitie een ander
audiovisueel product zijn dan de individuele zenders die tot dat pakket behoren.
Dit lijkt ons een ander valabel argument om te besluiten tot medeverantwoordelijkheid
van Telenet bij het verspreiden van de publieke mededeling.
Dit punt werd nochtans niet aanvaard door het Hof van Beroep te Brussel in het
Coditel arrest van 30 maart 1979 in het kader van de vraag of er sprake is van een
tweede openbare mededeling bij kabeldoorgifte 90 . Het Hof van Beroep heeft daarbij
gesteld dat het niet relevant is of de heruitzending door de kabelmaatschappij zich al
dan niet richt tot een nieuw publiek. Opdat er van een nieuwe openbare mededeling
sprake zou zijn, is niet vereist dat er met de kabeldistributie een “nieuw publiek” wordt
aangesproken. De auteursrechtelijke toestemming is dus vereist, ongeacht de
herkomst van de programma’s (…).
3.12. Ook in de Nederlandse rechtspraak kunnen parameters worden gevonden om te
bepalen welke partij verantwoordelijk is voor de openbare mededeling.
In een kort geding vonnis van de rechtbank van ’s Gravenhage van 31 mei 2010 91 is
de vraag geanalyseerd of de kabeldistributeur (in casu UPC en Ziggo) dan wel de
alternatieve aanbieder van televisiediensten die gebruik maakt van het kabelnetwerk
van de kabeldistributeur (in casu Tele2 en Online) bij zogenaamde “wholesale line
rental – cable met third party billing (WLR-C met TPB)” diensten de partij is die
openbaar maakt en dus de licenties moet regelen.
WLR-C met TPB houdt in dat de kabeldistributeur op vraag van de alternatieve
aanbieder van televisiediensten omroepinhoud levert. In tegenstelling tot diensten
van aansluiting en doorgifte van radio- en televisiesignalen die kabeldistributeurs
verrichten voor alternatieve aanbieders, moet deze content-dienst rechtstreeks aan
de klant van de alternatieve aanbieder worden geleverd door de kabeldistributeur. De
vergoeding voor de content-dienst wordt gefactureerd door de aanbieder van de
televisiedienst ten behoeve van de kabeldistributeur, zodat de aanbieder van de
televisiedienst de volledige relatie met de klant blijft beheren. Door dit systeem
zouden de alternatieve aanbieders van televisiediensten geen afzonderlijke
toestemming moeten bekomen voor de programma’s die worden aangeboden, maar
kunnen zij terugvallen op de toestemming die de kabeldistributeurs hebben
ontvangen van de rechthebbenden voor de levering. Dit laatste punt stond centraal in
de discussie:
90 Brussel 30 maart 1979, J.T. 1979, 502.
91 Rb. Den Haag 31 mei 2010, Mediaforum 2010, nr. 17, p. 211.
63