Lees Thesis Pieter De Grauwe - Vlaamse Regulator voor de Media

Hiermee heeft het HvJ volgens de auteurs het concept “opeenvolgend publiek”
(“sukzessive Öffentlichkeit”) uit de Oostenrijkse rechtspraak indirect aangenomen.
Het concept “opeenvolgend publiek” is van toepassing wanneer “moderne technische
Speicherungs- und Übertragungssyteme mit Hilfe eines Vervielfältigungsstückes die
sukzessive Erfassung eines solchen Personenkreises ermöglichen”. Dit concept is
echter ook buiten de reproductierechten van betekenis en moet, in de zin van een
eenvormig begrip van de notie “publiek”, voor elk exclusief exploitatierecht van de
auteur in acht genomen worden.
In het kader van de mededeling aan het publiek lijkt dit concept aldus sterk op artikel
3 van de Richtlijn Informatiemaatschappij (“het uitsluitende recht, de mededeling van
hun werken aan het publiek, per draad of draadloos, met inbegrip van de
beschikbaarstelling van hun werken voor het publiek op zodanige wijze dat deze voor
leden van het publiek op een door hen individueel gekozen plaats en tijd toegankelijk
zijn, toe te staan of te verbieden”).
Op voorgaande gronden kan volgens T. Wallentin en L. Reis aangenomen worden
dat alle kabelkopstations samen ook de opeenvolgende dekking faciliteren van de
personen die uiteindelijk het publiek in hun geheel vormen. Om die reden bestaat ook
in dit geval een opeenvolgend publiek.
In het Lagardère arrest heeft het HVJ volgens de auteurs geen uitspraak gedaan over
de vraag of de totaliteit van de kabelkopstations als een opeenvolgend publiek kan
worden beschouwd.
2.43. In de Franse rechtsleer wijst C. Caron 44 op de praktische risico’s die de Norma en
Chellomedia beslissingen meebrengen. De auteur wijst met name op het feit dat de
rechthebbenden geen duidelijk zicht hebben op de distributie van de werken nadat de
kabeloperator is tussengekomen. In geval van een primaire uitzending via satelliet (in
tegenstelling tot directe kabelinjectie) kunnen de rechthebbenden niet op voorhand
weten wie de geëncrypteerde signalen zal gebruiken om het werk te verspreiden.
Daarnaast wordt het delicaat om de verschillende toestemmingen te verkrijgen die
nodig zijn voor de verschillende verspreidingen van het werk na de versleuteling van
de signalen die vooraf per satelliet zijn uitgezonden.
Caron stelt ook dat «Surtout il faut bien avoir conscience que la solution des arrêts
Norma et Chellomedia risque de perturber l’édifice juridisque de l’exploitation des
œuvres et interprétations par câble et par satellite (…). Le terme « retransmission »
est employé à dessein pour désigner une exploitation qui succède, par essence, à
une première transmission de l’œuvre. Si cette dernière n’existe pas, il n’est pas
possible, ensuite, d’évoquer une « re » transmission. Si le terme « retransmission »
est expressément utilisé tant dans la directive du 27 septembre 1993 que dans les
droits nationaux issus de la transposition, c’est bien parce qu’il apparaît évident que
la diffusion d’œuvres et d’interprétations par les câblodistributeurs s’inscrit à la suite
d’une transmission originelle. Si tel n’est pas le cas, une terminologie différente aurait
été utilisée.» 45
44 CARON, C., “La transmission d’oeuvres et d’interprétations vers et à partir d’un satellite ou vers un organisme
de radiodiffusion par câble revlève-t-elle des monopoles?”, Communication – Commerce éléctronique – Revue
mensuelle Lexisnexis Jurisclasseur, oktober 2009, 8-14.
45 CARON, C., l.c., 10.
29