Lees Thesis Pieter De Grauwe - Vlaamse Regulator voor de Media

“eine urheberrechtlich relevante Sendehandlung muss sich nicht notwendigerweise
unmittelbar an die Öffentlichkeit richten, solange es das Ziel der Nutzungshandlung
ist, letzlich an die Öffentlichkeit gerichtet zu werden: Wird ein Werk mit Hilfe
Hertz’scher Wellen innerhalb von deren Reichweite jedem wahrnehmbar gemacht,
der sich eines entsprechenden Empfangsgeräts bedient, liegt eine Rundfunksendung
vor. Auf die tatsächliche Wahrnehmung soll es nach Ansicht des OGH nicht
ankommen. Die bloβe Möglichkeit hierzu – wie generell im Urheberrecht die bloβe
Möglichkeit zur Werknutzung – ist ausreichend.”
Volgens het Oberste Gerichtshof is het dus niet belangrijk of er werkelijk ontvangst tot
stand komt; de loutere mogelijkheid hiervan is voldoende.
Het Oberste Gerichtshof stelt ook dat de partij die de programmadragende signalen
laat voorbij komen op basis van haar eigen beslissing, door deze in kabelsystemen te
injecteren, auteursrechtelijk verantwoordelijk is voor zulke handeling voor zover de
ontvangst door het publiek het uiteindelijke doel is van de doorgifte.
T. Wallentin en L. Reis menen dat de voorgaande regel ook van toepassing moet zijn
ten aanzien van de primaire uitzending. Er kan geen verschil zijn tussen de primaire
uitzending en de secundaire uitzendingen. In het bijzonder is er geen wettelijke
onderscheid tussen het publiek van een primaire en een secundaire uitzending, gelet
op de uniformiteit van het begrip “publiek” met betrekking tot exploitatierechten.
Op basis van de Breitenfurt rechtspraak mag geen onderscheid gemaakt worden
tussen primaire uitzendingen in gecodeerde en in niet-gecodeerde vormen.
Volgens de auteurs valt de beoordeling van het Oberste Gerichtshof nog steeds te
rijmen met de recentere uitspraken van het HvJ.
Zij verwijzen naar het SGAE arrest 43 , waarin het HvJ de doelstelling van de richtlijn
Informatiemaatschappij in herinnering heeft gebracht, namelijk het aanbieden van
een hoge bescherming aan auteurs zodat deze met name bij een mededeling aan het
publiek een passende beloning voor het gebruik van hun werk kunnen ontvangen. Op
grond hiervan moet volgens het HvJ het begrip “mededeling aan het publiek” een
ruime betekenis krijgen. In het concrete geval van SGAE heeft het HvJ besloten dat
er sprake is van een “publiek”, rekening houdend met klanten die in de kamers van
de hotelinrichting logeren, maar ook met klanten die in elke andere ruimte van deze
inrichting aanwezig zijn en naar een aldaar geplaatst televisietoestel kunnen kijken.
Verder heeft het HvJ ook in aanmerking genomen dat de klanten van een dergelijke
zaak elkaar gewoonlijk snel opvolgen en dat het in de regel om een vrij groot aantal
personen gaat. Het HvJ heeft dus geen nadruk gelegd op de effectieve ontvangst van
de programma’s door de klanten.
43 H.v.J. 7 december 2006, SGAE t. Rafael Hoteles, nr. C-306/05, Jurisprudentie 2006, I-11519, r.o. 36.
28