Lees Thesis Pieter De Grauwe - Vlaamse Regulator voor de Media

Dit verandert niet indien het signaal gecodeerd is, voor zover de middelen voor het
decoderen van de uitzending door de omroep ter beschikking worden gesteld of
minstens de bereidheid bestaat om dit te doen. Ook wanneer het gecodeerde signaal
enkel nog door kabelkopstations ontvangen wordt maar deze het signaal niet meer
doorzenden in hun TV-pakket, doch dit op elk moment opnieuw kunnen aansluiten,
zou er sprake blijven van een primaire uitzending. De potentiële
ontvangstmogelijkheid is voldoende.
Niet anders is de situatie van het signaaltransport van HDTV of 3D uitzendingen naar
kabelkopstations. De ontvangst van deze uitzendingen door private personen zou in
principe mogelijk zijn maar gebeurt in de realiteit niet omwille van de kosten die de
ontvangst van deze uitzendingen met zich meebrengen.
Een ander voorbeeld is de situatie waarbij in het binnenland een gecodeerd
signaaltransport per satelliet aan zowel private personen als aan kabelkopstations
gebeurt, terwijl in het buitenland de gecodeerde signalen enkel naar kabelkopstations
worden uitgestuurd en er geen ontvangst is door private personen. Wanneer deze
twee situaties samen worden bekeken, kan men moelijk tot de conclusie komen dat
het signaaltransport in het buitenland, in tegenstelling tot deze in het binnenland,
geen primaire uitzending uitmaakt. Er is volgens M. Schwarz en G. Hansen geen
reden om de situatie waarbij voor het publiek bestemde signalen enkel naar
kabelkopstations gestuurd worden anders te behandelen.
Daarbij komt dat, ingeval naast de versleutelde satelliet uitzending naar de
kabelkopstations parallel een terrestrische uitzending gebeurt door de omroep, geen
onderscheid kan worden gemaakt op basis van het signaal dat de kabelexploitant
voor de doorgifte gebruikt. Centraal staat de vraag of de kabelexploitant iets
doorstuurt en een eigen klantenrelatie heeft, dus of de kabelexploitant het
programma-aanbod doorstuurt naar de kijkers.
2.42. T. Wallentin en L. Reis 41 verwijzen naar de rechtspraak van het Oostenrijkse Oberste
Gerichtshof.
In de zaak Breitenfurt Cable Network 42 ontving een partij via haar eigen satelliet
signalen die zij via een hoofdstation en een kabelnetwerk doorstuurde naar lokale
kabeloperatoren die de signalen op hun beurt doorgaven aan abonnees.
Het Oberste Gerichtshof was van oordeel dat zowel de doorgifte aan individuele
abonnees als het volledige proces van gebruik van de uitzendingen onderworpen zijn
aan de toestemming van de auteur.
Volgens het Oberste Gerichtshof moet een handeling van transmissie niet
noodzakelijk direct naar het publiek gericht zijn, zolang de eindbestemming van deze
handeling het publiek is:
41 WALLENTIN, T. en REIS, L., “Deliberations concerning the First broadcast of radio transmission as a
prerequisite for the right to secondary exploitation by cable under Austrian law”,
http://www.agicoa.org/english/silvergold/copycat.pdf (consultatie 13 maart 2011), item 8 Enclosure 1.
42 Zie voetnoot 38.
27