Lees Thesis Pieter De Grauwe - Vlaamse Regulator voor de Media

2.40. Volgens Dreier 39 biedt het uitzendingsrecht de mogelijkheid aan auteurs om over de
exploitatie van hun werk te beschikken via een exclusief recht, en dit onafhankelijk
van de vraag of het betroffen werk daadwerkelijk wordt ontvangen door een of
meerdere eindgebruikers. Belangrijker is de mogelijkheid om te ontvangen.
2.41. M. Schwarz en G. Hansen 40 bouwen hierop verder, stellende dat een omroep geen
rechten meer zou kunnen laten gelden in de situatie waar zij signalen versleuteld
uitzendt en een derde partij zonder toestemming het signaal onderschept, ontsleutelt
en/of tegen betaling doorgeeft aan eindgebruikers. Zulk resultaat gaat in tegen artikel
13, a) van de Conventie van Rome, volgens welk omroepen het recht genieten de
heruitzending van hun uitzendingen toe te staan of te verbieden. Om deze reden
moet het technisch transport van het signaal dat afstevent op een gelijktijdige en
onveranderde doorgifte mee beschermd worden door het uitzendingsrecht.
Ook ten aanzien van de auteursrechthebbenden betekent het gebrek aan
bescherming tijdens een technisch signaaltransport naar kabelexploitanten een
verregaand gebrek aan een controle-instrument over de exploitatie van de werken.
Ten titel van voorbeeld moet men zich voorstellen wat zou gebeuren wanneer een
auteur een licentie heeft gegeven aan een omroep voor de uitzending van zijn werk,
maar deze licentie niet wenst te verlengen. De auteur heeft geen enkele
auteursrechtelijke aanspraak ten aanzien van de omroep indien deze laatste zou
beslissen om het programma toch verder uit te sturen naar de kabelkopstations in
versleutelde vorm en de kabeldistributeur het signaal aan zijn abonnees zou
doorgeven. De auteur en alle andere rechthebbenden van het programma zouden
zich in dat geval elk afzonderlijk tot de kabelexploitanten moeten wenden om hun
respectieve vergoeding te vorderen voor de primaire openbaarmaking door de
kabelexploitant.
De hoge kosten die bij zulke transactie komen kijken, tonen aan waarom het systeem
van verplicht collectief beheer in geval van kabeldoorgifte alleszins verantwoord is.
Op die wijze heeft de Chellomedia rechtspraak tot gevolg dat het verwerven van
auteursrechten en het afdwingen van deze rechten onnodig complex kan worden.
Chellomedia zou volgens M. Schwarz en G. Hansen om dezelfde reden ook het
probleem kunnen doen heroplaaien van individuele rechthebbenden die zich
verzetten tegen de mededeling aan het publiek door kabelexploitanten wegens
gebrek aan toestemming.
Dezelfde auteurs maken een vergelijking met de situatie van mededeling aan het
publiek per satelliet. Een uitzending waarin onder controle van de omroep en onder
diens verantwoordelijkheid bepaalde programmadragende signalen in een
ononderbroken communcatieketen naar satellieten worden gestuurd voor ontvangst
door het publiek, maar die tegelijk ook door een onbepaald aantal individuen en
kabelkopstations ontvangen kan worden, maakt zonder twijfel een openbare
mededeling uit.
39 DREIER, R., o.c., § 20, nr. 9.
40 SCHWARZ, M. EN HANSEN, G., “Aktuelle Fehlentwicklungen bei der Auslegung des Begriffs der Erstsendung
als Voraussetzung des Kabelweiterleitungsrechts”, http://www.agicoa.org/english/silvergold/copycat.pdf
(consultatie 13 maart 2011), item 8 Enclosure 1.
26