Lees Thesis Pieter De Grauwe - Vlaamse Regulator voor de Media

2.29. Deze uitspraak heeft tot gevolg dat satelliet operatoren geen toestemming meer
moeten vragen (en dus vrijgesteld zijn van de betaling van een vergoeding) voor de
transmissie van werken en uitvoeringen via satelliet, zolang zij er voor zorgen dat de
transmissie het publiek niet bereikt en zich beperkt tot het versturen van gecodeerde
signalen van een kabeloperator die deze decrypteert 24 .
c. Rechtsleer
i. Rechtsleer tegen de toepassing van kabelrechten op directe injectie
2.30. O. Régnier 25 stelt dat er in geval van directe injectie één mededeling aan het publiek
ontstaat die door twee onderscheiden entiteiten wordt uitgevoerd en dat deze twee
entiteiten daarom solidair aansprakelijk zijn voor de vergoeding van de
rechthebbenden:
“On a l’impression de ne pas pouvoir appliquer sans hesitation le droit de
communication publique soit primaire, soit secondaire, à la diffusion de programmes
par injection directe (…).
Une solution serait alors de considérer qu’on se trouve en face d’un seul acte de
communication au public, mais accompli par deux entités, ces deux entités étant
dans ce cas solidairement responsables de la rémunération due aux ayants droit.
L’un pour le fait qu’il crée des programmes et entame la transmission en les mettant à
la disposition du câblodistributeur, et l’autre en effectuant la transmission jusqu’au
public. L’autorisation octroyée par les ayants droit et la rémunération demandée
seraient basées, pour cette opération, non sur un acte de radiodiffusion (faisant
l’objet en Belgique d’un simple droit à rémunération pour certains ayants droit), mais
sur un acte de communication au public, soumis au droit exclusif de tous les ayants
droit d’après la loi belge.”
2.31. G. de Foestraets 26 stelt dat het articifieel voorkomt om directe injectie kost wat kost
onder de toepassing van artikel 51 e.v. AW te laten vallen: “une telle solution n’est en
effet guère satisfaisante en ce qu’elle présuppose la division d’un acte qui n’a pas
vocation à l’être. Dans la retransmission par câble (au sens de la loi), il y a clairement
deux actes distinctes de communication au public, l’un par le radiodiffuseur et le
second par le télédistributeur”.
Artikel 11bis van de Berner Conventie is volgens de auteur niet van toepassing indien
er geen primaire draadloze uitzending plaatsvindt. Als dit niet het geval is, zoals
ingeval van directe injectie, moet zelfs niet meer worden onderzocht of de
mededeling aan het publiek van dit werk via de kabel door een ander organisme
gebeurt.
24 zie in dat verband ook CARON, C., “La transmission d’oeuvres et d’interprétations vers et à partir d’un satellite
ou vers un organisme de radiodiffusion par câble revlève-t-elle des monopoles?”, Revue mensuelle lexisnexis
jurisclasseur, oktober 2009, 8-14 en http://www.agicoa.org/english/silvergold/copycat.pdf (consultatie 13 maart
2011), item 8 Enclosure 1.
25 REGNIER, O., “le régime des programmes must-carry et des programmes à injection directe”, A&M 1997, 420.
26 DE FOESTRAETS, G., “Injection directe des programmes de télévision et droits d’auteur“, A&M 1999, 416-423.
21