JG 18 nr 3 - Reynaertgenootschap

zodat hij geen pijn zou voelen.
Dan richtte hij zich op zijn voeten
en hij liet een kort gefluit horen.
Toen een zwart beest kwam aangevlogen
wist Reynaert dat hij slagen zou
in ‘t wonder dat hij daar doen wou.
Hij liet zich naar beneden vallen
en ging met luide stem aan ‘t brallen:
‘Salto mortale, salto mortale!’
Grimbert stortte hete tranen,
want de das, Reins volle neve,
vreest dat hij ‘t niet zal overleven,
maar Reynaert had zeer goed gevlogen
en was op zijn poten terechtgekomen,
dankzij Satan, zonder iets te breken.
Zij maakten allen het kruisteken.
Reynaert ging naar de koningin
en sprak haar toe in deze zin.
– Dame, uw beurt voor deze toer.
– Rein, ‘t is niet aan mij om het te doen,
want ik wil mijn mensen niet dood.
De leeuwin verhief trots het hoofd
en werd meteen een ander dier.
Hoe het vertellen? Er is hier
geen bekend beest of dier waarin
niet veranderde de koningin.
Daarna werd ze weer een leeuwin.
Nobel was vol belangstelling.
Reynaert zei hem: – Heer koning,
dunkt het u dat ik quitus ben
met wat ik u voorgespiegeld heb?
Nobel zei: – Ze is zeer minzaam,
maar één detail staat me niet aan.
Als dat kon worden weggewerkt
dan was zij vast een meesterwerk.
Baron, denk daar eens over na.
– Zeg mij, vorst, waarover ‘t gaat.
De koning nam zijn baron apart.
– Ik zal het u zeggen, vriend Reynaert.
Gij kunt mij helpen als geen ander.
Mijn bruid heeft zich vaak veranderd
en telkens hoopte ik op een beest
dat zo gebouwd zou zijn geweest,
dat zijn kut zou zijn gelegen
ver van de aars en er niet tegen.
Maar ik heb er geen gezien
en dat precies bezorgt mij verdriet.
d’Aars is een stinkende opening
en de kut een toch zo lieflijk ding,
242
zo heerlijk geurend als een roos
dat men ze zo gaarne liefkoost.
Hun buurtschap is niet acceptabel.
Een wijs man die is capabel
om beide van elkaar te scheiden
zou menig sterveling verblijden.
Reynaert denkt na een lang moment
over die koninklijke wenk.
Daar hij van nature trouwloos is,
verzint hij een magistrale list
en aanvaardt hij Nobels bevel.
– Een dergelijke opdracht, vorst Nobel,
kan niet goed worden volbracht,
tenzij met moeite en met macht,
tenzij met grote inspanningen
en na herhaalde pogingen.
Maar ik denk, vorst, te kunnen slagen,
als het de Schepper zou behagen,
en als het uw hoogheid wou behagen
mij te geven wat nodig is
voor een dergelijke besnijdenis.
– Rein, vraagt Nobel, zegt gij waarheid?
– Heer koning, gij hebt ongelijk,
mij, uw baron, niet te geloven.
Ge zult het zien met eigen ogen
als ik het nodige kan krijgen.
– Baron, als het is te verkrijgen,
ik zweer het bij mijn beide ogen,
zult gij ‘t probleemloos kunnen kopen
en gij zult, zei Nobel tot Rein,
voor altijd mijn vertrouweling zijn.
Rein die elke gek met dwaasheid voedt,
weet nu wat hij weten moet.
– Heer koning, het moge u behagen,
geef mij respijt van zeven dagen
en viert feest met de koningin.
Ik ga opzoeken mijn Hermelin
die op de hoogte is van die zaken.
Zij zal mij helpen en mij raden,
want in al wat de kut betreft
is ervaren mijn wederhelft.
De vorst antwoordt: – Haast u dan
en kom terug zo vlug als ‘t kan.
Reynaert heeft afscheid genomen,
is langs een sluippoort weggekomen,
zodat geen levend dier hem zag.
Zo verliet hij de vorst met hoongelach.
En om hem nog meer te vernederen,
laat hij hem wachten zonder redenen,
Tiecelijn, 18, 2005