JG 18 nr 3 - Reynaertgenootschap

238
Geen ogenblik heeft hij ze uitgedaan als men u niet vreest of looft.
en daarom keerde om mijn maag. De koning was zeer aangedaan,
Heer vorst, dit zal de reden blijken vooral toen hij ze zag opstaan
waarom ge nooit aan mijne zijde en haar de tafel zag verlaten
zult liggen, als niet voor mijn ogen om hem bedroefd achter te laten.
hem hoed en wanten worden ontnomen. – Vrouwe, riep hij, wil toch kalmeren,
Ysegrijn, de grimmige rebel,
we gaan ze hem meteen ontnemen.
wou antwoorden nijdig en fel
Denkend dat hij kon ontkomen
als hij kreeg de gelegenheid.
heeft de wolf een sprong genomen,
Maar hij had gezien, net op tijd, maar de zaal was ver van lege.
dat Nobels blik al stak vol haat De koning riep: – Hou hem tegen!
en leek tot alles nu in staat.
Aleer hij de poort kon bereiken
Vrezend dat het alleen slechter kon kon men Ysegrijn al grijpen.
zweeg wijselijk wolf de baron
Reynaert is zo blij als een kind
en hij deed een stap achteruit. als hij de wolf neergeveld vindt.
Nobel had vernomen het besluit Zij hem hoofd en poten afstropen
van zijn bruid, die niet zou verdragen en hebben hem zijn hoed ontnomen.
dat hij met haar gemeenschap had Hij heeft een hoge prijs betaald
en kreeg zo een razernijaanval voor ‘t koninklijke bruiloftsmaal.
dat hij brulde tot de arme wolf
Dan daalde hij af de trappen
die vlug een goede schuilplaats zocht. en ze lieten hem ontsnappen
- Heer Ysegrijn, geef die hoed hier, omdat hij zijn werk had gedaan.
of zijt ge soms een Schot, een Ier? De jeugd laat hem niet zo maar gaan
Of denkt ge soms gekroond te zijn want zij bleef hem luidkeels belagen
of lijdt ge aan schurft, Ysegrijn? met hun spot en dwaze vragen.
Dan heeft de wolf zijn hoofd geheven Reynaert met twee plagerijen
en sprak tot de vorst al bevend: bestookte de arme Ysegrijne:
– Heer, laat mij dat niet beleven – Compeer, werdt gij getonsureerd?
want ik zou lijden zo’n helse pijn Als uw vrouw ter kerke keert,
dat ik hier voor allen val in zwijm. kunt ge voor haar en haar vriendinnen
Ge moet mij geen verwijten doen, de psalmen van de kerkdienst zingen?
want ik draag wanten noch hoed. Uw hoed is rood heer Ysegrijn!
Het zijn restanten van mijn vel Denkt ge soms al keizer te zijn?
dat u diende tot bontpels
Wolf Ysegrijn was zeer beducht
in de tijd dat de vos Reynaert
en sloeg zonder afscheid op de vlucht.
voor u zijn kruiden maakte klaar. Van het feest had hij het begin
Rein hoorde die rechtvaardiging meegemaakt zeer tegen zijn zin.
maar hij zat er niets mee in.
Aan d’eretafel zat de koning
Tussen zijn tanden heeft hij bezworen met naast zich de koningin.
de koningin, die zich liet horen: Heerlijk was de drank en fijn de spijs,
– Mooi praten kan die imbeciel! maar de dieren, wegens toverij,
Bij mijn geloof in mijn moeders ziel, leken niet bepaald tevreden.
als wij ons bevonden aan het hof Duivels geven niet om eten.
van mijn vader, dan kreeg de wolf Toen hun dorst en honger was gestild
geen tijd om zich te verweren
vroeg koning Nobel om wat stilte.
of zelfs niet om zich t’excuseren, Hij riep Reynaert aan zijn zij
want goed- of kwaadschiks om ‘t even en vroeg waar zijn beloften zijn.
had hij reeds zijn wanten afgegeven. – Baron, ge hebt u sterk gemaakt
Wat zijt gij toch voor een staatshoofd en het mij ook vaak herhaald,
Tiecelijn, 18, 2005