JG 18 nr 3 - Reynaertgenootschap

237
Baron Ysegrijn was vroeger
Reynaert verzocht dan de dame
eens van zijn kop tot aan zijn voeten de vorst te zeggen wie met name
gevild op bevel van koning Nobel haar uit haar humeur had gebracht.
om hem te genezen met zijn vel. Al kende Reynaert haar gedacht
Teruggegroeid was wel zijn huid, hij wou ontwijken de blamage
maar hij zag er nog niet goed uit, om d’oorzaak ervan aan te dragen.
want jong en kort nog was zijn haar, – Dame, verklaar mij wat gij verlangt,
al waren zijn poten al behaard. wees niet bedeesd, wees niet bang,
Zijn kop echter bleef wit en schraal want het is niet meer dan billijk
want nog bedekt met vroeger haar. dat uw wens wordt ingewilligd.
Als nu vos Reynaert dat ontdekt Zwijgen kon ze toen niet meer
Vreest hij dat de vos zijn nek
want Reynaert had haar gesommeerd
ontdoen zal van die oude pels en de vorst geïnterpelleerd.
en wellicht ook van zijn leven,
Zij hief het hoofd op en hooghartig
want daar schijnt Rein niet om te geven. klonk haar woord en openhartig.
Die duivel, die zijn aartsvijand is – Vos Reynaert, gij verraadt iedereen.
en hem alleen geeft ergernis,
Toen ge mij hebt gebracht hierheen,
zit al een snood plan te bedenken toen wist ik niet dat hier een dier
om hem te schaden en te krenken. om mij niet geven zou een zier
Daar hij geen uren wachten wou en uit wrok of onfatsoen
en hij meteen wraaknemen wou mij schromelijk te kort zou doen,
liet hij de leeuwin huilen en treuren zoals de baron die opdient, doet
en aannemen andere kleuren
met zijn arrogante snoet.
en plots ophouden met te eten. Tijdens het maal, op geen moment
De koning zag het en liet het weten was ik de dupe van die vent.
aan Reynaert die naar hem toeging: Hij had voor mij en zijn eigen vorst
– Reynaert, vroeg hem zacht de koning, niet moeten opzetten zo’n hoge borst,
wat is er met de koninginne
maar vriendelijk en met respect
die geen beet meer krijgt naar binnen? ons aanreiken eten en bestek.
Dat de vuren van de helleoven Hij handelde onbeleefd en onhoofs.
verbrande wie mij met een logen Hij hield zijn hoedje op zijn hoofd
zou weigeren haar wens te voldoen en heeft het geen stond afgelegd.
zodat ze weer eet van ‘t venizoen. Verdoemd hij die hem heeft verwekt.
Zo wist Reynaert dat de lioen
Was dat in mijn land gebeurd
dra zou ingaan op zijn verzoek hij had zijn hoofdkap lang verbeurd,
en hij speelt al met de gedachte want niemand zou zulk een gedrag
dat hij wolf Ysegrijn zou trachten langer verdragen dan een dag.
te vonnissen volgens zijn recht ‘k Vermoed dat hij aan hoofdpijn lijdt
dat uiterst krom is en niet recht. daar hij zo stuurs en zo nors kijkt.
Maar hij kan hem alleen verwijten Ik zie in zijn houding nog een fout
dat hij hem aan ‘t hof deed pleiten waarvan ik helemaal niet houd.
de affaire met zijn afgewezen vrouw. ‘k Zie dat hij al de hele tijd
De wolf handelde toen zeer boud, voor ons vlees en venizoen snijdt
daar hij zich bij de raad bekloeg. en hij draagt daarvoor aan zijn handen
– Heer, zei Reynaert, ik ben bedroefd, een paar handschoenen of wanten
omdat uw bruid, zo edel en zo hoofs, waarin hij vaak zijn neus snuit
nu zo bleek en triestig oogt.
en even vaak zijn mond afkuist.
Zou iemand van haar tafelgenoten, Ook raakt hij meer aan dan zijn snoet
haar, eregast, zijn tekort geschoten? als hij zijn grote boodschap doet.
Tiecelijn, 18, 2005