JG 18 nr 3 - Reynaertgenootschap

zoals de raad hen had bevolen.
Canteclaer beraadslaagt intussen
en toont zich woelig en onrustig.
– Pinte, vraagt hij geagiteerd,
verklaar mij wat gij suggereert.
Zeg mij wat gij als losgeld vraagt
voor de manslag van vos Reynaert.
Zuster Coppe ligt nu in de kist,
haar dood kan niet worden uitgewist.
Vergeef aan Reynaert zijn misdaad
en wat Coppes ziel aangaat
dat God ze beschermt en behoedt.
– Wat, roept Pinte, hoor ik u goed?
Zoudt gij de moord op onze zus
vergeven en vergeten dus?
Wilt ge mij nog erger doen lijden
en van rouw mij doen verscheiden?
– Pinte, zegt Bruinhen, luister naar mij,
vel een goed oordeel in dit pleit.
Gezien de vorst ons goed is gezind
krijgt Rein de straf die hij verdient.
Laten we zijn twee ogen uitsteken
en twee van zijn poten breken,
zodat hij aan elk hof wordt onteerd
als hij ooit pleit of procedeert.
Daarop antwoordt dan weer Pinte:
– Bruinhen, ge spreekt van rare dingen
als ge ons zegt Rein te verminken.
Dat zal hij ons nooit vergeven
en zolang hij blijft in leven
zal hij ons naar ‘t leven staan,
want hij is sluw en tot veel bekwaam.
Alleen zijn dood brengt ons redding.
Hij is zo sluw en zo behendig
dat hij meteen wraak zal nemen.
Bij ons Heer, zo luidt mijn mening:
hij heeft beslist wanbof gehad
door te vallen in onze macht
en we moeten dan ook niet dralen
om ‘t strop over zijn nek te halen
voor hem kwijtschelding wordt verleend.
Bij de Heer die in de hemel leeft,
als dat niet is naar uw zin
blijf ik niet langer uw vriendin
en hebt ge mij voor ‘t laatst gezien.
Canteclaer heeft nu ingezien
dat zij Reynaert nooit zal vergeven
het diepe leed haar aangedaan
en dat zolang de vos blijft bestaan
229
zij zich weigeren zal voortaan.
Het is dan beter dat Reynaert sterft
vermits zijn vriendin dat eist en wenst,
of hij zal de komende dagen
vergeefs bij haar om liefde vragen.
De vrouw heeft de troeven in handen.
Al geeft gij hen wat ze verlangen
toch blijft ge in haar macht gevangen.
Hierop eindigt hun beraadslaging.
De balans in Reynaerts nadeel hing.
Hij die hoopte op een goede vrede
heeft om te juichen nu geen reden.
Het pluimvee keerde naar de zaal
en ging voor koning Nobel staan.
Het hoofd gebogen hield Canteclaer
en hij wekte meelijden voorwaar.
Tranen vloeiden over zijn wangen
of bleven aan zijn wimpers hangen.
Hij knielde voor Nobels voeten neer
en deelde hem hun besluit mee
omdat het zo geschieden moet.
– Heer, zegt hij, dat God u behoedt,
gij hebt mij zoveel eer geschonken.
De smart die Pintes hart verwondde
bracht haar in zo’n groot doodsgevaar
dat zij eist bloedwraak van de raad
en wil dat Rein aan de galg gaat.
We hebben al te lang gewacht
om hem te hangen aan de galg.
De vos heeft Coppe de dood gegeven
dat men ze ook aan Reynaert geve.
De vos beeft als een espenblad
en meer nog als men spreekt van ‘t rad.
Geen mens zal in deze situatie
de vorst smeken om zijn gratie,
want de koning heeft gezworen
in te volgen hun rekwisitore.
Nobel is bruusk recht gaan staan
en is woedend te keer gegaan:
– Canteclaer, ge hebt mij boos gemaakt
en ge hebt tegen de vos Reynaert,
die mij zoveel diensten heeft bewezen,
een erg deloyale daad bedreven.
Hoe ondankbaar zou ik mij tonen
door hem met de strop te belonen!
Ik zal mijn eed niet verloochenen
die ‘k te lichtvaardig heb gezworen,
daar ik u voor zachtmoedig aanzag.
Ge doet dus wat ge nodig acht.
Tiecelijn, 18, 2005