JG 18 nr 3 - Reynaertgenootschap

naar Malpertuis, zijn vossenburcht
waar hij niemand vreest of ducht.
Hij heeft me toen gemaltraiteerd,
mishandeld en getormenteerd
zoals ge trouwens nog kunt zien
en loochenen kan hij het niet,
want indien de vos dat zou doen
werp ik hem mijn handschoen toe.
Ik val hem aan in een tweestrijd
tot hij bekend heeft of bezwijkt.
– Gij doet maar, zei Reynaert de vos,
maar wat een duel is dit, mijn God?
Gij zijt groot en sterk als een eik
en ik helaas tenger en klein
en bovendien nog oud en grijs.
Wie u brengt tot zo’n duel,
brengt u geen eer, weet dat wel.
Ik ben niet gekomen naar dit gerecht
voor een ordale of tweegevecht,
want dan had ik voor dit duel
mij gewend tot de heer Roönel.
Ik kwam hier om mijn heer te spreken
en hem in naam van God te smeken
te aanvaarden mijn genegenheid
en mijn totale loyauteit.
– Reynaert, Reynaert, zei de koning,
wat een schand en vernedering,
toen ge beledigd hebt mijn gezanten
en bebloed, vernederd en vol schande
naar mij hebt teruggezonden,
Bruin, de beer, één en al wonden
en d’eerbiedwaardige Tybaert.
Weet dat ik geen vrijkoop aanvaard.
Zijt ge schuldig aan die misdaad
dan zult ge hangen vroeg of laat.
– Neen, geloof niet, edele Vorst,
– ik smeek het u bij de liefde Gods –
dat ik zo dwaas zou zijn of dom
of onderworpen aan de demon,
dat ik niet zou knielen op de grond
voor een bode die ge mij zondt?
Ik zal u een verklaring geven.
Het is heus waar dat Bruin, de bere,
naar mijn stulp Malpertuis is gekomen
om als uw afgezant en bode
mij te sommeren in uw naam
om te verschijnen voor uw raad.
Ik dacht dat Bruin daar stond te liegen
want hij had zegel noch missive.
223
Hij smeekte mij bij d’Hemelse Koning
om hem te helpen aan wat honing
of hem te brengen waar honing was.
Ik bracht hem doorheen struikgewas
tot we aan de bijenkorven kwamen
waar Bruin, de bere, zich kon laven.
Misschien staken hem daar de bijen
want op die plaats wou ik niet blijven.
– Bruin, vraagt Nobel, raakte Rein u
aan?
– Neen, maar hij kende goed de plaats
waar de strik lag die me strikte.
– Verduiveld, is dat even schrikken!
Bruin, vraagt Rein, waarom dat weerleggen?
Ge zoudt beter de waarheid zeggen.
Dat God hem met schande overlade
en hem in ‘t hellevuur laat braden,
die zo dwaas en roekeloos leeft.
Bruin, de beer, hem als antwoord geeft:
– Bij God, gij vertelt dwaze praat
en hoopt zo uw straf te ontgaan.
Gij hebt verklaard over de boomstronk,
waarin zich de valstrik bevond
dat daar honing zat verscholen.
– Liet de vos u dat geloven?
– Er stak echt honing in de stam
en, zei Rein, Lanfroot die wist dat
en hij was u kwalijk gezind.
Ik was daar droevig om, mijn vriend,
en kon ik u houden daar vandaan,
ik had het vast en zeker gedaan,
maar om weer uw genegenheid
te winnen, vorst, en uw loyauteit,
wil ik u onderdanig eren
en bij al de heiligen zweren
dat ik de dorper nooit liet weten
dat Bruin zijn honing wou opeten.
Hoezeer uw leed en smart mij treffen,
kan ik, baron, u moeilijk zeggen.
Ik betreur dat ik u die nacht
naar pachter Lanfroot heb gebracht.
Ik was voor u een slechte gids,
maar helpen zal ik u gewis
om u op Lanfroot te wreken
als ik hem kan te grazen nemen.
Dan vergaderden de raadsleden,
de voorname en ook de geringe heren,
integere mannen en loyaal,
Tiecelijn, 18, 2005