JG 18 nr 3 - Reynaertgenootschap

Ik bad hem ook in uw naam
om met hem aan tafel te gaan,
maar hij sprak een andere taal
en hij weigerde ‘t mij brutaal.
Uitdagend heeft hij nog verklaard
dat hij u, en mij uiteraard,
niet genoeg in zijn harte droeg
om te doen wat ik hem vroeg.
Ik sloeg een andere toon toen aan
en bedreigde hem in uw naam.
Ik zei dat ik mij zou beklagen
bij u en dat geen dag zou dagen
dat ik hem geen kwaad zou doen.
Maar vijandig antwoordde hij toen:
– Uit eerbied voor uw opdrachtgever,
zal ik u een viaticum geven
waarbij ge zo wordt afgerost
dat geen geklaag helpt bij de vorst.
Toen maakte hij zijn honden los
en hitste ze tegen mij op.
Vijandig gingen zij te keer
en telkens ik achter mij keek
zag ik hun opengesperd gebit.
Tenslotte na een lange rit
kon ik op een hoge rots springen
en bleef daar geruisloos zitten.
Gerust ademhalen kon ik pas
toen ik de meute afdruipen zag.
Ik heb, heer Nobel, heel die nacht
helse momenten doorgebracht
en ‘t was, omwille van u, vorst,
dat men mij zo behandelen dorst.
Die man heeft mij kwalijk gehoond
en nog meer, Nobel, uw kroon,
omdat ik het had durven wagen
in uw naam onderdak te vragen.
Was mij de gelegenheid geboden,
ik had mij al op hem gewroken,
mij en bovenal u, koning,
voor laster en belediging.
In de ochtend, ‘s anderendaags,
trof ik daar vrouw Coppe aan
voor wie boer Gombert heel goed zorgt.
Zij keek mij aan vol trots en spot
en zij stak met mij de draak:
deed ik haar het minste kwaad
dan ging ik daar niet vrij vandaan.
Van haar meester was zij vol lof,
die haar liet scharrelen buiten ‘t hof.
222
Verongelijkt voelde ik in mij
groeien woede en razernij
en om uw opdracht uit te voeren
verzamelde ik al mijn moed en
nam daarom een beetje wraak
voor de schande u aangedaan.
Heb ik daarin een fout begaan
dan komt het toe aan uw raad
de vergoeding te beoordelen.
Maar als ge mij zoudt veroordelen
tot de grootste en zwaarste straf,
adieu dan drossaard of maarschalk
om over uw landgoed te waken
en de boeren gedwee te maken.
Overigens voel ik geen haat
voor sinjeur Canteclaer, de haan.
Als hij zijn beschuldiging intrekt
dan wil ik volledig en volstrekt
hem de schadeloosstelling geven
die bepaalden uw raadsleden.
– Bij ons Heer, zei Nobel de koning,
een reden tot verbittering
is van die boer het misprijzen
om mijn afgezant af te wijzen
en hem ook te laten verscheuren
door zijn wilde hondenmeute.
Bij mijn baard, hij zal ‘t betreuren
al bij d’eerste gelegenheid.
Maar Canteclaer, tot onze spijt,
moest het verlies niet ondergaan.
Barons, beslis nu in uw raad
welk eerherstel de vos Reynaert
dient te geven aan Canteclaer.
Maar de overige aanklagers
riepen: – Heer, laat dat voor later
en luister naar wat we beweren.
Opgestaan is dan Bruin, de bere,
kokend van woede en van gram
omdat Nobel Rein ernstig nam
en hem niet verwees naar de galg,
maar zich schaarde aan zijn kant.
– Vorst, o vorst, zei Bruin, de beer,
dat God uw rechtsraad en de heer
die hem leidt beschermen moge
als zij zulk een rechtspraak gedogen.
Ik bid u, vorst, wil mij toch wreken
voor het leed door mij geleden,
toen gij, om Rein naar ‘t hof te noden,
mij gezonden hebt als uw bode
Tiecelijn, 18, 2005