JG 18 nr 3 - Reynaertgenootschap

Laatst werden, heer, voor uw gerecht
tegen hem klachten neergelegd
om de schande u aangedaan
door hem toen hij ging liggen daar
met zijn lastertong uit zijn mond.
Ge moet hem vonnissen terstond
en laten hangen hoger dan
het grootste schoelie van het land.
Getuige van deze scène was
grootmeester Frimaat, de das,
alsook de hoofse heer Grimbere
en nog andere barons en heren.
Maar geen van hen treft een verwijt.
Als ‘t God belieft zullen zij zijn
eerlijk en vol menselijkheid
en niet liegen voor mijn profijt.
Ze kennen mijn geloofwaardigheid.
En nochtans voor uw vrede en peis
zou ik in uw aanwezigheid
de eed zweren van loyauteit,
want ik verfoei oorlog en opstand
en wens vrede in het hele land.
Aan de kleinste baron van de raad
deed ik nooit of nimmer kwaad,
ik zweer dat op mijn woord van eer.
Als velt de raad geen juist oordeel
dan laat ik mijn pleitrede varen
en zal zonder wrok of bezwaren
zijn vonnis aanvaarden goed en wel.
– Hé, zegt lachend dan vorst Nobel,
bij de heiligen van Betlehem,
als ge de waarheid spreekt, Reynaert,
wordt hun bezit verbeurd verklaard.
Als ge hebt moeten onrecht lijden
ondanks mijn brief en vrijgeleide,
dan wordt uw vorst schuldig verklaard.
Barons, luister goed naar Reynaert;
zijn pleit vergt consideratie
en een open deliberatie.
Als klagers komen met hun klachten,
bestudeer ze dan aandachtig
uit eerbied en genegenheid
die ge aan mij verschuldigd zijt.
Laat uw inzicht werken en uw brein
en laat uw vonnis eerlijk zijn.
De haan Canteclaer sprong naar voren
klaar om te vechten want vol toorn,
strijkt zijn pluimen goed en is klaar
om te houden een mooie toespraak.
221
– Heer koning, roept uit Canteclaer,
vandaag is mijn hart even bezwaard
als bij de dood van vrouwe Coppe
die Reynaert als prooi wou opschrokken.
Bij God, heer, doe mij gerechtigheid
voor uw vazallen die hier zijn,
voor de doodslag die heeft bedreven
op Coppe, Reynaert, Grimberts neve.
De vos Reynaert kan niet ontkennen
dat hij doodde vier van mijn hennen.
Dame Pinte, heer, hier aan mijn zij,
was getuige van die moordpartij.
– ‘t Is de waarheid, heer, zei die dame,
de Heer geve haar ziel genade.
Ik was getuige van die slachting
die dit heerschap bij ons beging.
De haan heeft zijn klacht geformuleerd
en Rein houdt zijn hoofd omlaag
gekeerd.
Hij staart een moment naar de grond,
maar houdt daarom nog niet zijn mond,
integendeel, met stoutmoedigheid
weerlegt hij aanklacht en verwijt.
– Heer koning, luister nu naar mij.
Bij God, toon niet uw razernij,
want niet zo immens was mijn fout.
Zelfs moest ik hangen aan het hout,
ik zou er mij niet bij neerleggen
maar de volle waarheid zeggen
waarop gij recht hebt als de vorst
en met u, Nobel, heel het hof.
Toen ik u vorig jaar genas
van de kwaal die u had aangetast
was de dank die ik genoot
en uw genegenheid zeer groot.
Ge hadt me als drost opgedragen
voor uw landgoed zorg te dragen
en uw belangen te vrijwaren.
Ik behartigde zeer uw zaken
en verliet naderhand het hof
vrij van schand, met niets dan lof.
Door vermoeidheid overmand
en hongerig ben ik beland,
na een urenlange tocht
bij Gombert Essenhout, de schoft,
en ik vroeg hem uwentwege
om mij onderdak te geven,
want aan de hemel stond de maan
en ik wist niet waar te gaan.
Tiecelijn, 18, 2005