JG 18 nr 3 - Reynaertgenootschap

vertaling
■ Paul van Keymeulen
218
Reynaert de tovenaar (branche XXIV)
Samenvatting
Reynaert de tovenaar is een procesbranche. Het verhaal begint in medias res.
Reynaert wordt aan het hof van koning Nobel beschuldigd door achtereenvolgens
Ysengrijn (hoererij, bepissen welpen en zweren op Roönel), Cantecleer (de moord
op Coppe), Bruin (de verminking na de honingdiefstal) en Tybaert. Reynaert doet
een beroep op de rechtschapenheid van de koning en vraagt een eerlijk proces. Hij
tracht zelf alle klachten te weerleggen. De koning vraagt een raad van vijf hem te
adviseren in de rechtspraak (waarvan de luipaard het laatste woord heeft). Zij laten
echter de koning beslissen, die op zijn beurt voor de zwaarste aanklacht (moord!),
het verdict in handen legt van de klager. Canteclaer eist – tot woede van de koning
– de strop, die letterlijk om Reynaerts hals wordt gelegd. Het ziet er weerom slecht
uit voor de vos. De geoefende Reynaerttoehoorder / -lezer stelt zich alleen de vraag:
hoe zal de vos deze keer weten te ontsnappen? Reynaerts list is al even knap als
in Van den vos Reynaerde. Geen schat is de verborgen verleider, wel een vrouw
voor koning Nobel, dochter van de rijke koning Ivorijn, mooi en rijk én bovendien kan
ze zich veranderen in andere wezens. Zij is ook de erfgenaam van de machtige
vorst. Reynaert wordt vrijgelaten om de bruid op te halen. Terug thuis geeft
Hermelijne haar echtgenoot de raad zich in Toledo te gaan bekwamen in de tovenarij.
Op kippenrooftocht in de Spaanse stad wordt Rein in het huis van een tovenaar
bijna vermoord. Men besluit de gevangen vos vet te mesten. Ondertussen leert
de attente gevangene de duivelse kunsten van zijn meester, de necromagist
Henri(cus). Hij keert terug naar Broceliande waar Nobel (als een echte Artur) huist.
Er wordt een grootse bruiloft voorbereid. Een bloedmooie leeuwin verschijnt samen
met een stoet vuurbrakende en brullende wezens, resultaten van Reynaerts toverkunsten.
Door zijn eigen creatie te manipuleren neemt de vos nog maar eens wraak
op zijn erfvijand Ysengrijn. Volgens de leeuwin bezondigt de wolf zich voortdurend
aan het schenden van de hoofse tafelmanieren. Weerom verliest Ysengrijn zijn vel,
wat hem felle vossenspot oplevert. Na de maaltijd worden feestelijke spelen georganiseerd
(salto’s maken, hoepelspringen, koordlopen), waarbij de hoofse dieren uit
de Nobelwereld in competitie met Reynaerts tovercreaturen steeds als zeer onhoofse
verliezers eerloos uit het strijdperk treden. Hun onhoofsheid uit zich in hevige
winden en uiteengespatte darmen. Hoofse ridders worden gedegradeerd tot nietgeoefende
circusbeesten. De koningin in spe daagt Reynaert uit sterke kunsten te
vertonen. De vos waagt een fantastische sprong als duivelskunstenaar. De koning
heeft nog één wens, die te zoeken is in het veld van het scabreuze. Reynaert meent
dat zijn vrouw een antwoord heeft en heeft meteen een excuus om zich van het hof
te verwijderen.
Tiecelijn, 18, 2005