Tijdschrift Gezondheid en Politiek jaargang 1983 nr 1

18( Tijdschrift voor gezondheid en politiek
dewerkers gewend zijn dat de patiënten en bezoekers naar
hen toe k o me n en clan een heroep do en op hun deskundigheid.
De straatactie maakt dat zij buiten de ziekenhuismuren
als herkenbare ziekenhuismedewerkers naar de bevolking toe
moeten gaan. Ze moeten zich kwetsbaar opstellen, omdat ze
door het vragen van handtekeningen indirect beoordeeld
worden door de bevolking. Als alle hoge bomen vangen wij
ook veel wind. We voeren bedden mee en zitten doorlopend
met de wielen in de tramrails. Een collega met een gebroken
been komt ons uitstekend van pas: we vervoeren haar in de
optocht als een patiënte op de brancard ..."
" ... Medewerkers die alleen kwamen kijken, verwisselden
spontaan hun jas met een witte jas en gingen handtekeningen
verzamelen ... "
" ... Daar ging ik dus met mijn witte jas en handtekeningenlijst
op mijn eerste 'slachtoffer' af. Na een paar keer slikken
durfde ik iemand aan te spreken en het ging steeds beter.
Het viel me op dat de meeste mensen erg positief reageerden;
men wist meestal ook waarom het ging; soms moest ik
echter h e t een en a nd er uitlt>ggt'n .. ·\f en tot' wf'igerclnl m e nsen
een handtekening te zetten, omdat ze het er wel mee
eens waren dat het Slo tervaart.z iekenhuis dichtgmg; dil dan
naar aanleiding van de negatieve krantenberichten. Vervelend
vond ik de mensen die je echt negeerden. Gebeurde dit
een paar keer achter elkaar dan stopte ik weer een poos met
handtekeningen ophalen. Het was al met al een lange dag,
en aan het eind was ik blij dat ik weer binnen kon zitten
met een warm drankje ... "
" ... 'Is dat nou een echte dokter die daar loopt te blèren?'.
Jazeker, meneer, namaak-dokters hebben we niet!!. .."
Aan het eind van de dag kon het gevoel van zelfvertrouwen
'niet meer stuk'. De uitzending via het NOS-journaal besloot
de eerste actiedag; deze uitzending was van essentieel
belang voor diegenen die gewerkt hadden of thuis gebleven
waren.
Dokters in dienstverband
" ... Medisch specialisten in volledig dienstverband, zoals alle
werknemers; het einde van een uitzonderingspositie, van
een eigen belangenorganisatie die de prijzen voor verrichtingen,
onderzoek en behandeling bij ziektekostenverzekeraars
bedingt. Het is een begrip, passend bij de collectieve voorzieningen
zoals water, gas, elektriciteit en spoorwegen.
Daar hoort dus dienstverband bij en niet een vrij beroep.
Een standpunt, door vele politieke partijen ingenomen,
door geen partij gerealiseerd. Bij onze acties werd dus door
pers, radio en televisie het dienstverband voor artsen in het
Slotervaartziekenhuis naar voren gebracht als bijzonder motief
om te blijven bestaan. Indrukwekkend was het tegenspel
van de Landelijke Specialisten Vereniging, onverbloemd
tegenstander van het werken in dienstverband. En
minstens even indrukwekkend was de houding van de Amsterdamse
Specialisten Vereniging, waarvan geen lid op de
gedachte kwam voor de 'collega's' in het Slotervaartziekenhuis
enig teken van belangstelling te tonen in verband met
de dreigende sluiting en het daaruit voortvloeiende ontslag.
Artsen hebben zich altijd buiten de politiek gehouden, specialisten
sterker nog dan huisartsen. Een uitgesproken mening
zou immers de vertrouwensrelatie met de patiënt kunnen
schaden. Artsen zijn een behoudende, meestal rechtse,
zwijgende groep. Artsen die dagelijks in de dankbare sfeer
van bewondering van hun patiënten staan, zijn weinig geneigd
tijd en toewijding in te ruilen voor het moeizame
ploeterwerk, dat democratisering van het ziekenhuis heet en
dat via een medezeggenschapscommissie in werkgroepen,
commissies of overlegvergadering tot stand moet komen.
D",