Tijdschrift Gezondheid en Politiek jaargang 1983 nr 1

van onze acties volgen.
Contacten met de
Medezeggenschapscommissie
en de directie
Omdat het Slotervaart een gemeentelijk ziekenhuis is, heeft
het gekozen voor een medezeggenschapscommissie. Dit is
het officiële orgaan van de medewerkers en te vergelijken
met een ondernemingsraad in niet-overheidsinstellingen. De
medezeggenschapscommissie heeft regionale bijeenkomsten
georganiseerd met alle medezeggenschapscommissies en ondernemingsraden
van instellingen in de regio Amsterdam.
Vanuit de medezeggenschapscommissie nam iemand deel
aan de actievergadering en verzorgde zodoende de communicatie.
De relatie tussen de actiegroep en de directie was
goed; incidenteel bezocht een 'directielid de vergadering. De
directie en de actiegroep streefden hetzelfde doel na, maar
erkenden van elkaar dat de actiemethoden verschillend waren.
In het algemeen had de actiegroep volledige vrijheid
van handelen en was de directie makkelijk toegankelijk voor
overleg. De directie informeerde de actiegroep over ontwikkelingen
in diverse overlegorganen zoals de overheid en Nationale
Ziekenfondsraad, en nam, als het enigszins mogelijk
was, deel aan de straatacties. Stilzwijgend ontstonden
gedurende het verloop van de acties een aantal niet vastgelegde
'spelregels' tussen de directie en de actiegroep: zij
lichtten elkaar wederzijds in over acties en te verwachten
publikaties; de directie gaf de actiegroep de vrijheid om gebruik
te maken van de faciliteiten binnen het ziekenhuis,
zoals vergaderruimte, kopieermogelijkheden en gebruik van
technische diensten.
Slotervaart en de media
In het begin, bestond bij de medewerkers van het ziekenhuis
een behoorlijk wantrouwen tegen de schrijvende pers.
Dit was door de jaren heen ontstaan door de manier waarop
door een verslaggever van het Parool het ziekenhuis in een
negatief daglicht werd gesteld. De financiële situatie en het
bestuurlijke functioneren haalden de voorpagina van deze
krant. Hoewel de hulpverlening en de patiëntenzorg nooit
in deze artikelen aan de orde kwamen, ervoer men toch een
zekere mate van kritiek op de manier van werken; '''ik werk
Slotervaart blijft open! /1 ï
in dit slecht functionerende ziekenhuis", zo vertaalde men
de kritische kanttekeningen. Eén van de middelen om actie
te voeren is aandacht trekken door publiciteit. Dit betekende
dat het wantrouwen tegen de pers overboord gezet
moest worden. Door middel van eerlijke, uitgebreide en
duidelijk geschreven persberichten bracht de actiegroep de
pers op de hoogte van de acties en de achtergronden. Terugkijkend
heeft deze werkwijze succes gehad; tot onze
eigen verbazing gaven de journalisten van de kranten, de
radio en de televisie onze acties en boodschappen goed
weer. Toen het vertrouwen hersteld was, ontstond er een
goede relatie met de pers, met name met de plaatselijke
pers en Radio Stad Amsterdam.
Actiemethoden
Als eerste actie naar buiten kozen we het ~erzamelen van
handtekeningen van de Amsterdamse bevolking ten teken
van solidariteit, en het aanbieden van deze handtekeningen
aan Burgemeester en Wethouders van Amsterdam. Indirect
vormde dit een pressiemiddel naar de Provinciale Staten en
de leden van de Tweede Kamer. Er zijn drie grote handtekeningenacties
gehouden door een grote groep medewerkers:
op de Albert Cuypmarkt, op het Spui en op het Osdorpplein.
Zorgvuldig heeft de actiegroep vermeden de acties
te richten op het behoud van het Slotervaartziekenhuis
ten koste van de nabijgelegen andere ziekenhuizen. De
actiegroep propageerde een evenwichtige planning- van de
gezondheidszorgvoorzieningen in de regio.
"v.. Ik besloot mee te doen met de acue op het Spui. Ik
woon zelf in Hoorn; dus betekende dit op mijn vrije dag
vroeg uit de veren. Dit zou om een uur of tien beginnen. In
de trein voelde ik mij al wat opgelaten en bij het Spui aangekomen
werd dit nog erger. Her en der liepen wat mensen
van het Slotervaartziekenhuis; sommigen duidelijk afwachtend,
anderen al druk in de weer met het opzetten van een
marktkraam in de Kalverstraat. Langzaam maar zeker kwamen
er meer mensen van het Slotervaartziekenhuis. Het was
een gek idee om met mensen die je vaak alleen maar van gezicht
kent, een actie te voeren die toch voor allen een gelijk
doel heeft: het behoud van eigen werk en het behoud van
een belangrijk deel van de gezondheidszorg voor de mensen
in Amsterdam. Mensen uit het ziekenhuis zijn nu medestrijd(st)ers
en gesprekspartners. Inmiddels was het podium
opgebouwd en had de eerste spreker zijn woordje gedaan.
De meeste medewerkers hadden een witte jas aangetrokken.
Ik voelde me in het begin voor gek lopen en beslist niet op
mijn gemak. Volgens mij speelt hier mee, dat ziekenhuisme-