bekijk een voorbeeld oplage - augustinaire

de versplintering
Ze kijkt me aan met wanhoop in haar ijzige blauwe ogen. Na
een reeks fragiele woorden breekt haar stem. Ik grijp haar hand
en klem deze tegen mijn borst terwijl ze haar hoofd tegen mijn
schouder drukt. Plots voelt het net als thuis. Haar greep spant
zich verder aan; ze verstijft. Haar tranen lopen langs haar
spierwitte wangen en verdwijnen in mijn schouder, of in haar
inktzwarte haren. Alles begint te vervormen. Alles verscheurt.
Een ruis in mijn oren gevolgd door een plotse storm. Flitsen
voor mijn ogen. Mijn lichaam stort ineen.
Opgesloten in de eenzaamheid. Geïsoleerd op weg; dieper
naar binnen, verder in de tijd, dichter bij niets. De verbroken
verbinding verlost me van de duisternis en laat alleen nog een
wens achter om de schoonheid der dingen uit het onzichtbare
te zien. Op het canvas van verloren portretten kan ik niet meer
de beelden terughalen van de gebeurtenissen die daarop waren
afgedrukt. Voor een moment ervaar ik een gevoel dat niet valt
te beschrijven. Het kan niet gedeeld worden. Zo zweef ik door
de eindeloze ruimte in een onsterfelijk lichaam.
Ik lig naakt op mijn rug en staar uit een raam naar golven
van ruis dat zo nu en dan onderbroken wordt door eindeloos
uitgestrekte strepen van passerende sterren. Zo hop ik van
stelsel naar stelsel. Zo nu en dan val ik verder de diepte in,
terug naar mijn onderbewustzijn, want daar hoor ik haar
stem; helder toch zacht; alsof ze naast me ligt en ze het in mijn
oor fluistert...
“Jupiter, Jupiter, Jupiter” “JUPITER!”

Massaal beginnen de sterren zich te verzamelen. Ze vormen
onrustige zilveren wolken. De ijzige vonken spetteren langs
het raam. Er ontstaat frictie. De lucht in de cabine wordt
droog en het wordt kouder. Met elke ademhaling wordt de
lucht dunner en droger. Ik sluit mijn ogen en fantaseer dat
haar lippen tegen de mijne aan drukken... zo koud.
Alles begint te vibreren. Via mijn rug werkt een warme gloed
zich langzaam omhoog. Het verspreid zich door mijn lichaam.
Het golft door me heen. Eerst naar mijn borst, dan door mijn
dijen en knieën. Vuurvliegen verzamelen om mij heen en
landen op me. In mijn gedachten druk ik haar koude lippen
van me af zodat ik kan zien dat de wolken zijn verdwenen. Het
duurt een paar seconden voordat mijn gevoel voor relativiteit
terugkeert. Het geeft me tijd om haar vormen en contouren
in mij op te nemen. De cabine begint heftiger te vibreren. Ik
raak verstrikt door tentakels. Er glijdt er één langs mijn hoofd
en drukt mijn nek opzij. Uit mijn rechter ooghoek vang ik
glimpen op van de zilveren storm.
Ik hoor een ‘tjisp’, een ‘siss’, een rateling en een klik. Het
zijn allemaal elektronische geluiden. Ze stammen af van een
metalen knop dat mijn borst doorboort heeft. Ik zit vast
in een harnas. Door een plotselinge schot van adrenaline
ontstaat er een kortstondig helder moment. In een
cirkelende beweging daalt een kabel. Het zit vast aan het
lichaam dat boven me hangt. Ik daal neer door een wazige,
paarse atmosfeer. De kabel strekt nog steeds boven me uit.

Ik ben dwars door een baldakijn van licht gevallen. De
ijzeren bomen groeien naar beneden. Koperen wortels
wurgen anderen in hun baan naar beneden. Ze wervelen
en strekken zich strak om zilveren stammen. Ze maken
diepe, lage, huilende, knappende en brekende geluiden. Ik
trek mezelf omhoog. Mijn huid is nat en plakkerig. Ik grijp
de kabel strakker en terwijl ik dat doe begint de kabel mij
omhoog te tillen. Ik ontwijk de takken die mij proberen te
vangen. Ik rijk verder omhoog, het licht in. Pijn schokt door
me heen, tot diep in mijn tenen. Het voelt alsof een duizend
zweepslagen mij tegelijk treffen. Het duurt maar even. Een
lichaam boven me opent zich. Ik word er doorheen gezogen.
Het consumeert mij. Ik zweef nu door het hemelse lichaam.
Ik snak naar adem. Ik val rustig uit het bewustzijn. Ik hoor
een monotone vrouwelijke stem dat langzaam vervaagt.
“Jupiter, Jupiter, Jupiter” “JUPITER!”

de verduistering
Ik geniet van de koude vloer onder mijn voeten terwijl mijn
aandacht uitgaat naar het meisje dat voor me neergaat op haar
knieën. Ze zet haar nagels in mijn borst en forceert me op mijn
rug waarna ze bovenop me klimt. Haar zacht gekreun gaat op
in de melodie van de muziek dat steeds verder opbouwt naar
onze climax. Ze verliest controle, er is geschreeuw, er is gegil
en het publiek slaat wild. Glas versplintert. Wees voorzichtig
mijn Engel, mijn hemels lichaam, je haast me naar de sterren.
De plaat stopt. Mijn zicht vervaagt verder. Mijn hoofd bonkt
en mijn hart bonst onregelmatig in mijn keel. Ik probeer half
te ontwaken uit deze scene. Ze heeft mijn borst vastgepind. Ik
probeer haar handen te pakken en van me af te duwen maar
ik grijp in een leegte. Haar rug draait van me af. Haar wervels
strekken voor me uit in een curve, vervagend in de duisternis.
Ze heeft een tatoeage met het patroon van een sneeuwvlokje
op haar onderrug. Alle geluiden galmen en raken verstoord.
Het klinkt als vleugels die razend op en neer fladderen. Met
elke hartslag spettert er een vuur in plaats van tranen uit mijn
ogen. Alcohol vloeit door mijn keel, maar mijn mond blijft
droog. Als een draak schiet ik omhoog de ruimte in. Mijn borst
is gevuld met diamanten. Ik snak naar zonnevlammen en snuif
sterrenstof. In een flits, met de snelheid van het licht, donder
ik naar beneden en land met een harde slag in de aarde. Om me
heen stuift het zand op en vult het mijn mond, neus en ogen.
Alles draait. De sterren wervelen. En dan na één zucht, beland
ik in een golf van wit licht.

de verkrachting
In een bevlieging schieten mijn ogen open. De pil slaat in. Het is
alsof er een stoommachine begint te rollen. Ik ben terug in mijn
kamer. De muren vliegen van me af. Mijn bloed stroomt vanuit
mijn hoofd naar mijn voeten. Prikkelingen en een branding
omringen mijn geslacht. Sensuele gevoelens overspoelen mijn
lichaam en seksuele lusten overspoelen mijn gedachten. Het is
een opwinding dat niet kan worden weerstaan. Met mijn hele
geest geef ik me er aan over. Ik kan aan niets anders denken
dan me op haar te forceren. Ik wil haar borsten tegen me
aandrukken en haar het slachtoffer maken van mijn lust.
Maar ik kan me niet bewegen. Mijn handen liggen bevroren
tegen haar dijen. Dan draait ze van me af. Haar rug draait weer.
De sneeuwvlok op haar rug verdwijnt nu ze wordt omgeven
door het licht van de zon. Ze staat op en loopt van me weg.
Ik verlang naar haar alsof ze het meest waardevolste en
zeldzaamste element is uit het universum. Haar figuur staat
nog gebrand op mijn gedachten. Het is alsof al mijn bloed door
mijn penis opgezogen wordt, zodat het kan groeien om de hele
kamer te vullen, op zoek naar haar. Mijn geest is verzwolgen
door een wanhopig verlangen.
Nog één keer vang ik haar in mijn gezichtsveld. Ze lacht,
voordat ze zich aan me onttrekt. Ze verdwijnt. Er volgt een
soort doodsangst. Ze mag me niet ontnomen worden. Ik
moet haar bedwingen en vervolgens binnendringen. Mijn
lichaam blijft bevroren, ondanks de hitte die door mijn aderen
stroomt. Er is geen ergere marteling. Een deur slaat dicht.
Al het levenslicht is mij ontnomen.

de bedwelming
Er keert een tinteling terug in mijn vingertoppen. Er blijft een
gevoel van leegte steken. Mijn ogen zijn nog gevoelig. Mijn
hoofd bonst, mijn hart steekt, mijn keel stokt. Ik kijk om me
heen. Ik til mijn handen op en strijk ze langs mijn borst. Nu ik
me bewust ben van mijn eigen ademhaling, kom ik overeind.
Mijn lichaam voelt zwaar en koud, alsof ik net opgestaan ben
uit een warm bad.
Ik doorzoek mijn appartement om te zien of ze nog iets heeft
achtergelaten; mijn kamer voor haar kleren, de gang voor haar
jas, de badkamer voor cosmetica... niets. Het wordt langzaam
een obsessie. Ik scan de wasbak voor losse haren en doorzoek
zelfs de prullenbak. Ze moet iets anders hebben achtergelaten
dan alleen de geur van haar parfum en de warmte van het vuur
die de kamer vannacht vulde. De naald is blijven hangen op de
plaat en tikt zachtjes op de achtergrond. Ze heeft zelfs geen
lipstick achtergelaten op het glas Bacardi dat halfvol is blijven
staan op de grond naast de bank. Ik zet het koffieapparaat
aan. Mijn vinger blijft nog even hangen boven de knop die ik
heb ingedrukt. Hij gloeit oranje en maakt een zoemend geluid
dat zich spiraalsgewijs door mijn gedachten laat dwalen. Ik
vind het onmogelijk om mijn gedachten om te leiden naar
iets zinnigs. Ik staar naar de verdomde machine met het lege
gevoel dat ze heeft achtergelaten. Ik neem de koffie mee, haal
de naald van de plaat en zet de radio aan in een laag volume op
een frequentie dat alleen maar statisch geluid produceert. Ik
voel haar hand nog op mijn borst drukken en de plekken waar
haar nagels zich ingroeven. Ik voel haar nog, ik ruik haar nog...
ik proef haar nog.

de dans
Ik verschuif van de ene droom naar de andere. Wat als de levens
de we leven niets anders zijn dan opvolgende dromen waar we
nimmer uit ontwaken? Wat als wij deeltjes zijn die eeuwig
om elkaar heen dansen, maar uiteindelijk toch gedoemd zijn
in elkaar te vloeien? en wanneer dat gebeurd is het alsof twee
zielen zich verenigen; dat zodra de kern smelt, het geheel plots
in ontelbare nieuwe deeltjes uiteen spat, die onderling de
dans opnieuw beginnen. Onze dans is een sullige dans. Onze
pogingen om elkaars ritme te vinden voelen jeugdig aan. Ze
probeert mij te leiden door de dansvloer. Ik weet hoe ik moet
dansen, maar haar dans begrijp ik niet. Ik volg haar tedere
maar zekere stapjes. Ik onderga deze scene en probeer haar te
charmeren met mijn lach en een aai langs haar wilde zwarte
haren wanneer ze me passeert. Het nummer loopt ten einde
en vaagt uit; net als haar ‘flow’. De vloer wordt statisch en de
muziek wordt vervangen door gebabbel; alsof een storm van
hagel plots neerklettert op de ramen.
Ik handel alleen op basis van het emotionele en onderbewuste;
het is als een zijnstoestand waarin je nooit zeker kan zijn
wie je precies bent. Het voelt alsof je meegenomen wordt in
een stroming, of als je een moment uit je eigen leven op film
bekijkt; een gebeurtenis dat al is verwerkt. Toch is het de
eerste keer dat je het ervaart, de eerste keer dat je het ziet.
Het is alsof ik continue in een déjà vu leef. Ik maak het mijn
doel om iets mee te nemen dat substantieel is. Ik moet bewijs
verzamelen, zodat ik weet dat wat ik mee maak echt is; want
het is niet mogelijk om iets fysieks vanuit je dromen mee te
nemen naar de werkelijkheid. De wereld om me heen is nu te
surrealistisch; zo abstract, zo ontastbaar.

Ik wil mijn glas heffen en in volle glorie een toost uitbrengen.
Ik wil je lippen toestaan het glas te kussen en mijn drank te
proeven. Ik wil dat je het met een onoverwonnen gevoel door
slikt. Maar het glas smelt in mijn hand en glijdt door mijn
vingers. Het draait en spoelt weg. Ik droom, helder en lucide.
De realisatie forceert mijn ogen open. Tijd springt vooruit, de
dans speelt achteruit. Ik neem een diepe adem. Kort bevind ik
me een bos gevuld met schaduwen van dansende bomen. Toch
zijn er geen bomen. Haar witte huid licht op in het midden
ervan. Ik stap naar haar toe probeer haar uit de schaduw te
leiden, maar de schaduwen verstrikken me.

de schemering
Ik realiseer me dat ik nergens heen ben gegaan, noch ben ik
weggebleven. Ik ben ergens tussenin blijven hangen. Het is
niet alsof ik in de war ben met de tijd, maar eerder alsof tijd in
de war is met mij.
Het is alweer donker, maar ik ben nog volledig wakker.
Ik trek erop uit. Ik laat mij volgen door een gevoel; ik word
meegezogen in haar wake. Op elke hoek van de straat zie ik
haar, maar nooit van dichtbij.
Ik word gevolgd door een gevoel. Het stalkt me. Ik verdwaal
in iedere richting. Dezelfde auto passeert keer op keer. Regen
strijkt neer op de straten. Het licht van de maan weerschijnt
vanaf de industriële gebouwen en werpt schaduwen op het
asfalt. Verkeerslichten buigen er diep overheen en reflecteren
op het natte wegdek. Een oude bus passeert. De hevig rokende
uitlaat laat zijn damp hangen. Een achterlicht is kapot. De
muren zijn beklad met flyers. De flyers zijn beklad met graffiti.
Een straatnaambord hangt misplaatst en ongemakkelijk in
een wilde hoek van een gebouw. Langs dit gebouw is een
zijstraat dat voor een deel is afgezet door een vuilniscontainer
en doorweekte dozen. Er hangt een nare geur en een vreemde
damp omheen. Een auto stopt achter me. Het moet diezelfde
wagen zijn. Een deur slaat dicht. Ik duik de zijstraat in. De
straat bestaat uit twee blokken van een reeks dode gebouwen
die elkaar kil aanstaren. Er liggen nog restanten van sneeuw
langs streken waar de zon zelfs overdag niet kan komen, dit
vanwege de lange schaduwen die deze gebouwen werpen. De
wind huilt in zijn tocht door dit gure kanaal. De straat wordt
gespleten door een blauwe gloed. De gloed straalt geheimzinnig
tussen de twee linkse gebouwen door. Het trekt me aan.

Oncontroleerbaar zweef ik erheen met mijn voeten los van
de grond. Zodra de hoek voor mij opent, raak ik volledig
overspoeld door het blauwe licht. In de inham leven nog twee
andere kleuren, witzilver en dieprood afkomstig vanachter drie
grote opvolgende ramen. De warmte die er vanaf straalt zorgt
voor een nog dichtere mist, waardoor ik me in een langwerpige
capsule waan. Mijn voeten landen. Koud water sijpelt door
mijn sokken. Pas nu realiseer ik me dat ik geen schoenen aan
heb. Ik druk mijn hand tegen het eerste raam en concentreer
me op wat erachter schuilt. Even voel ik me weer als een kind,
gefascineerd door de dansende lichten van een kermis zo laat
in de avond. Het voelt avontuurlijk en onbekend. Het wekt
een lust op voor iets zoets en geheims.
Achter het raam zie ik een vrijwel naakt dansend Japans meisje.
Haar blauw azuren ogen stralen op verbazingwekkende wijze
dwars door het licht heen. Het licht is onregelmatig. Het
wordt feller, dan zachter, flitsend en dan plots constant. Met
haar licht getinte huid en donker haar geeft ze de kamer een
tegelijk koude als warme indruk. Ze heeft een witte strik in
haar haren en ook om haar polsen. Deze lichten ook blauw
op. Ze golven vloeiend terwijl ze in langzame passen beweegt
door haar kleine ‘kooi’. Ze draagt ook een tattoo waarvan ik
niet kan uitlezen of het een draak is of een ander mythisch
beest. De staart wikkelt zich om haar navel waarin een wit
juweel bewaakt wordt. Mijn blik werp ik weer op haar ogen.
Ik heb nooit geweten dat Japanse meisjes blauwe ogen konden
hebben.

Mijn ogen lusten naar meer details uit deze scene, maar ik
raak me bewust van een kruipend oncomfortabel gevoel door
mijn buik. Ik neem enkele stappen richting het volgende raam.
De mist veranderd langzaam in een bloedrode zoete walm.
Hierachter staat wederom een dame tentoongesteld. Ze heeft
volle wellustige borsten met grote rozige tepels en laaiend
rood haar dat golvend langs haar kaaklijn valt. Het danst voor
haar verlegen ogen en langs haar schouders. Ze is als een vers
ontstoken vuur in een kille, zielloze ruimte. Ze beweegt met
haar lange benen en haar hoge rode hakken op een spiegel dat
al zwaar bekrast en gedeukt is, maar niet gebroken. Door het
draaien van haar heupen en het steken van haar handen strak
langs haar lichaam, legt ze nog meer nadruk op haar al zo
aanwezige borsten.
Ik voel me verloren en tegelijk op een vreemde manier
opgewonden. Het is alsof het gebouw nu opschuift terwijl ik
stil blijf staan. Zo passeert het rode licht en raak ik bevangen
door een ijzig wit licht. Ik bevries zodra mijn ogen op het
volgende meisje vallen. Ze zit naakt op haar knieën, met haar
rug naar mij toe. Ze is klein en slank, haar haar zo zwart als
dat van de meest duistere nacht. Haar huid, zo wit als melk, is
gemarkeerd met een sneeuwvlok op haar onderrug.
Plots valt al het licht uit. Rillingen kruipen via mijn onderrug
omhoog. De straat is duister. Twee felle koplampen springen
aan. De twee lichten vallen over de geplaveide straat en vallen
samen bij mijn voeten. Ik krimp. De motoren van de wagen
brullen. Ik word kleiner, de auto groter.

Er is geen ruimte deze te ontwijken, maar al zou die er zijn…
mijn voeten zijn bevroren. Ik word toch naar achteren gezogen
en de muren om me heen dijen uit. De lichten overspoelen me.
De bek van de leeuw opent zich. Ik strek mijn armen voor
me uit. Er gaat niets door me heen, al hoopte ik op speciale
krachten. Een warme oranje gloed ontstaat plots naast me en
overmeestert het felle gele licht. Een tweede licht achter een
raam springt aan, ik spring er door. Het gebrul vervaagt.
Ik val in de armen van een meisje. Ze heeft een warm getinte
huidskleur, donker haar en gouden ogen. Een vlechtje, licht
gebonden, valt golvend achter haar rechter oor. Ze draagt een
beige jurk met daarop licht gewoven patronen. Het valt zo
licht op haar slanke lichaam dat het erop lijkt te drijven. Het
zou met een lichte bries langs haar gebogen schouders, ronde
borsten en heup, via haar knieën tot aan haar enkels kunnen
glijden. Nu stroomt er bloed langs; mijn bloed, misschien ook
dat van haar. Na de harde crash vallen nu nog losse stukjes
glas op het hete zand langs onze voeten. Ze houdt me stevig
vast, ik haar ook. Er komt een warme straling van haar af dat
me kalmeert. Ze heeft een wereldse uitstraling. Niet typisch;
iets Aziatisch, licht Latijns, zeker niet westers.
Onze lichamen zijn in elkaar verweven, in perfecte symmetrie,
perfect in synergie; alleen haar linker hand strekt ze voor haar
uit met daarin een tak omringt door vlammen. Mijn kleren
branden weg. Haar warme glimlach en zachte adem stopt Tijd
en al haar vernietigende kracht.

de zonsopgang
Mijn lichaam blijft branden. Ik merk dat de oranje zoemende
lampen zwaarder beginnen te klinken en feller beginnen
te schijnen. Het gezoem is als een stofzuiger dat door mijn
hoofd dwaalt en alles leeg zuigt. Er ontvouwt een horizon.
Strekkend daar naartoe is aan de ene zijde een oceaan en aan
de andere zijde een eindeloos vlak woestijnlandschap. Aan
beide kanten staat een zon aan de horizon. Een bundel van
lichtjes strekt zich voor me uit als een uitgerold tapijt vol
glinsterende diamanten. Ik draai me in de richting van het
zand. Alles is dood en plat. Het meisje is weg maar ze heeft wel
iets achtergelaten. Bij mijn voet licht een zwart gebrand stukje
hout. Ik probeer door mijn tranen heen te lezen wat ze ermee
heeft geschreven, voordat de golven ze weg zullen wassen. “Je
zoekt naar een weg om met haar te ontwaken. Deze richting
is kil en duister. Het brengt pijn, verlies en wanhoop. Kies
niet om te eindigen in de branding en de droogte. Kies voor
het water. Kies nu de richting van eindeloosheid en bevroren
gedachten. Kies nu voor mij. Kies voor het gouden pad door de
golven en door de kalme oceaan. Kies nu voor het licht en de
rust. Zo ben ik: als de zonsopgang. Alleen bij mij vind je vrede.”
Ondanks haar gouden ogen denk ik niet aan haar. Ik mis de
koude handen, de ijzige ogen die soms kunnen ontvlammen
tot het heetste vuur. Ik mis een deel van mij. Ik raak verstrikt
in een intens gevoel van leegte en wanhoop, toch keer ik me
weg van de zee. Ik neem stappen richting de hitte en het zand
waarin ik langzaam weg begin te zakken. Het loopt tot in mijn
mond en schuurt mijn keel kapot. Het zand overspoelt me, net
als de duisternis.

de ontwaking
Ik hoor een plezierig gekreun. Het klinkt alsof het echt is maar
ik weet nog niet of haar geluiden door mijn eigen gedachten
geproduceerd worden. Ze klinken zo fijn en herkenbaar.
Golven en uitingen van plezier. Haar stem wordt luider en
luider, sneller en sneller. Mijn gedachten vormen beelden.
Opgewonden zit ze bovenop me. Haar bleke lichaam voelt
verfrissend aan; als een koude douche. Mijn hoofd is overladen.
Ik ben zo moe dat ik een branding tot diep achter in mijn keel
en ogen voel, maar ik voel ook een branding opkomen in mijn
borst, buik en daar beneden. Ik vul me met meer lust met elke
ademhaling. Een gevoel van extase vloeit door mijn aderen
en kookt mijn bloed. De vuur in haar woeste ogen laait op.
Elke ademhaling wordt gevolgd door een lange diepe staar,
een hypnotische trans en een geconcentreerd ritme. Ik voel de
scherpte van een ijzige tocht door mijn brandende luchtwegen
waaien. Haar ruwe droge tong wordt afgewisseld met haar
zachte kleine handen. Ik cirkel mijn armen op haar rug en
zodra ze zich er aan overgeeft til ik haar op haar rug. Haar
armen grijpen de lakens en ze kreunt luidruchtig. Mijn aderen
kloppen onder mijn gescheurde huid. De pijn spant mijn
spieren aan; mijn hele lichaam verstijft. Ik grijp haar stevig om
haar dij, langs haar zij, de zijkant van haar borst en haar ribben,
mijn duim over haar tepel. Al mijn wezen vloeit door haar heen.
Haar vochtige lippen en haar ontvlamde tong vinden de mijne
terwijl ze haar borsten tegen me aan drukt. Haar lichaam is
gepositioneerd in een vloeiende curve. Alle energie ontsnapt.
Het duurt maar enkele seconden voordat het hele universum
door mij heen passeert.

Een stenen borst, uitgedroogde ogen, jeukende benen en een
verdwaalde geest. Ik ben in de war over mijn bewustzijn:
verloren, geen thuis en geen herinneringen. De warmte
verdwijnt, het licht verdwijnt en ik hoor mijn gedachten
echoën. Ik wacht tot het me weer bij een nieuwe plek brengt.
Ik ben wanhopig voor een nieuwe impuls, maar de mist is te
dicht en mijn ziel is uitgeput.
“Als je straks wakker wordt… is er niets meer om bang
voor te zijn” fluistert ze.
Hoe weet ze dat ik droom?
“deze plek heeft teveel onverklaarbare schaduwen”
antwoord ze.
Ze kijkt me aan met een uitdrukking dat ik nog niet kende.
Het past niet bij haar, maar toch komt het oprecht over. Het
is een vragende blik, een onzekere blik, een bezorgde blik:
dat van medeleven. Ineens komt alles terug, wie we zijn, wie
we waren. Ze plaatst haar hand in de mijne. Deze wereld
verdwijnt, een andere ontstaat.

de verrijking
Ik staar omhoog, draai aan het wiel en tuur naar het verleden.
Kleine druppels van licht verhelderen mijn herinneringen van
haar. Er is meer dan dat er was, meer dan ik kon zien – wel
kon voelen, maar niet kon raken. Elke glimp verrijkt me. De
innerlijke reis van mijn geest strekt verder dan de uitwendige
reizen van mijn lichaam. Alles gaat verloren, maar ik ben nog
niet klaar om het te laten gaan. Ik kijk naar een baan van
sterren, strekkend voor me uit. Ik schiet er overheen.

de verwoesting
Nummers en pijlen gloeien paars, blauw en rood. Maskers
vallen naar beneden. Flits! Een passerende gloed. Een hittegolf
verdampt de lichamen voor me. Flits! De ramen trillen kapot.
Flits! Ik raak verstrikt en wil ontsnappen. Flits! Je tranen in
mijn schouders. Flits! We worden achterstevoren weggezogen.
De aarde draait om ons heen. We scheren door de lucht als
een mes door de wolken; dwars door de hemel geschraapt.
In twee fronten breken we op en onze schaduw snelt over de
oppervlakte van de aarde. Flits!
Alles verdwijnt in stof. Trompetten blazen en er klinken
verscheurende kreten alsof koperen buizen uit elkaar
getrokken worden. We glijden door een gouden zee. Golven
van pijn eindigen in een rimpeling. Gevallen uit exosferische
hoogten, hoe kan ik nog in leven zijn? Sommige delen van me
zijn versplintert. Een dikke plakkerige vloeistof glijdt over me
heen. Ik schiet weer vol van de pijn. Mijn lichaam is gebroken.
Ik zink weg in het luchtledige.
Ik ben gevangen in een brandende regen van zonlicht. Ik wrik
me los en vind een stuk schaduw onder een muur dat onderdeel
uitmaakt van de geraamte van het vliegtuig. Mijn benen moet
ik slepen. Mijn borst is doorboort, mijn longen staan in brand.
Mijn armen zijn versplintert en mijn linkerhand is verdwenen.
De oppervlakte is langzaam aan het verschuiven terwijl het
ademt. Stoom stijgt op. De oppervlakte is heet en vochtig als
dat van de tong van een draak.

Mijn meisje is verdwenen. De wind gaat liggen, dus ook het
zand. Ik krul mezelf op in een bal. Ik tril en huiver van de
pijn. Dezelfde schok die de woestijn deed opwaaien ervaart
mijn lichaam meerdere keren. Zand die door de wind wordt
meegezogen schuurt over me heen. Wanhopig voor zuurstof
adem ik in en vul ik mijn longen ermee. Ik adem de Dood.
Ik ben als een vogel die de aarde heeft gedragen: gebonden
tot de gronden, zijn gewicht geketend aan mijn bestaan -
zwaarmoedig beklommen en tot de laatste slag gevochten - ik
klim tot mijn vleugels vergaan.
zie je nog steeds niet liggen. Ik kruip een stuk verder. In het
puin zie ik mijn hand, nog gewikkeld in dat van jouw. De
ademloze jou. Daar lig je: sneeuw in de woestijn. Je zal smelten
en vergaan.
De hitte bouwt op; vlammen en stof; rook en nog meer stof. Ik
kruip weg van het wrak, door de gouden zee van zand in de
richting van de zon. Mijn borst is gevuld met diamanten. Ik
adem zonnevlammen en sterrenstof. Een enkele sneeuwvlok
dwarrelt en smelt nog voordat het kan landen in het brandende
zand van de woestijn.
Ik neem nog één diepe zucht en wordt omhoog gezogen door
een golf van wit licht; verheven.

www.augustinaire.com