detuin vanJan - ATV Stadion

De lente bladgroen 2010
Lief en leed
Dit keer valt het schrijven van het
stukje voor Lief en Leed me wel extra
zwaar, omdat ik het overlijden moet
melden van twee bijzondere tuinleden
en fijne mensen die mij persoonlijk, en
ik denk vele anderen met mij, zeer dierbaar
waren. Zelfs het gebruik van het
woordje ‘waren’, komt me met moeite
uit de vingers. Maar toch is het zo: op
1 juni overleed Jos Versantvoort, oudvoorzitter
van onze vereniging en gewaardeerd
tuinlid, en op 18 juni is Sylvia
Heijmans, ook ex-secretaris en op vele
andere manieren actief binnen onze
vereniging, op veel te jonge leeftijd, net
49 jaar, overleden.
Jos was, zoals bij sommigen bekend en
ook wel eerder gemeld in Bladgroen, al
jaren en in bescheiden stilte ziek. Omdat
Jan Deering al ruim 35 jaar intensief
bevriend was met Jos, is hij natuurlijk de
aangewezen persoon om een herinnering
aan Jos te schrijven.
Omdat ik al meteen bij de eerste kennismaking
met Sylvia, een bijzondere
klik had die uitgroeide tot een warme
tuinvriendschap, wil ik proberen te vertellen
wie Sylvia was en hoe het toch
kon gebeuren dat een jong, gezond en
levenslustig mens binnen een jaar tegen
alle hoop en verwachtingen in er toch
ineens niet meer is.
Voor het vorige nummer van Bladgroen
had ik het volgende stukje geschreven:
8
“Steeds meer vragen krijg ik de laatste
tijd over hoe het toch met Sylvia is. Gewend
als iedereen is haar bijna dagelijks
op haar tuin te zien, wordt ze gemist
en is men ongerust. En niet onterecht.
Sylvia is al bijna een jaar erg ziek. Een
acuut maar blijvend defect in de bloedaanmaak
maakte een beenmergtransplantatie
noodzakelijk. Dit is op zichzelf
al een riskante ingreep, maar ook de bijwerkingen
achteraf liegen er niet om. In
plaats van op haar tuin te werken, is het
nu werken aan haar herstel en gezondheid.
Ik weet wel wat ik liever zou doen,
en Sylvia ook, maar soms word je geen
keus gelaten.
Mooi is het om te zien dat er een heel
aantal mede-tuiniers en tuinvrienden
zijn die de tuin onder hun hoede nemen
tot Sylvia dat zelf weer kan. En die
foto´s maken van de bloemen en kaartjes
en mailtjes sturen. Dan blijkt dat Lief
en Leed breder gedragen wordt dan alleen
vanuit een éénkoppige commissie.
Geweldig!
Zoals Sylvia zelf zei: ´Soms heb je het
gevoel alsof je een marathon aan het lopen
bent en echt niet meer verder kan.
En op dat punt staat er altijd weer iemand
langs de weg om aan te moedigen
en te helpen, zodat je toch weer doorgaat
en jezelf overtreft´.”
Maar nog voordat de Bladgroen gedrukt
zou worden, kwam het bericht dat de
behandeling werd stop gezet en dat Syl
naar een hospice zou gaan. Een bominslag
had geen grotere klap kunnen geven.
Het stukje is verwijderd.
Ongeveer 7 jaar geleden had ik, toen
nog secretaris van de vereniging, samen
met Jos Versantvoort een introductiegesprek
met Sylvia en Floris. Het enthousiasme
spatte er meteen van af. Eigenlijk
had Sylvia helemaal geen tijd voor het
gesprek, want ze wilde meteen aan de
slag, ze had grote plannen. Jos en ik keken
elkaar eens aan. Helemaal geen tuinervaring….
en benadrukten nog maar
eens wat er allemaal van hen gevraagd
werd en waar de valkuilen zaten waar
velen voor hen al in waren gevallen.
Maar Sylvia was één van die bijzondere
uitzonderingen. Ze verdiepte zich intensief
in vergeten groenten, oude fruitrassen,
bloemenborders op kleur, hoogte
Bladgroen 2 JG 11
en bloeitijd en bijzondere planten. Daarnaast
ontwikkelde ze zich als een stimulerende
en drijvende kracht achter vele
activiteiten van de vereniging. Zoveel
enthousiasme, vrolijkheid en enorme
levenslust werkten op iedereen aanstekelijk.
Sylvia wist van alles een feestje te
maken.
En ze had groene vingers. Niet normaal.
Hoe ze het deed, deed ze het, maar ze
leek voor alles wat ze aanpakte een bijzonder
talent te hebben en was er akelig
goed in: tuinieren, fotograferen, het
aankleden van het zangkoor, haar werk
en vooral genieten van het leven. Maar
ze kon ook buffelen. Met het zweet op
de kop en zwarte vegen over het gezicht
stond ze dagelijks te ploeteren in
de tuin om alles te krijgen zoals ze het
hebben wou. En zo kreeg ze het: een
eigen klein paradijsje. Waar zij en ook
Floris ‘s avonds als één van de laatste
aanwezigen op de tuin, nog zaten om
een wijntje te drinken. En te genieten.
Op zaterdag 23 juni is er in het verenigingsgebouw
een afscheidsdienst voor
Sylvia gehouden. De tuin was de plek
waar zij de meeste binding mee had
en daarom ook de plek waar ze haar
afscheid wilde. Dat hebben we gedaan.
In goede samenwerking tussen familie,
vrienden en tuinleden is de kantine omgetoverd
in een bloemenweelde. En met
veel muziek, zang en een toast op het
leven hebben we haar uitgeleide gedaan.
Op naar de eeuwige jachtvelden. Dag
Syl, ik kan geen klaproosjes meer zien
zonder aan je te denken.
Voor iedereen: Zorg goed voor jezelf en
voor elkaar. Take care.
Anneloes van den Brink
9