detuin vanJan - ATV Stadion

WANDELENDE
GESCHIEDENIS
De tuin van Jan van der Leeden
Velen van ons zullen de rijzige gestalte en
het sonore stemgeluid van Jan van der
Leeden van ver herkennen. Bescheiden
maar steeds aanwezig waar dat moest,
heeft hij lang zijn stempel gedrukt op
onze vereniging. Als complexbeheerder,
de functie die Harry nu heeft, ‘maakte hij
niet veel vrienden’, zoals hij zelf denkt.
Maar als je hoort hoeveel mensen er nog
bij hem langs komen om een praatje te
maken, valt dat reuze mee. Jan is ‘wandelende
geschiedenis’. Niet alleen voor ons
complex, maar zelfs voor heel Utrecht.
Als voormalig procesmanager bij de gemeente
is hij nog bij van alles betrokken
dat te maken heeft met het in stand
houden en zichtbaar maken van de kleine
monumenten in de stad. Om maar een
paar dingen te noemen: het aanbrengen
van de windroos op de Stadhuisbrug was
zijn initiatief; hij is actief in de werkgroep
de Letters van Utrecht, die ervoor zorgt
dat er elke zaterdag een letter uit steen
gehouwen wordt en wordt aangebracht
in het ‘eeuwige gedicht’ dat op de Oudegracht
zal ontstaan. En hij zorgde ervoor
dat er aan het begin van ‘onze’ Oost-
broekselaan een plaquette kwam met
uitleg over de historische grond waarop
we tuinieren. Veel van dat soort ideeën
ontstaan terwijl hij een beetje rommelt
op ‘zijn stekkie’, de tuin die hij vijftien jaar
geleden bij toeval ontdekte.
Asters
JvdL: “Wij hadden thuis een moestuin,
rondom het huis. Daar werkte mijn vader
in. Ik heb hem wel eens een handje
bij gestoken, maar nooit het idee gehad
om er zelf aan te beginnen. Totdat ik bij
mijn buurman op bezoek kwam, die hier
een tuin had. Die woonde ook thuis naast
me, en was directeur van de Landbouwhogeschool
in Wageningen. Hij verzamelde
asters. Hij kwam natuurlijk overal,
en hij nam ze overal vandaan mee – tot
wel twee meter hoog. Maar hij zette de
hoge voor de lage, alles door elkaar, dus
het zag er allemaal niet uit. Hij kon dagen
tussen zijn asters zitten. Dan zat hij de
stampertjes te meten en de blaadjes te
tellen. Ik zocht hem hier weleens op, als
hij me vroeg om te komen kijken. Ik zat
toen tegen mijn VUT aan en dacht: het is
10 11