(pdf). - Maud van Gool

De ‘nieuwe
oudere’
is minder
geneigd om
het huidige
wooncomfort
op
te geven
partij dat deze inkomsten ontvangt
van een zorgpartij die woningen met
zorg verhuurt, valt daardoor weg.
Woonvormen als ‘verzorgd wonen’ en
‘aanleunwonen’ worden meer en meer
ook ‘gewoon wonen’, waarbij de bewoners
zelf hun zorgaanbieder uitkiezen.
Langer thuis: gevolg van beleid, maar
vaak ook een wens van bewoners
Rijksbeleid leidt zeker tot langer thuis
wonen van mensen met een beperking
of zorgvraag. Doorgaans past dat ook
bij hun eigen eisen. De ‘nieuwe oudere’
is minder geneigd om het huidige
wooncomfort op te geven. Zij stellen
een verhuizing meestal uit tot het
vanwege gezondheidsredenen echt
noodzakelijk is. Het overgrote deel van
de mensen overlijdt in een ‘gewone’
woning. Waar woningmarktonderzoe-
1 Het gaat om 0-tredenwoningen en levensloopbestendige woningen.
0-treden woningen zijn woningen die zonder trappen van buiten af bereikbaar
zijn en waarbij de zogenaamde primaire ruimtes (de keuken, het sanitair, de
woonkamer en minimaal één slaapkamer) zich op dezelfde woonlaag bevinden.
Drempels in de woning zijn laag of ontbreken.
Levensloopbestendige woningen zijn woningen die geschikt zijn voor bewoning
tot en met de 3e en 4e levensfase (boven 65 jaar, met gezondheidsproblemen)
met minimale fysieke inspanning en minimale kans op ongevallen. Ze voldoen
aan de eisen voor 0-tredenwoningen, en zijn intern geschikt (om te manoeuvreren
met een rolstoel) en liggen in een geschikte woonomgeving (essentiële
voorzieningen binnen loopafstand). Nieuwe woningen voldoen aan de eis
van Woonkeur.
ken tot voor kort grote tekorten aan nultredenwoningen 1
voorspelden, blijkt dit in de praktijk zelden uit te komen.
Hier komt bij dat kleine ingrepen (beugels aanbrengen, toilet
boven, traplift) meestal voldoende zijn om er lang zelfstandig te
blijven wonen. Het is wel belangrijk om ook naar de ‘potentiële
geschiktheid’ van bestaande woningen te kijken: is de woning
voldoende ruim om aangepast te worden? Er is een categorie
mensen die wél echt een nultredenwoning wensen, vanwege
intensievere zorgvraag, preventief gedrag (‘dan hoef ik nooit meer
te verhuizen’) of vanwege comfort en voorzieningen.
Senioren hebben overigens een heel gevarieerd wensenpakket.
Van ruim en buiten wonen op het platteland tot veilig en
comfortabel wonen in een woonzorgvoorzieningen. Van goedkoop
tot duur. Alleen het aanbieden van huurappartementen speelt
onvoldoende in op de vraag.
Meer behoefte aan ‘netwerk’ en het organiseren van onplanbare zorg
Niet zozeer in de woningvoorraad maar juist in de organisatie van
zorg en welzijn liggen de grootste opgaven voor de komende jaren.
– Thuiszorg is overal beschikbaar, maar door versnippering van
zorgaanbod over vele aanbieders is het zorgaanbod aan huis in
dunbevolkte gebieden soms toch problematisch. Samenwerking
tussen zorgaanbieders gebeurt weinig, deels door wetgeving,
deels door koudwatervrees. Er lopen experimenten om samenwerking
in zorg aan huis in dunbevolkte gebieden te verbeteren.
– Ondertussen neemt de noodzaak van burenhulp en mantelzorg
toe doordat budgetten voor georganiseerde zorg worden
‘uitgekleed’. Juist in dorpen is het sociale netwerk vaak goed.
Hier is bovendien de kans op vereenzaming doorgaans kleiner.
Juist in woonwijken in grotere plaatsen komt vereenzaming en
gebrek aan burenhulp en mantelzorg vaker voor. Een gemeente
kan zich op allerlei manieren actief inzetten om de ‘zelfredzaamheid’
van dorpen te vergroten, door vragers en aanbieders bij
elkaar te brengen, oproepen te plaatsen, etc.
35