jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 22
hij waarover hij het had. Hij was niet alleen een beeldhouwer, maar ook een
Reynaertvorser. Zo nam hij deel aan de zoektocht naar de priorij van Elmare
in het Meetjesland. Het Reynaertverhaal was in diverse versies een bijna
stukgebladerd boek in zijn bibliotheek. Tijdens onze ontmoeting in Deinze
toonde hij de vele bladzijden waar hij naast de gedrukte tekst vlugge schetsen
had ontworpen.
Chris had vele pijlen op zijn boog. Hij beschikte over een zeer vaardige pen.
Hij schreef gedichten, organiseerde poëziemanifestaties, zetelde in jury’s, ontwierp
stoeten en spelen, inspireerde tochten en feesten, kneedde keramiek in
mooie vormen.
Twee gebeurtenissen blijven me altijd bij. 1. In 2001 werd hij opgenomen in
de Orde van de Vossenstaart. Hij was er uitzinnig gelukkig om. Ook een nieuwe
ridder die dag was de… Wase wolf, die weken het nieuws in het Waasland
had beroerd. Reynaert Ferket en de eeuwige wapenbroeder Isegrim toastten
in het Bazels kasteel Wissekerke op hun eeuwige haat-liefdeverhouding. Maar
Chris was steeds opnieuw de baas in steen en brons. 2. Het jaar voordien had
hij zijn vrouw verloren, waarmee hij een innige band had. Ik ontmoette haar
bij het interview: een bescheiden, lieve vrouw, die duidelijk meeleefde met de
vele activiteiten van haar man en hem alle kansen gaf. Chris stelde in 2001 zijn
nieuwe levensgezellin voor, de zuster van zijn gestorven vrouw. Nooit vergeet
ik zijn blik. ‘Ik kan de eenzaamheid niet aan.’
Chris overleed op 18 juni 2009 en rust nu op het Campo Santo in Sint-
Amandsberg, samen met vele andere kunstenaars. Reynaert houdt hem op
zijn grafsteen gezelschap. Hij was een echt en eerlijk mens, vol leven en levend
midden in de maatschappij. Tot de laatste dagen van zijn vruchtbare bestaan
heeft hij intens geleefd en ons het beste van zichzelf gegeven. We zullen hem
niet vergeten.
~ 462 ~