jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 22
klokken kloppen aan mijn borst’ (p. 24). Zo klinkt bijvoorbeeld wanhopige
liefde. Niet? (Het saldo van een les literatuur: de herinnering dat Werumeus
Buning een heel middelmatig leerling was, maar een schitterend dichter én de
schrijver van een heus kookboek.)
2
Het begin- en slotgedicht van Boekhouder van het Rusteloze verschenen eerder
in Tiecelijn, toen het nog een driemaandelijks tijdschrift was. Ze vormen
samen een duet van statig dansende hazen, die toezicht houden op de overige
gedichten. ‘De haas op de boekenplank / zoekt de haas op in het gedicht’
(p. 1). Copulerende hazen vallen over wellustige gedichten heen. ‘Witte fokkende
hazen, wilde hazelaars tussen adelende struiken’ (p. 33). Tussen begin
en einde vluchten ‘angsthazen in een gedicht’ (p. 28). Ze besmetten vriend en
vijand. Ook de vos slaat op de vlucht. Met de bedoeling onverwijld terug te
keren.‘Fox on the run’? Meteen is hiermee De Beules volgende bundel/project
aangekondigd: Foks on the Run. Het is onder meer bedoeld voor scholen, koppelt
foto’s aan gedichten die telkens een ander Reynaertpersonage portretteren.
Een achttal van die gedichten is in dit nummer opgenomen. Bij wijze van
smaakmaker. Om te lezer te ontstichten?
3
Ik blader door de bundel, op zoek naar herkenningspunten, weerhaken,
verzonken erfgoed. Om redenen die gelukkig onnaspeurbaar zijn en er ook
niet toe doen, krijg ik het gevoel dat deze dichter een monument opricht voor
zijn moeder. Voor iemand die begiftigd is met onvermijdelijke en vernederende
aftakeling, maar ook met de goddelijkste aller vrouwennamen. Voor Maria,
de moeder van God. Voor Maria Lecina, Maria Van Dam, Maria Loveling,
Maria van Nieumeghen, Maria van Magdala, Maria Madalena, de moeder
van Pessoa. Voor de in deze gedichten genoemde Maria Goemaere. Bij wie
verdoolden en verdwaalden ooit thuis kwamen. Nu dwaalt ze zelf door ‘de
lange gangen waarin de / woorden dollen met de dolenden’ (p. 8). Ze woont
voorgoed in ‘huize Genadebrood’, een naam om van te kokhalzen, maar die
schaamteloos en ongenadig de enige waarheid spreekt. Er komt geen eind
aan de litanie van het menselijke leven, van het onmenselijke lijden. ’Ik ben
~ 440 ~