jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

ecensie Tiecelijn / Tiecelijn 22 22
ruisen als ingehouden handgeklap
Over de debuutbundel van Lies van Gasse
yvan de maesschalck
WERELD
B I B L I O
T H E E K
Lies Van Gasse
Hetzelfde gedicht steeds weer
GEDICHTEN
Zoals onverwacht ‘handgeklap’, gesmoord in weldadige stilte, zo ongeveer
klinkt de poëzie van Lies van Gasse. Als een vlucht woorden die zich even
samenpakken tot een gedicht en dan met stille trom weg wieken, op zoek naar
een andere ‘plek in taal’. Als een stuk of wat superlatieven (‘droefste’, ‘liefste’,
‘laatste’) die sotto voce worden gemurmeld. Op die manier weeft ze in Hetzelfde
gedicht steeds weer aan een breekbare sluier van behaaglijke onbestemdheid.
Alleen al de vaak gebruikte bijwoorden ‘ergens’, ‘soms’, ‘ooit’ dragen daartoe bij.
Wat na lectuur overblijft: verloren gelegde ‘gedachten’, als bij gelukkig toeval
ontglipt aan de pen van de dichteres.
Instemmend geknik.
Niets erger dan een vergeten gedachte.
Ergens in een hoek zit zij, mij veruit de liefste.
Over alleen zijn in de stad op zondagmorgen,
verdrinken tussen kopjes thee.
~ 434 ~