jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

~ 405 ~
Tiecelijn 22
Besamusca gebruikt want de beroemde openingszin is letterlijk in beide edities
terug te vinden. In de aantekeningen komt Posthuma op deze regel met de
bekende uitleg over de geschrapte woorden ‘vele bouke’ uitgebreid terug zonder
zich voor zijn keuze voor F in deze regel te verantwoorden.
Opvallend is dat Posthuma in A interpunctie heeft aangebracht die ik niet
terugvind in de edities van Hellinga en Brinkman/Schenkel. Lulofs, maar ook
Bouwman/Besamusca, brengen wel interpunctie aan in hun edities. Lulofs
verantwoordt deze ingreep als volgt: ‘de moderne lezer [zou] zonder deze
handreiking moeilijk [...] kunnen beslissen hoe sommige verbindingen begrepen
moeten worden.’ 23 Ik neem aan dat Posthuma zich in deze argumentatie van
Lulofs kon vinden want stilzwijgend voegt hij ook interpunctie toe. De tekst
van A transcribeert Posthuma zonder cursiveringen. Afkortingen worden
door hem stilzwijgend opgelost.
De vertaling laat zich vlot lezen. Posthuma streeft ernaar de vertaalde verzen
gelijk te laten lopen met de originele tekst. Hierbij probeert hij de zinnen in A
te doorgronden en deze om te zetten in het hedendaagse Nederlands zonder
daarbij de betekenis en inhoud van het origineel uit het oog te verliezen. Een
knappe prestatie.
Emendaties in A
Op een twaalftal plaatsen heeft Posthuma één of meerdere versregels vervangen.
Hij maakt daarbij gebruik van de verbeteringen die in A zijn aangebracht
door Muller, Van Dis, Lulofs en Bouwman/Besamusca. Hierbij hebben zij
vooral, volgens Posthuma, gebruik gemaakt van het oudere Dykse handschrift
(hs. F). Deze verbeteringen heeft hij gemarkeerd door de tekst tussen [vierkante
haakjes] in de oorspronkelijke tekst te plaatsen. Tot zover de bespreking
van de teksten.
Het is natuurlijk ondoenlijk om hier de hele vertaling door te nemen en te
wijzen op de knappe vondsten of minder geslaagde passages. Maar toch wil
ik enige passages nader bekijken om u een beeld te geven van de vertaling van
Posthuma.