jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

iconografie Tiecelijn / Tiecelijn 22 22
de wegen van reynaerT
bij guido de graeve
WiM Gielen
De tentoonstelling van werk van Guido de Graeve in het stadhuis van
Dendermonde in 2002 was de laatste die werd ingericht bij leven van de
kunstenaar. Een verslag ervan is te vinden in de vijftiende jaargang van Tiecelijn
(2002). Slechts drie jaar later kwam het onverwachte bericht van zijn overlijden.
Zijn geboortedatum was 15 april 1929, zijn geboorteplaats Gent. Hij woonde in
Gent en Heusden, maar de helft van zijn bestaan bracht hij door in Merelbeke.
Op 11 augustus 2005 kwam een einde aan het creatieve en productieve leven
van deze gedreven kunstenaar in het Gentse Maria Middelaresziekenhuis.
Guido’s levenscyclus was gesloten.
De Graeves titels waren meesterglazenier, leraar aan de Tuinbouwschool
(sinds 1956), kunstschilder en cultureel ambassadeur van Merelbeke (2005).
Zijn levensgezellin, echtgenote Mia Lesy, schonk hem vijf kinderen. Zij zorgde
er mede voor dat hij steeds de gelegenheid had zijn artistieke werk te doen.
Maar dat niet alleen, zij stimuleerde hem in het benutten van zijn gaven en
ondersteunde hem in moeilijke periodes. Guido de Graeve had een kritische
geest en zag met leedwezen hoe de gemeenschap steeds individualistischer werd
en zelfzucht de drijfveer voor doen en laten in arbeid en vrijetijdsbesteding.
In veel van zijn grafische prestaties en evenzeer in zijn schilderijen toont hij
de mensen in hun wegglijden naar onmaatschappelijk en egoïstisch gedrag.
Dat geldt voor de aanzienlijken vooral, maar ook voor de meer eenvoudige
mensen. Hij stelde het ‘grote graaien’ al aan de kaak voor die uitdrukking
werd uitgevonden. Hij had grote moeite met het verwateren van de christelijke
naastenliefde en met de schuldige verloedering van de door God geschonken
natuur. Hij herkende de veelvoudige en kronkelige wegen van Reynaert in
wat om hem heen gebeurde. In zijn werk was dientengevolge dikwijls Willem
aan het woord. U weet wel, die Vlaamse schrijver die via zijn geesteskind,
de vos Reynaerde, de schandelijkheden van de wereldlijke overheid, van de
geestelijkheid en van het gewone volk toonde en bekritiseerde. Die basale
betrokkenheid bij de maatschappij liet Guido via brandverf, maar vooral via
olieverf, potlood, krijt, houtskool en guts aan zijn toeschouwers zien.
~ 346 ~