jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

~ 337 ~
Tiecelijn 22
hij boog zijn hoofd en liet zijn oren hangen, sloot
zijn ogen, vouwde vroom zijn poten op zijn borst.
Als laatste valt de arme ezel op zijn snuit neer, 285
bereid om alles wat zijn hart bedrukt te uiten.
Hij denkt: vergeving wordt hier gul geschonken, grote
genade, geen bedrog. Ik zal mijn daden boeten.
Geluk heeft zulke makkers op mijn weg gebracht;
hun voorspraak zal mij helpen vrijgepleit te worden. 290
Al wie hen kwaad doet of met hondentanden bijt,
begaat een fout, toont onheilspellend slechte trekken.
‘Ik deel mijn zonden met u, beste vader, luister’
en balkt dan, huilend liggend op de grond aldus:
‘Ik ben een slome luilak, schuur de graanzak langs de ruif 295
kapot; zo valt het mooie meel op vuile grond.
Ik plunder weiden van een ander, trap het gras plat,
liet meer dan eens mijn plas op vaders botten lopen.
Als ik een last moet dragen vlucht ik voor mijn werk
en zegel met mijn hoef vervolgers op hun hoofd, 6 300
werp zadels van mijn rug, trap om me heen, loop nooit
vrijwillig naar de molen met een zware last.
Maar laat ik voor ik spijt krijg dit toch niet verzwijgen.
Ooit leed ik honger want er was tekort aan hooi.
Ik moest toen zwaar bevracht met zakken naar de molen; 305
mijn flank krijgt slaag en stenen doen mijn hoeven zeer.
Kijk nou, een pelgrim, naar een heiligdom op reis,
liep met me op en hield me onderweg gezelschap.
Zijn schoenen waren opgevuld met stro en aan
zijn blote voeten hing een heel klein beetje stro; 310
ik trok dat zachtjes met mijn tanden los uit zijn
sandaal. Zo heb ik hem geschaad, ik geef het toe.’
De wolf belette hem nog meer te zeggen: ‘Zie,
een heiligschenner! Geen ontzag heeft hij voor God!
Hij is een groentedief, een plunderaar van akkers, 315
haalt heggen neer en richt enorme schade aan,
pist over planten en laat akkers zo verdorren
(en daardoor komen koeien om en sterven schapen!),
verlaat het pad en scheurt boosaardig zakken open,