jg 22 jaarboek 2 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 22
‘Sta op nu, heer.’ Hij stond op en de vos viel neer.
‘Ik meld mijn schuld,’ sprak hij meteen, ‘omdat ik slecht ben;
in heel het land is mijn kwaadaardigheid bekend. 100
Doortraptheid, stuurman van bedrog, beheerst mijn hart
en heeft daar duizend scherpe punten met verraad staan.
Mijn vele leugens smeed ik op het aambeeld van
bedrog, streef als het even kan misleiding na.
Nooit laat ik eerlijk blijken wat ik wil bereiken; 105
ik doe me aardig voor, maar wreed zijn mijn gedachten.
Kwaadaardig hoor ik toe, onnozel lijkt mijn blik,
van binnen ben ik echter boordevol bedrog.
Wat voor een drietal beren zou volstaan verslind ik;
ik ben bedroefd wanneer geringe buit mijn maag vult. 110
Wanneer ik honger lijd en niemand met mij meeleeft,
dan moet ik – ach! – een droeve klaagzang laten klinken.
Ik doe alsof ik dood lig op het land; mijn poten
en lijf gestrekt lijk ik een vers bereid diner.
Een kraai komt aangevlogen, vouwt zijn vleugels en 115
strijkt neer; de kletskoussnavel trekt aan dode poten.
Hij hupt en juicht, bespringt me en staat luidkeels op
mijn strot te krassen, denkend aan een goede maaltijd,
pikt naar mijn slappe tong en brengt die zo tot zwijgen,
hakt naar mijn bek om dichte ogen uit te pikken. 120
Dan spring ik op en grijp de kraai en been hem uit. 4
Dit soort naïef gedrag kom ik niet zelden tegen,
nee, telkens weer, op weg door akkers en door weiden,
zet ik mijn poten, tuk op list, tot rennen aan,
bijt kippen dood, moord kuikens uit, slacht hanen af, 125
zelfs eenden op het water voelen nog mijn klauwen.
Ik zag een hen, gevolgd door vijftien kuikens, toen
ik op de vlucht voor honger naar een hoeve ging.
Ik grijp de moeder en verslind haar; zielig schreeuwt
haar kroost vanwege honger, kou en dood die dreigen. 130
Een wouw wou hen al grijpen met zijn woeste klauwen
om schalen vol met voedsel naar zijn horst te brengen.
Uit meelij met hun droeve wanhoopskreten denk
ik na en vind voor hen een uitweg uit dit leed:
~ 332 ~